A Knight To Remember (DFM#2)✅

Kabanata 34

Forgiveness

Nakatitig ako sa duguang mukha at katawan ni Britton. Nakatali ang kamay at paa ni niya sa upuan at halos hindi ko na nga siya makilala. He was heavily turtored by Diego and Antonio. And seeing him now is making my stomach sick. Naghalo ang poot at galit sa puso ko nang makita siya, kaya agad na nilapitan ko siya.

"Walanghiya ka, Britton! Hayop ya!"

I kicked both of his legs and there's no more voice that I can hear from him. I can only hear his hard breathing, as if he is catching his breath. 

Nahihirapan na siyang huminga at  pilit na inangat ang mukha para makita ako. Nabalot ng dugo ang mukha niya at halos hindi na 'ata siya makakita.

I glared at him, and when he finally saw me. He coughed hard and spat some blood out from his mouth. Antonio laughs so hard, and I stare at him.

"Kasalanan mo 'to. Ano ba kasing pinakain mo sa kanya?" tanong ni Diego kay Antonio.

"Oh, it's nothing, boss Diego. I grabbed some sucking flesh worms from my collections of bacteria. Don't worry, they will lay their eggs inside Britton's stomach, and they will consume him." Lakas na tawa niya.

Napako agad ang paningin nila kay Lorenzo na nasa likod, at sumenyas si Lorenzo sa kanila. Lumabas din silang dalawa mula rito. 

Napatitig akong muli kay Britton. I feel no numb and I don't have that kind of mercy in front of him anymore. Mas gustuhin ko pang mamatay si Britton kaysa makita siyang makulong.

What he did on us, on Violeta is unforgivable. Kahit pa ang buhay niya ay kulang na kabayaran ito.

Dinampot ko agad ang baseball bat sa gilid at hinampas ito sa likod niya. I hit him so hard and countless of times. Sa tuwing tumatama ito sa katawan niya, ay ang mukha ni Violeta ang naalala ko. 

My tears are falling while hitting him, and I cannot even say a word. The pain inside me is throbbing painfully. 

At kahit anong bugbog at hampas pa ang gawin ko ay walang nagbago sa nararamdaman ko. The pain and the agony is still the same... Hinayaan lang din ako ni Lorenzo. Hanggang sa nangalay na ang kamay ko at nahinto na ako.

I wiped my tears and my hands are covered in blood. Lumapit na si Lorenzo sa akin at niyakap na ako.

"It's okay, love..." mahinang bulong niya at haplos sa likod ko. 

Yumakap na din ako sa kanya at gumaan ang pakiramdam ko. Hanggang sa maramdaman ko ang baril ni Lorenzo sa tagiliran niya.

"Let me finish him." Sa hawak ko sa baril niya at tinutok ko ito kay Britton.Nanginig pa ang mga kamay ko habang itinutok ko ang baril sa kanya. 

I stood up, pointing the gun at him for seconds, and still, I couldn't pull the trigger. 

No matter how much I hate him I can't kill my enemy... Hindi ako katulad nila na pinanganak sa ganitong mundo at kalakaran.

Seeing someone who bleeds to death is traumatic for me. I cannot handle it, and if it's too much, my mind and heart will give up... Tama nga naman si Betty.

Yet, revenge is the best feeling from your enemy you can never be happy with yourself. Palaging my kulang, at hindi kompleto ang buhay mo.

FORGIVENESS . . . eleven letters that are sometimes so hard to do because hate is even better. 

Mas mahirap bigkasin ang pagpapatawad kaysa sa galit sa puso.

I can't shot him... I just can't...