A Knight To Remember (DFM#2)✅

Kabanata 25

Hostage

The days are not the same without Lorenzo. Carmella is easy to be with. Like Kakay she's a one hell lunatic too. But the worst thing about Carmella is she's a flirty one. 

She loves to flirt with every man around and even the bodyguards. One night, I caught her kissing Rodolfo, the head security guard, and on that same night she kissed Fredo, the head chief in the resort. 

She's crazy!

"Love, ganito ba talaga si Carmella? Lahat ng lalaki ay hinahalikan niya?"

Kausap ko si Lorenzo sa kabilang linya. Kahit na wala siya sa tabi ko ay palagi niya akong tinatawagan sa ganitong oras.

"Don't worry about her, love. That's her way of getting information. She's a sly spy," he chuckled.

"A sly spy? Ano siya kohol?" Ikot nang mga mata ko at rinig ko ang bahagyang tawa niya.

"I miss you, love. I miss everyone. Wala sina Mama at Papa, at ngayon ikaw wala rin dito. I've been thinking to go there. Pinapaayos ko pa ang mga papelis ko kay James."

"Oh? Really? T-That would be lovely but I won't be long, love. Babalik din ako. I will call you everyday."

I grimaced when I heard it. I thought he will be happy to see me if I go to where he is, but it sounded like the opposite.

"Bakit, ayaw mo? I know I had my accident there, Lorenzo. E, mas makakatulong sa alaala ko kung babalikan ko ang lugar ng insidente. Dr. Pascual told me that it will be a big help, at kahit takot ako na balikan ito ay gusto ko rin naman na malaman ang totoo. Mama and Papa agreed. I have told them."

He went quiet and I heard his deep breath. Same with him I have this uneasy and gutsy feeling. Ang totoo ayaw kong balikan na ang nakaraan ko. Pero sa tuwing naalala ko ang litrato at mga bagay ay gusto kong malaman ang totoo.

"Penelope!" tawag ni Carmella sa akin. Nilingon ko agad siya.

"Okay, love. I have to go. Nandito na ang baliw na si Carmella," mahinang tugon ko at rinig ko ang tawa niya sa kabilang linya. Pinatay ko na ang cellphone at ngumiting humarap kay Carmella ngayon.

"Si Lorenzo ba ang kausap mo?"

"Oo. Sinabi ko na pupuntahan ko siya. Sasamahan mo ako," plastik na ngiti ko sa kanya.

"Oh, really? Pumayag ba siya? As far as I know he won't let you," she pouted and sat down beside me.

"Why not? I want to see him and besides, I will follow Mama ang Papa in Paris," I lied. I better be off lying and bringing my parents name.

"S-Sigurado ka?" seryosong titig niya at tumango na ako.

"Oo naman, Carmella. Panahon na para harapin ko ang mga alaalang ayaw ko. Di ba sinabi mo naman sa akin 'to noong nakaraan linggo? It's better for me to know the truth. Kahit na masakit ay kailangan kong harapan, 'di ba?"

"Well, if this is your fate then face it with a smile and courage. If you can do that, then, that's the only way you can live," arteng tugon niya at taas kilay pa.

Napatitig na ako sa mukhang ni Carmella. Hindi siya nakatitig sa akin, bagkos nasa baba ang mga mata niya. Nasa balkonahe kasi kami ng kwarto ko. Tumayo na ako at tiningnan ang baba. Ang iilang gwardya ang nandito, kasama na si Alesandro.

"Carmella, may tanong lang ako, isa lang..."

Lumawak agad ang ngiti niya. Carmella's got a beautiful smile and lovely face. Maganda siya, sobra.