Her Name is Alice, why do i care?

Hoofdstuk 31: Alice en Jasper

Point of view: Alice

Ik schrijf een hoofdstuk vanuit Alice om de band tussen haar en Jasper een beter beeld te kunnen geven, al weet ik nog niet helemaal wat het eigenlijk moet voorstellen. Ik zit er ook over na te denken om haar in een vampier te laten veranderen zodat ze er vanaf is. Wat denken jullie?

We waren een paar dagen verder, Jasper was samen met de andere mannen gaan jagen. Dit betekende dat ik samen met Rosalie, Esmé en Bella thuis was. Rosalie wilde dolgraag een meidenmiddag houden elkaar samen op te maken, haren te doen en kleren uit te kiezen. We zaten dan ook allemaal bij Rosalie op de kamer, iets wat we al heel lang niet meer samen hadden gedaan. Omdat Jasper een jaar weg was geweest, was iedereen in een soort van depressieve stemming beland. Ik kwam er in dat jaar ook achter dat Jasper altijd zorgde voor een vrolijke stemming in huis, maar dat het meestal door mij kwam. Toen ik bij de Cullens was komen wonen en opgroeide, werd ik een vrolijk en enthousiast meisje. Voor Jasper was dit een verademing maar soms werd het hem ook te veel en moest hij de emoties doorsluizen naar de anderen in huis om zelf niet stuiterend door het huis te gaan.

"Zeg hoe gaat het nou tussen jou en Jasper, volgens mij hebben jullie elkaar eindelijk gevonden." begon Rosalie rustig. Ik grijnsde via de spiegel naar haar, omdat ze mijn haar aan het doen was. "Ik ben zo blij dat hij eindelijk terug is." zei ik vrolijk. "Door de hechtingsband zijn we samen gekomen, ik denk dat het altijd al de bedoeling is geweest zodra ik 18 zou worden." zei ik. "Het lijkt wel een beetje op het inprenten van de wolven." zei Bella. Ik keek naar haar en dacht na, ze had nog gelijk ook. "Dat klopt, Jasper is altijd heel belangrijk geweest in mijn leven. Was altijd aanwezig wanneer ik hem nodig had. Of ik nou heel vrolijk wilde zijn of een schouder nodig had om bij uit te huilen." zei ik. "Dat maakte het extra moeilijk toen hij een jaar geleden plots  verdween." zei ik een beetje verdrietig. Esmé knuffelde mij, ik glimlachte naar haar. 

"Maar nu we elkaar eindelijk gevonden hebben, gaat het best goed." zei ik nadenkend. "Ik denk alleen dat Jasper nogal gefrustreerd raakt van mij af en toe." zei ik grinnikend. "Ik stel zijn uithoudingsvermogen namelijk heel erg op de proef, zonder dat ik er iets aan kan doen." zei ik zacht. "Ja, we horen af en toe een klap tegen de muur. Edward houd jullie wel in de gaten en stelt ons dat gerust dat het Jasper was en dat er niks aan de hand is." zei Rosalie lachend. Ik bloosde en keek naar mijn handen. "Luister Alice, toen Emmett net een vampier was en we verliefd op elkaar waren, duurde het 20 jaar voor de rest van onze familie leden bij ons in de buurt konden komen zonder dat we elkaar besprongen. De huizen die wij afgebroken hebben, dat waren nog is tijden." zei Rosalie

We gingen verder met onze haren, make-up en kleren. Maar ergens diep van binnen, voelde ik dat er iets mis was. Ik werd heel stil en lachte niet echt meer mee met de anderen. "Alice wat is er lieverd?" vroeg Esmé die een hand op mijn schouder legde. Ik haalde mijn schouders op en keek naar de meiden. "Door de band die ik met Jasper heb en omdat hij versterkt is nu we een relatie hebben, kan ik denk ik voelen dat er iets aan de hand is." zei ik zacht. De anderen werden bezorgt en begonnen door elkaar te praten.

We werden gestoord door geroep dat dichter bij kwam. "Jasper! Jasper wacht!" hoorde ik Edward roepen. "Jasper rustig!" riep Edward weer. "Jasper kalmeer!" riep Carlisle deze keer. We sprongen allemaal op en renden naar beneden, de mannen kwamen de woonkamer in rennen. Jasper kwam als eerste binnen, hij trilde van top tot teen en leek compleet in zijn eigen wereld te zitten. "Wat is er gebeurd!?" riep ik geschrokken. "Niks, we wilden jagen en zoals altijd liepen we richting de bergen en ravijnen. Maar Jasper had het blijkbaar niet door, zodra we bij de ravijnen in de buurt kwamen raakte hij volledig in paniek en keerde om." zei Carlisle bezorgt. "Het is logisch dat hij een trauma heeft opgelopen na alles wat hij heeft meegemaakt, ik heb zo vaak met hem er over gepraat. Ik kan niet op hem inpraten, ik kan hem niet bereiken nu." zei Edward "Ik kan zijn gedachten niet lezen, het is zoveel en zo verwarrend dat zelf ik er hoofdpijn van krijg." zei hij en greep met zijn handen naar zijn hoofd. Bella leidde hem naar de keuken zodat hij was rust had.

Ik liep langzaam naar Jasper, omdat niemand wist hoe hij zou reageren. "Jasper." zei ik zacht en kalm. "Jasper ik ben het, Alice." zei ik zacht en pakte voorzichtig zijn handen vast. Hij draaide in een ruk naar mij om en gromde, van schrik zette ik een stap achteruit. Zijn blik ging van verwarring, naar schrik en daarna werd hij ontzettend verdrietig. "O Alice, het spijt me." fluisterde hij. De spijt en verdriet in zijn stem was zo pijnlijk voor mij. "Dat geeft niks, ga even zitten." zei ik en duwde hem zachtjes naar de bank. Zodra hij ging zitten trok hij mij op schoot en in zijn armen, zijn gezicht verstopte hij in mijn nek en snoof een paar keer diep mijn geur op. "Verlaat me niet, ga niet weg." zei hij. "Ik zal voor altijd bij je blijven." zei ik en wreef zachtjes over zijn rug. Edward en Bella kwamen terug uit de keuken en iedereen ging in de woonkamer zitten. Carlisle zette de tv aan en er werd rustig geklets over koetjes en kalfjes. 

Na een tijdje voelde ik hoe de trilling in Jaspers lichaam afnam en hoe rustig hij werd. Hij keek langzaam op, ik kon in zijn ogen lezen hoeveel pijn hij had. Ik kon de pijn voelen, alsof het door mijn hele lichaam trok. Jasper zag er opgelucht uit, alsof de pijn weg was. Het enige wat ik nog kon was het uit schreeuwen en in huilen uitbarsten. Ik had zijn pijn over genomen, het was geen lichamelijke pijn. Geen wond die je kon verzorgen of pijnstillers die zouden helpen. Het was mentale pijn van herinneringen en emoties. 

Ik begreep mijn krachten nog steeds niet, ik begreep de band tussen mij en Jasper echt niet. Maar wat ik wel kon was hem beter maken, zijn pijn afnemen. Zijn energie gebruiken om mijn wonden te helen of mezelf de kracht te geven een vijand te verslaan. Daar zat ik dan, huilend en schreeuwend in de armen van Jasper. Hij liet iedereen afstand houden omdat ze niet konden helpen, er was geen medicijn voor want het moest vanzelf over gaan. "Waarom heb je dit gedaan, je had het niet moeten doen." zei Jasper. "Omdat ik van je houd." zei ik huilend.