Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 38: Het gevecht en haar leven

Ik zag dat vlak achter Bryan een paar andere wolven stonden waaronder Sam en Jacob, ze zagen er hulpeloos en verslagen uit. Ze konden op geen enkele manier Bryan tegen houden, maar kon ik dat wel? Zodra ik ook maar 1 stap op het grasveld had gezet, lag ik al een paar meter verderop op de grond. Ik had mij niet goed geconcentreerd en Bryan had er gelijk zijn voordeel aan gedaan, hij was sterk en slim.

"Hou hier mee op voordat het te laat is, wil je Alice dan echt zoveel verdriet doen door mij te vermoorden!" riep ik en kwam overeind. "Alice is een bijzonder meisje, ze is geen normaal mens. Ze is een Giver en dat weet je best. Ik was de eerste die zij had gered met haar krachten, waardoor we door het lot verbonden waren en we zouden hechten op haar 16e verjaardag." ging ik verder. "Denk je nou echt dat ik er toen niet alles aan heb gedaan om dat lot te ontlopen, ik wilde zelfs voorgoed verdwijnen uit haar leven. Maar ik kon het niet, ik kon dat 4 jarige lieve meisje dat al zoveel had meegemaakt niet in de steek laten. Ik kon mijn familie niet in de steek laten, ik kon mezelf niet in de steek laten." zei ik. "En nu staan we hier, jij wilt mij vermoorden omdat je denkt dat ik haar van je heb afgepakt. Terwijl het alleen maar het lot is dat met ons speelt, ik ben verbonden met haar en ik houd van haar! Ik zou alles voor haar doen, zelfs als dat betekend dat ik jou moet vermoorden!" riep ik. 

Zo ging ons gevecht verder, hij was sterk en slim. Ik kon maar moeilijk van hem winnen, hij had zich volledig overgegeven aan zijn wolfs instincten. Ik schreeuwde even toen ik voelde hoe zijn tanden mijn schouder doorboorden en ik verderop in het gras geworpen werd. Tanden van wolven waren het enige wat sterk genoeg was om door onze marmeren huid heen te boren, de scheuren die hierdoor ontstonden hadden tijd nodig om te genezen. Als je dacht dat vampiers geen pijn konden voelen, nou echt wel! Ik legde mijn hand tegen de wond op mijn schouder en kwam langzaam overeind, Bryan had zich intussen al klaar gemaakt voor de volgende aanval en stormde op mij af. Ik zette mij schrap voor de klap toen ik ineens de stem van Alice hoorde. "Stop!" gilde ze en ging voor me staan. 

Ik kon haar niet meer aan de kant duwen waardoor Bryan in volle vaart tegen haar aan beukte. Ik zag hoe Alice door de lucht vloog en keihard tegen een boom klapte. Ze viel op de grond en toen was het heel stil. Ik vergat Bryan compleet en rende gelijk naar Alice toe. "Alice! Waarom!" riep ik bezorgt en knielde bij haar neer. Ze had moeite met ademhalen, waarschijnlijk waren haar ribben gebroken. Haar been lag in een rare hoek en een bot stak uit haar been, een open breuk zou Carlisle het noemen. Druppeltjes bloed liepen uit haar neus en lekten over haar wang, haar ogen stonden vol pijn maar ze schreeuwde niet. "Alice, je kan me niet verlaten." fluisterde ik verloren en nam haar gezicht in mijn handen. Ondanks dat ik de zoete geur van haar bloed rook, deed het mij weinig. Carlisle knielde bij ons neer en voelde gelijk de hartslag in haar pols, hij schudde mijn hoofd en luisterde aandachtig. Zelf kon ik al horen hoe haar hart steeds langzamer ging kloppen, ze zou het niet halen. "Doe iets!" schreeuwde ik naar hem. "Ik kan niks doen, die verwondingen zijn haar fataal." zei hij hoofdschuddend. 

"Alice! waarom deed je dat!" zei ik verdrietig. "Omdat....Omdat ik van je hou." fluisterde ze moeilijk en hoestte waardoor er bloed uit haar mond kwam. "Je mag me niet verlaten!" zei ik. "Alice! blijf wakker!" riep ik toen ze haar ogen sloot. Ze schrok en deed haar ogen weer even open. "Er is een manier! Je moet haar veranderen." zei Edward die naast mij neer knielde. "Verander haar, het gif zal haar wonden genezen. Het gif zal haar veranderen en ze zal ook van haar krachten af zijn, jullie zullen samen zijn." zei hij tegen mij.