"Sana hayatında hiç sevilmediğini iliklerine kadar hissettirdiler mi Devin? Uyuyunca geçmeyen yaralar bıraktılar sana da?"
Uzunca kirpiklerinden süzülen acı...
İçimde birkaç parça umut kırıldı. Gözlerini gözlerimden ayırmadan devam etti.
"Üzerini y...
Bu gün günüm doğmadı. Bi' yaz sabahında gün aydınlanmadı. Gözlerim ıslak... Çok düştüm ben, sen yoksun ondandır.
Artık yalnız ve sensizim. Elimde bıraktığın hayaller var tertemiz.
Bu gün hüzünümün ertesi. Artık ilaçlarımı içmeyeceğim. Senden başka çağre olamaz bana.
Onlar da döndüremez geçmişi, Sakın geçti deme bana Dönsen de geçmeyecekler...
Hoşça kal ben kalamadım yanında...
Hoşça kallar topladım bu gün dudaklarından. Anlamını bilmediğim vedalar konuştum.
Sahi, hoşça kalınca mı, içinde her şey çokça kalır?
Hoşça Kal. E. & T. 🎶 ________________________________________
İçeriden ses gelmeyince gülümseyerek yavaşça kapı kulbunu indirdim. Kapıyı açıp içeri girdiğimde karşılaştığım beyaz hastane yatağı bomboştu.
Devin'in yattığı yatak bile hâlâ dağınıkken Devin neredeydi?
Ellerim aniden titremeye başlarken gözlerim dolmaya başlamıştı. Olduğum yerden bir milim bile kıpırdayamazken, beynim düşünmekten allak bullak olmuştu.
İyi de nerede bu? Anlık şoktan çıkıp postallarımı yere vura vura koridorda ilerlerken gözlerim beyaz önlüklü doktorlardan birini arıyordu.
"Hemşire - doktor yok mu?" Ellerimin titremesi son günlerde yaşadığım stresten olsa gerek bulunduğum durumun şokuyla daha da titriyordu.
Koridorun sonundaki odadan çıkan gözlüklü orta yaşlı ve beyaz önlüklü adam elleri cebinde hafif bir tebessümle bana doğru ilerliyordu.
Hızlı adımlarım merakla doktora doğru adımlayarak birkaç saniyede koridorun diğer ucuna geldim. Gözlerimden akmak için bekleyen yaşlar doktorun konuşmasını bekliyordu.
