A Knight To Remember (DFM#2)✅

Kabanata 21

Penelope's POV

It is the most torturing dinner date of my life. Ang tahimik naming dalawa at panay ang tikhim niya. Pero nawala ang kaba sa puso ko nang ininom ko ang wine na bigay niya. Uminit lang din ang pakiramdam ko at naging blanko na agad ang utak ko ngayon.

"Is the yacht running without a captain?" Taas kilay ko sa kanya habang iniinom ang alak ko.

Tapos na akong kumain. Nilingon ko ang bandang likod para matitigan ang dagat. 

Yes, the yacht is still running at it's speed. Pero mukhang hindi naman mabilis ito. Napako ang tingin niya sa suot na relo at tumayo din agad siya.

"Two more minutes, and we will stop it."

Humakbang din agad siya pabalik sa itaas at pumwesto pabalik dito. Sumunod na ako na bitbit ang inomin ko. 

The few shots of wine made my heart numb for feelings, and my body was hot. 

Mainit ang katawan ko, pero nawala ang malisya sa isip ko ngayon. Kaya wala sa sariling sumunod ako sa kanya.

"Dito na ba? Hihinto na tayo?"

Nilapag ko na ang baso sa gilid at tinali ang mahabang buhok ko. Kanina pa ito nililipad ng hangin at sagabal sa paningin ko. 

There's not much wind tonight and the sea is calm. Tumingala ako sa langit at ang mga magagandang bituin ang nagbibigay kinang sa itaas. Napangiti ako at sa top deck agad ako nagtungo. At nang marating ito, ay napahiga ako sa recliner chair na nandito.

The recliner gives me a beautiful view, and my body relaxes. There are plenty of stars above, and they're glimmering. 

Ang ganda ng gabing ito, ang ganda ng pakiramdam ko. Napapikit mata ako at dinama ang konting hangin sa paligid. Ang isang basong wine ay nakatulong sa sistema ng loob ko.

Part of my mind is playing with Lorenzo's image and his kisses, but my heart is at peace, and I smile. Pero nang imulat ko ang mga mata ay ang totoong mukha niya agad ang nakikita ko ngayon. I smile at the thought that my imagination has come flashing real in front of me. So, for the second time, I shut my eyes and whispered his name in silence.

Lorenzo. . . Ngiti ko habang nakapikit ang mga mata.

"Yes, love?" lambing na tugon niya.

Napamulat agad ako at ang nakangiting mukha niya ang nasa ibabaw na ng mukha ko ngayon. 

 I almost chuckled and blinked my eyes a few times. Gusto ko sanang maniwala na imahinasyon ko lang ito, pero ang baliw lang din, dahil kahit anong pilit na kurap ay ang mukha niya pa rin ang nandito.

"I like this, love." He groaned and stretched his body before sitting in a laid position on the recliner beside me.

"Look at all the stars. We can start counting them until dawn. I don't mind it," tipid na tugon niya at nahiga na siya rito.

Pareho kaming nakatingin sa madilim na langit, at puno ng mga bituin ito. I remember the first time he asked me about which stars looks familiar to me. I smiled and thought that I'm watching it from where I am. Tinuro ko agad ito.

"Remember that star?"

But when I pointed it, the golden bracelet that I was wearing caught my eyes, and so my vision shifted to it. 

Ito ang bracelet na nakita ko sa maliit na bagpack. Sinuot ko ito kanina nang makita ko ito sa mga gamit ko. I'm ready to know the story behind my past. Kaya sinuot ko na baka makatulong sa alaala ko sa kanya.