A Knight To Remember (DFM#2)✅

Kabanata 32

Embrace

Kung natuturuan lang ang puso ay siguro matagal ko nang tinuruan ito. 

I thought at that time I could control my heart and let my mind take over everything, but because of the pain, I refused to believe what happened to me and Violetta. My mind surged and took over my system, but my heart could not forget the feelings.

Nakalimutan man ito noon ng memorya ko ay hindi naman nakawala ang sakit nito sa puso ko.

 They've killed Violetta, thinking that it was me. From that moment of the incident, my mind told me that Penelope had died on the scene. Ito kasi ang huling narinig ko bago nakita ang pagpikit nang mga mata ni Violet sa harapan ko.

Until the very last of her breath, she saved me.

When I shut my eyes at that time my mind told me that I am Violetta. Pero nakakatawa dahil hindi ko naman nakalimutan ang pangalan ko. 

How come I've adopt her parents and become mine? Hindi ko naintindihan ito, hanggang sa pinaliwanag sa akin ni Dr. Pascual ang lahat.

I was longing for a parents love and I was jealous. Ang Mama at Papa ni Violetta ay nagsilbing mga magulang ko. From the moment when I opened my eyes after the accident, I have called them as my parents. Wala silang nagawa at tinangap ako nang buo.

They have lost the most precious daughter, and their hearts bleed in grief, but still, they accepted and loved me. Violetta is not their flesh because they can't produce one. Pero minahal nila nang higit pa sa tunay na anak si Violetta.

Tahimik akong nag-isip at wala sa sarili. Were on our last trip to Mazaro Italy. Lorenzo is sleeping peacefully in my shoulder like a baby. Mahigpit ang hawak niya sa kamay ko at maingat kong inangat ang kamay niya at hinalikan ito. Ang akala ko himbing ang tulog niya hindi naman pala, dahil ngumiti siya.

"Are you exhausted?" he asked when we arrived at the Del Fiore Villa.

"No, I'm fine, love."

Imbes sa bahay niya ay sa patagong lugar kami nang mga Del Fiore. Mahigpit ang seguridad at maraming bantay. Nakita ko agad ang paglapag ng pribadong helicopter nila sa top deck ng mansion. Nilibot ko nang tingin ang buong paligid at nakamamangha ang estillo ng paligid at ang lawak ng lugar. 

Ang nakangiting mukha ng misis ni Drake ang sumalubong sa paanan ng Villa Del Fiore sa amin.

"Hello, Penelope. It's Betty, how are you?"

"Nice meeting you, Betty."

Humalik siya sa pisngi ko at yumakap na din ako. Behind her is a very young, prominent boy in an elite posture. I smile because I find him so adorable.

"Zio!" Yumakap agad siya kay Lorenzo at kinarga na niya ang bata. Nakangiti ko silang pinagmasdan.

"Zio, lei é tua moglie? Is she your wife?" he seriously stared at me, and his forehead creased. 

Ang cute nga naman niya.

"Prince, be nice to your Zia Penelope," si Betty sa kanya.

"Yes, she's my wife, Prince. What do you think? Have she meet your standard?" baliw na tanong ni Lorenzo at napailing na ako.

"Um, not bad, Zio. Lei é bellissima. She's beautiful, Zio," he smiles. I smile when the little Prince looks at me from head to toe.

"Lorenzo!" si Drake, karga niya ang isang batang babae na ubod nang ganda. 

Kulot ang mahabang buhok nito at para siyang manika. Nag-shake hands sila ni Lorenzo at ngumiti na si Drake sa akin. Hindi ko tuloy matangal ang mga mata ko sa anak nilang babae.