A Knight To Remember (DFM#2)✅

Kabanata 24

Away

Anong klaseng kabobohan ba ito? At ako talaga ang ata't at patay na patay sa kanya noon. Ako talaga? I dare not to believe it! Mukhang ang hirap naman 'ata paniwalaan.

Nag-iisip ako habang nakatitig sa maliit na salamin dito sa masikip na banyo ng yate. After that steamy sex and good breakfast I was left in disbelief. In just a snap of Lorenzo's fingers I've given myself! Huh, ang hanep talaga!

But if you think about the sex? I know I wasn't a virgin anymore. Siya siguro ang una ko? Tama ba? Hay naku, Viola!

Hindi ko na inisip ito at nakisabay na ako sa agos ng damdamin ko. He's smiling widely again like he won over something every time our eyes met, and I always looked away, because every time he looked at me I felt naked!

Iba ang tumatakbo sa utak ko at ewan ko ba! I can't wait to go back in the resort. Pero bago paman ito ay tinitigan ko muna ang kailaliman ng dagat, at tama nga naman ako maraming pating dito.

This area is close to the Island of shark. Ang islang nakikita ng mga mata ko na malapit dito ay isla ng mga pating. Iyon ang sabi niya, at hindi kalayuan mula rito ay bukas na ang dagat sa ibang bansa. He told me that this area is a danger zone. Minsan nangyayari ang mga illegal na transaction sa kabilang bahagi.

And because I was too scared, I told him that we better go back. 

It was almost sunset when we arrived, and before moving out from the yacht, we watched the sunset together. We even hold hands like we are a couple. 

Hang on? Are we a couple right?

"Ano ba tayo ngayon, Lorenzo?" naguguluhan na naman na tanong ko. Ang tanga ko na talaga sa araw na ito!

He chuckled and shook his head, but then he move closer beside me and hug me tightly. Nabigla ako sa biglaang yakap niya at hindi na tuloy ako makahinga.

"I love you, Penelope, don't ever question that. Kung maalala mo man ang nakaraan mo at kong magulo ito, isipin mo na mahal kita at walang nagbago... I love you for who you are. I never stop loving you, love." Halik niya sa balikat ko.

Natahimik na ako nang maramdaman ang kakaibang kaba sa puso ko. 

This feeling tells me that I am foreign in myself. It seems like I am not living a life like I used to. 

Sino ba talaga ako noon? At anong klaseng tao ba ako kay Lorenzo? 

Kung pagbabasihan ko ang puso ko ngayon, ay alam kong baliw ako sa kanya. Pero kung ang utak ko ang susundin ay matigas ako at ayaw ko sa kanya.

I stared at him firmly while he was staring at the sunset. For a quick moment, it seemed fitting to be with him—I belong with him.

MABILIS ang araw at dalawang buwan at kalahati na. Lorenzo's act of love always surprised me. Everyday is like a magic with him. Minsan inisip ko na sana ganito na lang palagi. 

Okay na ako sa ganito, at parang ayaw ko ng balikan ang kung ano man ang nakaraan ko. 

Mama and Papa called the other day, and they had a good time. They're happy to hear the news about Lorenzo and me. I don't know who spread gossip, but I bet it's Kakay. 

Sino pa nga ba? E, siya lang naman ang madaldal sa mga magulang ko.

"Ikaw ang magluluto, Miss Vi?" si Kakay sa likod ko.

"Oo, I will try to make Lorenzo's favourite seafood's carbonara and paella," siglang tugon ko habang inaayos ang sapatos na susuotin ko.

"Wow, happy husband,  happy wife, happy life! Tudo na 'to, Miss Vi."