Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 26

Ik werd verrast door voetstappen die ineens de woonkamer binnenkwamen, vervolgens sprak diegene. "Alice, wat doe je daar? Wie is dat?" vroeg hij. Ik keek naar de jongen met zwarte haren die zojuist binnen was gekomen. Alice leek te schrikken, liet me los en veegde snel haar tranen weg. "Dat is Jasper, mijn.....broer." zei ze zacht. Broer, het klonk vreemd uit haar mond. Ze leek er ook over te twijfelen toen ze het uitsprak. Ik haalde even diep adem en fronste toen de zoete geur van mensenbloed mijn neus binnenvloog, langzaam balde ik mijn handen tot vuisten. Hij was een mens? wat moesten vampiers met een mens in huis? Oke Alice was ook mens maar ze was anders, haar geur was heel anders. Anders had ik haar namelijk wel aangevallen.

 Ik voelde plots een stevig had op mijn schouder en schrok er van, in een rap tempo pakt ik de hand, gooide diegene over mijn schouder op de grond en zette mijn hand op zijn keel. Het was die zelfde jongen die me door elkaar had geschud en had geroepen dat zij de cullens waren. "Nu is het genoeg." Zei de vrouw die de deur voor me had open gedaan. Ze trok mij aan mijn oor omhoog en trok me naar de bank en zette me daar neer en liet los. "zitten blijven nu." zei ze boos. Verrast door haar actie bleef ik even zitten, om vervolgens toch maar op te staan. Wie dacht ze wel niet dat ze was, vreemd mens. Nu gaf ze mij een klap op mijn achterhoofd en trok mij ook ze weer op de bank. "Waag het niet, Jasper Whitlock Hale Cullen." zei ze streng. Ik keek haar vreemd aan, meende ze dit nou serieus, en waar kwamen die 2 extra namen vandaan. Ik was Jasper Whitlock, geen Hale of Cullen.

De jongen met de bronzen haren kwam naast me zitten en zuchtte. "Jasper luister, je hoort bij ons, je bent onze familie." zei hij. "Ik ben Edward, die vrouw dat is Esme. 'Onze moeder'." zei hij en gebruikte zijn vingers als aanhalingstekens. Dan heb je die man met dat blonde haar, dat is Carlisle, onze 'vader'." zei hij weer met het zelfde handgebaar. "Die jongen die je op de grond gooide is Emmett, Rosalie is zijn mate. "zei hij en wees naar de vrouw met het blonde lange haar die bezorgt naar Emmett keek. "Alice heb je ook al ontmoet, misschien niet zo heel vreemd dat je haar naam wel kent. Dat leg ik straks wel uit." zei hij toen ik daar over verder wilde gaan. "Dan heb je nog die jongen met dat zwarte haar, dat mens. Dat is Bryan, vriendje van Alice." zei hij en glimlachte een beetje. "Sinds jou verdwijning was ze zo depressief en verdrietig, hij helpt haar er weer een beetje boven op." zei hij.

Ik wilde helemaal niet dat Alice een vriendje had, geen idee waarom niet. Ergens vertrouwde ik die jongen ook helemaal niet, hij straalde iets vreemd uit. Edward zat nog naast me en lachte zachtjes. "Sorry, ik kan gedachten lezen." zei hij verontschuldigend. Ik keek hem een tijdje aan. "Ik heb ook een gave." zei ik rustig. "Dat weten we Jasper, je kan Emoties voelen, beheersen en doorgeven." zei de man die Edward zojuist Carlisle had genoemd. "Hoe weet je dat? Kun je ook gedachten lezen?" vroeg ik verbaasd. "Nee jongen, Edward en jij zijn de enige met een gave in dit huis." zei hij vriendelijk. Ik knikte naar heb en wist zowaar terug te glimlachen, hij straalde zoveel rust en begrip uit.

