"Sana hayatında hiç sevilmediğini iliklerine kadar hissettirdiler mi Devin? Uyuyunca geçmeyen yaralar bıraktılar sana da?"
Uzunca kirpiklerinden süzülen acı...
İçimde birkaç parça umut kırıldı. Gözlerini gözlerimden ayırmadan devam etti.
"Üzerini y...
Her şeyi içine atarsın da kendini atacak bir yer bulamıyormuşsun...
Canım sıkkındı. 2 gündür boğazımdan yemek geçmemişti. Odama elinde yemek dolu tepsiyle gelen Nesrin teyze sürekli aşşağı dolu tepsi götürüyor ve yemeğe inmiyordum.
Devin'in durumu canımı yakıyordu. Şimdi iyiydi ayaktaydı, ama peki ya sonra...
Telefonumu elime alıp Devin'i bir kez daha aradım.
Yine açmadı.
Hastaneye gittiğinden beri telefonlarımı açmıyor, benimle konuşmuyordu. Sadece benle de değil, Derya teyzeyle de konuşmuyor, hastalığını kabullenmiyordu.
Yatağın üzerine rastgele attığım telefonumu heyecanla elime alıp arayanın kim olduğuna baktım.
(Gelen arama) DERYA TEYZE
Omuzlarım hayal kırıklığıyla çökerken bi umut telefonu cevapladım.
"Derya teyze?"
Telefonu açtığımda Derya teyzenin ağlamaktan çatallaşmış sesi ürkmeme yetmişti.
"Asi, Devin yine ilaçlarını almıyo, başı dönücek, yine aynı şeyler olucak. Korkuyorum."
Ne yapacağımı bilemeyerek telaşla Derya teyzeye cevap verdim.
