Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 7

wat? Wat??? Wat had Carlisle zojuist gezegt. Het drong maar niet tot me door, of ik wilde het niet door laten dringen. dat het leven van Alice van mij af hing? als zij zich niet aan mij kon hechten dat ze dood ging.

En wat betekende hechten eigenlijk, hoe ging dat in zijn werk? wat zou er gebeuren als ze zich aan mij zou hechten?  Deed het pijn? Alle vragen schoten door mijn hoofd zonder antwoord.

"Jasper." vaag hoorde ik mijn naam ergens. "Jasper!" de stem werd duidelijker. ik knipperde een paar keer met mijn ogen en keek om me heen. Alice lag op de andere bank te slapen, ze was niet meer bij mij. ik zat nog steeds op de bank. Edward zat voor me en keek me met een bezorgde blik aan.

"Hoe dan!" mijn stem knalde door de woonkamer. Iedereen keek geschrokken, Alice sliep nog steeds. "Haar fucking leven hangt van mij af!" ik had niet eens door dat ik schreeuwde. "We gaan naar buiten." mompelde Edward zachtjes en trok me mee.  Ondanks dat ik nog een beetje wankelde op mijn benen sleurde hij en Emmett mij mee naar buiten.

Ergens midden in het bos lieten ze mij los. Ik schreeuwde en sloeg mijn hand een gat in de boom. Waarom schreeuwde ik?  geen idee. maar het voelde opgelucht. Ik staarde naar de boom waar het gat in zat, en bleef langere tijd stil.

Na enige tijd barstte er iets van binnen, ik vloekte en schold alles aan elkaar. Maakte bomen kapot en trok ze met gemak op de grond. Waarom had Carlisle me dit nu verteld, waarom had hij niet gewoon gewacht tot ze 16 zou worden. Maar nee, hij was weer de idioot die altijd alles vertelde.

Uit het niets werd ik getackeld en op de grond gedrukt, Ik zag Edward. zijn lippen bewogen, het drong langzaam tot me door dat hij aan het praten was. de woorden drongen tot me door, hij stelde me gerust, vertelde me dat alles goed zou komen. zei dat ik nog 11 jaar had en me geen zorgen moest maken. maar voor een vampier was 11 jaar heel weinig..

Edward was altijd de gene die mij rustig kon krijgen, zolang hij op mij inpraatte. Carlisle met zijn kalme doktersstem kreeg dat nooit voor elkaar, hij wekte alleen maar irritatie op. Emmett maakte altijd overal grappen om, iets waar ik hem soms om kon wurgen. jammer dan, wij vampiers waren niet te wurgen. Esme, Bella en Rosalie, dat waren vrouwen, vrouwen snapten nooit wat.

Edward begreep me altijd, misschien kwam het om zijn gave. maar zo was het in het begin al. hij sleurde mij door de moeilijke tijden toen ik over moest op dierenbloed. de eerste keer school steunde hij mij overal bij. hij was een echte broer voor me die me overal in steunde en mij altijd begreep.

"Ben je rustig?" vroeg hij. ik knikte. Hij trok mij overeind en zuchtte. "hoe gaan we dit nu weer dekken? " vroeg Edward zacht en keek om zich heen. ik keek ook om me heen en schrok van wat ik zag. ik had het bos deel helemaal verwoest, alles was kapot, geen boom stond meer overeind in een afstand van 10 meter. "nieuw huis bouwen." zei ik slikkend.

Edward schoot in de lach. "waarom ook niet, Emmett en Rosalie zijn wel toe aan iets nieuws." zei hij. "He!" riep Emmett verbaasd. ik grijnsde, ze waren altijd zo erg dat ze hun eigen huis ruïneerden. "we moeten terug naar huis, voordat ze zich zorgen gaan maken." zei Edward ineens. ik knikte.

Ik besloot maar mij de komende 11 jaar geen zorgen meer te maken over dat hechten dinges. Ik besloot het te vergeten, zou het wel weer zien als de tijd eenmaal gekomen was.

Tips? Ideeën?  Altijd welkom!