Ineens was Edward verdwenen en kwam hij terug met 2 boeken, nou ja 1 groot boek en 1 klein boekje. "Hier, misschien kan dit je helpen." zei hij en gaf me de boeken. Voorzichtig begon in het grote boek door te bladeren, het waren foto's. Foto's van het hele gezin, inclusief mij. Verrast staarde ik naar de foto's. De eerste paar foto's had ik nog rode ogen, daarna kleurden ze langzaam naar goud. "Je hebt altijd het newborn leger van Maria getraind, maar je werd er ontzettend depressief van." zei Rosalie die achter ons was komen staan. "Zodra de vampiers ouder dan 1 jaar waren moest je ze vermoorden, je voelde alle emoties dan." ging ze verder. "Uiteindelijk kwam je Peter en Charlotte tegen, je moest ze eigenlijk vermoorden van Maria. Maar uiteindelijk besloot je ze te laten gaan omdat ze verliefd waren op elkaar. Dat was de eerste keer dat je echte liefde voelde bij iemand, je kwam er achter dat Maria niet echt van je hield. Dat ze je alleen maar misbruikte voor je ervaring en kracht, dus besloot je met Peter en Charlotte mee te gaan." zei ze. Volgensmij was het in Alaska, toen we op dat moment bij de Denali clan op bezoek waren, dat jullie ons tegen kwamen. Je zag onze levensstijl wel zitten en wilde het graag uitproberen, Emmett en Edward lieten zich dat geen twee keer zeggen en namen je gelijk me op jacht. Je voelde je zoveel beter daar door dat je besloot op ons dieët over te gaan, Peter en Charlotte zijn samen verder gereisd omdat ze dat niet wilden. We namen je in huis en hielpen je de dorst onder controle krijgen, je nam mijn achternaam aan zodat je bij de familie hoorde. Mijn echte achternaam is Hale, omdat je ook blond haar hebt was het net alsof we broer en zus waren en samen waren geadopteerd door deze familie." zei ze.

Iedereen kletste door over ons verleden, elke foto had een eigen verhaal. In de latere foto's stond Alice er ook bij op, het begon als 5 jarig meisje en je zag haar steeds verder opgroeien. "Dit was haar 16e verjaardag Jasper, die avond verdween je." zei Esme zacht toen ik een foto zag van Alice met een taart. Daarna kwamen er ook geen foto's meer achteraan, alsof hun leven op dat moment gestopt was. "Wacht, hoelang ben ik weg geweest?" vroeg ik zacht. "ongeveer een jaar." zei Edward. " En julie zijn mij nooit komen zoeken?" vroeg ik een beetje boos. "Het had geen zin Jasper, iedere keer als we naar het ravijn wilden dan stonden daar een paar vampiers op ons te wachten. Uiteindelijk hebben we ze allemaal weten te vermoorden dankzij jou training, maar toen we in het ravijn waren hadden we geen idee waar we moesten beginnen. Je geur was nergens te vinden, we konden roepen wat we wilden maar je was nergens te bekennen." zei Emmett. Ik dacht na over wat hij zojuist had gezegt, ergens klopte het niet. "Maar ik dacht dat ik maar een aantal weken onderin het ravijn had gelegen." zei ik zacht. Hoe meer ik er over na dacht, hoe duidelijker het zwarte gat in mijn herrinneringen werd. "Er moet iets gebeurd zijn tussen de tijd dat je het ravijn inviel en het stuk dat je moest wachten tot je genezen was en dan pas terug omhoog kon klimmen." zei Edward die in mijn gedachten mee keek. "Wat was je eerste prooi naar al die weken?" vroeg Emmett nieuwsgierig. Ik dacht terug aan het konijn dat ik te pakken had gehad om maar een klein beetje energie terug te krijgen. "Een baby hert, om op krachten te komen." loog ik soepel terwijl Edward naast me keihard begon te lachen. "Hé!" riep ik verontwaardigd en lachte zachtjes mee. "Bugs Bunny kwam toevallig langs, jasper heeft hem vermoord." zei Edward lachend. Uiteindelijk was iedereen aan het lachen en wat voelde ik me daar goed bij! Het was heerlijk om tussen deze vampiers te zitten, misschien hadden ze toch gelijk en was in inderdaad onderdeel van hun familie.

graag reacties :D :D