Mahalle Klasiği| TAMAMLANDI
~~
"En kötüsü de ne biliyor musun? Ben bu sözleri hak edecek hiçbir şey yapmadım. YA BEN HAYATIM BOYUNCA BİR TEK SENİ SEVDİM. SANA OLAN SEVGİMDEN SANKİ BAŞKA BİRİ İLE KONUŞSAM SANA VE KENDİME İHANET GİBİ GÖRDÜM. AMA ŞİMD...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~
Bazen yapacağın küçük bir iyilik, hayatın boyunca peşini bırakmayan bir hata olarak sana geri dönebilir.
Şuan yanımda son gücü ile önünde ki direksiyonu sıkan bu adamdan o kadar çok korkuyordum ki... Onu gördükten sonra hiçbir şey söylememiş sessizce arabaya geçmişti. Ama görmüştüm işte gözlerinde ki kırıgınlığı...
Biliyordum fırtına öncesi sessizlikti bu.
Yaşlar yeniden gözlerimden akarken sessizce ağlamaya başladım. Sonunda eve geldiğimiz de yine sessizce indik arabadan. Ben titreyen ellerim ile kapıyı açarken arkada derin nefes alıp verme sesleri geliyordu. Sonunda açmayı başardığım da benden önce girip hızlı adımlar ile salona gitti. Gözlerimde ki yaşları silip bende peşinden gittim. Koltuğun birine oturmuş kafası elleri arasında birazdan kıyamet koparacağının habercisiydi gergin hali. "Berkan." Diyerek titrek sesim ile konuştuğum da sinirle ayağa kalkıp bağırarak konuşmaya başladı.
"Ya ben ne diyeyim sana Maze! Ya ben ne yapayım."
"Berkan sadece kon-"
"Sadece konuştun öyle mi? ULAN ADAM SANA OLAN AŞKINI ANLATIRKEN ONU UĞRUNA ÖLECEĞİM GÜLÜMSEMEN İLE DİNLEDİN." Dediğin de kan beynime sıçradı.
"Ne... Berkan sen ne saçmalıyorsun!"
"Üzüldün mü ona? Onun peşinden mi gideceksin? O parmağında ki yüzüğün bir diğer eşini onun parmağına mı takacaksın?"
"Sana inanmıyorum Berkan... Nası-" Tam sözlerime devam edeceğim sırada elini kaldırıp beni susturdu.
"Daha fazla konuşma Maze. Konuşma..." Diyerek evin kapısından çıktığı gibi kapıyı da arkasından çarpıp gitti.
Arkasında bir enkaz bırakarak...
~~
Başım ağrıdan çatlarken kafamı koparıp atsam anca dinerdi bu ağrı. Yeniden bir ağlama krizinin geleceğini anladığım zaman derin bir nefes aldım.
Berkan çekip gittiğinden beri tam bir saat olmuş ve bende koltukların birine ağlayarak yatmıştım. Göz yaşlarımı silip kendim ağlamamam gerektiğini tembihledim ve derin bir nefes aldım.
Kapının çalması ile umutla ayağa kalktığım da başımın dönmesi ile olduğum yere geri oturdum. Gözlerimin önü kararırken kafamı sağa sola salladım. Sakinleştiğim de yeniden ayağa kalkıp kapıya koştum. Kapıyı açtığım da doğrusu karşımda Setenay abla, Denef ve Selen'i beklemiyordum.
