A Knight To Remember (DFM#2)✅

Kabanata 28

-continuation of Penelope's past-

Tame

The more I see him the more I hate him! Pero ano pa nga ang magagawa ko? E, hanggang ngayon dead-ma pa rin ako kay Lorenzo. 

I cannot give up and I don't care! My ego hits me and that left me like a trash. Ngayon pa ba ako susuko sa kanya. Hindi ano!

Same routine, same lifestyle and I always followed him around. Kahit pa sa mga social gatherings ng mga malalaking tao ay sumasali ako para lang mapansin ni Lorenzo. Pero iba ang gabing ito dahil natagpuan ko ang matalik na kaibigan ko noon, si Violet. We click in straight away and have talked about the past.

Hindi pa rin siya nagbabago. She had grown into a very prominent woman. Isa siyang Architect at nagtapos ng pag-aaral sa Paris. She major the furniture house designing, while I major fashion designer for clothes to wear. It's funny that we didn't meet in Paris before. Ang mundo nga naman talaga. Magkalapit lang kami pero hindi kami nagkita.

She's settling in Sicily and goes back to Mazaro quiet a while. Nandoon daw kasi ang buong pamilya niya at dumalaw lang siya ngayon sa opening ng negosyo ng nag-iisang kapatid niya, si Bambino. Namangha ako dahil hindi ko alam na kapatid niya ang pinakatanyag na tao rito.

"So ibig sabihin pinsan mo si Lorenzo?" tulalang tanong ko at napalunok na.

"Oh, Lorenzo? Y-Yeah, he's so special. Bakit type mo ba?" Ngiti niya.

"H-Ha? H-Hindi ah!" Nabilaukan na ako sa ininom ko. 

My goodness! Pinsan niya si Lorenzo? And that leaves me a bitch here because of my hidden plan. Ang sama kong tao. Nagdadalawang isip na tuloy ko kung gagawin ko pa ang pinapagawa sa akin ni Papa. Nakakahiya na. Nakakahiya kay Violetta.

I've called her Violetta at times because that's her real name. She once told me that her real name is Violetta, but people just call her Violet.

AT dito nagsimula ang pagiging malapit namin ulit ni Violet. We toured around Sicily and Mazaro. Nakalimutan ko ang misyon ko at pinagwalang bahala ito. Nagkaroon ako ng bagong buhay sa Mazaro at mas nagustuhan ko ang lugar na ito. Malapit kasi sa dagat ang bahay nila Violet dito.

I took Nanay Tema with me and Lorenzo hired her as his personal chief. Hindi ko alam kung paano napapayag ni Lorenzo si Nanay pero masaya ako. 

Sa loob ng apat na buwan ay naging tahimik ang buhay ko at nakalimuta ko si Papa. Hindi ko alam kong ano ang pinagkakaabalahan niya. The last thing I've heard was he's out of the country and went to Russia. Nakahinga ako ng maluwag dahil walang bantay at nagmamatyag sa akin.

Kagaya pa rin ng dati mailap si Lorenzo, pero unti-unti na siyang lumalapit sa akin. I think having Violet with me is an advantage, because Lorenzo always joins us in travels. Madalas kasama ni Lorenzo ang mga alalay niya, at isa na rito si Alesandro. I remember Alesandro's face when I was only thirteen. Isang beses ko lang siyang nakita noon at magkasama sila ni Papa. Hindi ko nakalimutan ang mukha niya dahil sa kakaibang titig niya sa akin.

I hate to admit it but I like Lorenzo. He's a challenging one for me. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa puso ko, dahil naging totoo na ang bawat sunod at galaw ko sa kanya. Every time I teased him seems normal for me. Walang araw na hindi ko siya ginugulo at ini-esturbo. He's annoyed at times with me but I know that he likes me. O, baka nagiging conceited lang din ako.

"Hindi ka ba talaga susuko?"

Abala ang mga mata niya sa pagpindot ng laptop. Maingat kong nilapag ang kape niya sa gilid at palihim na tinitigan siya. Naupo na rin ako sa harap niya.