A Knight To Remember (DFM#2)✅

Kabanata 35

New Beginning

Kung may gusto man ako sa buhay ko ngayon na kasama ni Lorenzo, ito ay ang mamuhay ng simpli at payapa, pero mukhang impossible 'ata ito.

Humikab ako habang pinagmasdan ang labas. Were inside a private jet plane owned by the Benevente-Turner-Smith-Mondragon. Malapit na kaibigan ni Lorenzo sina Drake at Venette, kaya hindi nakapagtataka ito. Were heading home to the Philippines and I can't wait to see them all. Pakiramdam ko ang tagal ko na silang hindi nakita at na miss ko na silang lahat.

ABALA si Lorenzo sa tabi ko, sa laptop niya. Nang tiningnan ko ito ay parang laro sa stock market at puro numero. Wala akong naintindihan dahil papalit-palit and takbo nito na parang marathon, kaya tumaas na kilay ko at nangunot pa ang noo ko. Napansin niya agad ang mga mata ko at natawa na siya.

"We'll be over soon, love." Haplos niya sa tagiliran ko.

"Ano ba kasi iyan? Akala ko ba basagan ng mukha ang trip mo? E, pati rin pala numero," pagbibiro ko at bahagyang tawa niya.

"It's bidding style but. . . don't worry, I will explain this to you later."

"Naku, huwag na! Kung numero lang naman ang bobo ko na. Kaya huwag na, at hindi ako interesado."

Napailing na siya at hinawakan na ang kamay ko at hinalikan ito. Sa maamong mukha niya tuloy napako ang mga mata ko.

 Ang gwapo nga naman ng Lorenzo Giuseppe Ferrero ko. 

Sa loob ng limang buwan sa Italya at sa araw-araw na kasama ko siya, ay napatunayan ko na sa sarili ko na hindi ako mabubuhay na hindi siya kasama.

"Love, gisingin mo ako 'pag nakarating na tayo'ng Pinas." Sumandal na ako sa upuan at nilagay na ang piring sa mata ko.

"Yes, love... goodnight." Halik niya sa noo ko.

MATAAS ang tulog ko dahil nang magising ako ay alas syete na nang umaga. Lorenzo is beside me and still sleeping. Lihim pa akong natawa nang makita ang isang kamay niya sa nasa ibabaw ng hita ko. Ganito talaga siya. Sa lahat ng parte ng katawan ko sa tuwing natutulog kami ay sa hita nakahawak ang kamay niya.

Maingat kong inalis ay kamay niya sa hita ko at dahan-dahan akong tumayo. Nagtungo ako sa lavatory at nag-toothbrush. After fifteen minutes, I went back, and he was awake already. The pilot speaks, and that soon we will descend slowly.

"Ready love?" Lambing na tugon ni Lorenzo at mahigpit lang na hinawakan ang kamay ko.

"I'm excited!" I said and widely smiled.

"I hope you will love my surprise," on his cheeky smile.

"I do love all your surprises, love. I love it!" I kissed his cheek, and he shook his head.

"Hindi mo pa nga nakikita ang sorpresa ko, nagustuhan mo na agad?" Bahagyang ngiti niya.

"Well, whatever it is! I'm excited and happy! Basta, iyon na iyon. Huwag mo nga'ng sirain ang araw ko!" tinaasan ko lang din siya nang kilay ko.

Nang lumapag ang eroplano at binuksan na nang stewardess ang pinto ay ako agad ang unang tumayo. 

There's only a few of us in the plane, counting the two pilots and four staff, plus me and Lorenzo. I smile widely when I walk closer towards the door. Pero nawala ang ngiti sa labi ko nang makita na ibang lugar ito at hindi Pilipinas ang nilapagan ng eroplano.

What the. . .

I stare at Lorenzo behind me, and he just smiles cheekily.

"Nasaan tayo? Akala ko ba. . . ano 'to?"