Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 23

De grond ligt bezaaid met glassplinters, deze zijn ook op mij gevallen. Gelukkig voor mij ben ik een vampier, anders had Carlisle mij denk ik met spoed naar de eerste hulp mogen brengen. Ik kijk even omhoog naar het raam waar ik uit was gesprongen, natuurlijk zat er geen raam meer en was het alleen maar een gat, en zie Alice haar hoofd uit het gat steken. "What the hell ben jij mijn raam aan het kapot maken Jasper Hale!" Schreeuwt ze boos. O Fijn, mevrouw weet niet eens wat er gebeurd is. Ze denkt dat ik dit voor mijn lol doe. Misschien moet ik hier maar in meespelen, afstand van haar nemen. Ze is te jong, veel te jong voor mij. Aan de buiten kan zie ik er uit als iemand van 19, dan lijk ik voor mijn gevoel net een pedofiel.

Met een zucht sta ik langzaam op en zie ik dat mijn hele familie intussen ook naar buiten is gekomen, Esme kijkt afkeurend naar het tafereel. Daarna kijkt ze me verschrikt aan met grote ogen en Carlisle gaat beschermend voor haar staan. Ik voel dat ik mijn lip een stukje had opgetrokken, dus waarschijnlijk even flink naar haar had gegromd. Ach wat zal het ook, het is altijd allemaal mijn schuld. Waarom ben ik degene die altijd maar voor Alice moet zorgen, als ze zelf Alice naar bed had gebracht was dit alles niet gebeurd. Ik voel me boos en die boosheid slaat om in woede, dankzij mijn gave voel ik de boosheid van Alice en sloeg die keihard op mij in waardoor ik alleen maar woedender word.

Alice komt in haar pyjama naar buiten, ze kijkt woedend mijn kant op. Ik besef me voor even dat ze nog op blote voeten loopt en het gras bezaaid is met glassplinters maar ik zeg er niks van. Ze gaat voor me staan en begint met haar wijsvinger in mijn borstkas te prikken, bij elke prik zegt ze een woord: "Waarom. Maak. Je. Mijn. Raam. Kapot." snauwt ze in mijn gezicht. Ik walg even kort van de drank adem die in mijn gezicht terecht komt. Ik dacht even na over mijn antwoordt, ik kon niet zeggen dat het kwam omdat ze haar pyjama aan het uittrekken was dat zou ze denk ik niet eens geloven.

"Misschien komt het wel omdat ik eindelijk een keer mijn zelfbeheersing wilde laten gaan." begon ik rustig. "Misschien wilde ik mijn tanden wel is een keer flink in jou aders zetten maar kon ik mezelf nog net tegenhouden." zei ik en grijnsde mijn tanden bloot naar haar waardoor ze een stapje terug zette. "Wees blij dat je raam kapot is meisje, anders had je hier niet meer gelopen." zei ik nu kil. Toen deed ze iets waarvan ik totaal niet had verwacht dat ze het zou doen. Ik had gehoopt dat ze huilend en gillend van mij weg was gerend, in plaats daarvan gebeurd het volgende.

Ik voelde een keihard klap in mijn gezicht gevolgd door een snoeiharde vuistslag in mijn ribben waardoor ik een paar meter naar achteren vloog en ergens met een klap op de grond weer terecht kwam. Soms vergat ik nog wel is hoe sterk en onverwacht Alice eigenlijk uit de hoek kon komen. Ik kwam rustig overeind en zag hoe Alice vast werd gehouden door Emmett, Rosalie probeerde haar te kalmeren. Ondanks dat ze nog steeds aangeschoten was van de drank had ze mij behoorlijk hard geraakt, je zou bijna denken dat ze mijn ribben had kunnen breken als ik niet een marmeren huid had gehad.

Edward liep op me af en schudde zijn hoofd, hij zei verder niks omdat hij wist dat het toch niks zou uithalen. "Emmett kom mee!" Riep hij alleen even. Ik zag hoe Emmett, Alice veilig bij Rosalie en Esme in de armen duwde en daarna naar ons toe liep. "Carlisle we zijn een paar dagen weg." Zei hij rustig en pakte mij bij de kraag van mijn shirt en trok me zo mee de bossen in. "En ik maar denken dat die jachtpartij met Eddie vanochtend wel had geholpen." Begon Emmett afkeurend omdat hij dacht dat ik de waarheid had gesproken tegen Alice. "Emmett, hou op. Jasper heeft helemaal geen bloeddorst of iets dergelijks, hij wilde haar bloed niet drinken." Zei Edward en liet me los toen we verder het bos in waren. buiten gehoorafstand van de rest. Boos schopte ik tegen een steen die tegen een boom aan knalde en weg stuiterde. Ik legde het hele verhaal uit aan Emmett en Edward, wat er boven op Alice haar slaapkamer gebeurd was. Wonder boven wonder hadden ze hun oordeel niet eens gelijk klaarstaan het enige wat ik zag in hun ogen was medelijden en zorgen.