SENİ KALBİMDE SAKLADIM

19.BÖLÜM (SELEN&ASRIN)

Sizlere Asrın ve Selen bölümü ile geldim. Size onları daha yakından anlatmak için bu bölümü yazdım.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum canlarım.

Keyifli okumalar.

~~

Selen;

Ben Selen. Selen Aktan.

Hayatta hep bir şeylerden geri kalan kız.

Katı bir babaya sahibim. Ama bu katılığı asla beni üzmek için veya incitmek için kullanmadı şu zamana kadar.

Annem...

Yani tek görevi beni doğurmak olan kadın. Daha ben yeni doğduğum da babamı aldatan kadın. Beni doğurur doğurmaz ardına bile bakmadan giden kadın...

Bir anne evladına nasıl kıyamaz ki... Canından can kopararak doğurduğun evladına sütünü vermeden, sevgini vermeden çekip gitmek hangi anne yüreğine sığardı...

Babam... Canım babam. Belki de bana her baktığın da kendini aldatan o kadını hatırlıyordu, belki o günü içinde yeniden yaşıyordu... Ama bunu bana hiçbir şekilde belli etmemişti. Ondandı bu katılığı.

Babam şu hayatta artık kimseye inanmıyordu.

"Kendi ayaklarının üzerinde dur kızım. Kimseye muhtaç olma bu hayatta. Herkes kendi çıkarı için yaşıyor. Kendi ayaklarının üzerinde dur ki bir gün düştüğün de başın dik bir şekilde yeniden ayağa kalkabilesin. Bu devirde kimseye güven olmaz. Adamın biri gelir seni seviyorum der ama bunu her gördüğü kadına söyler. Ayakta dur ki kimse sana boyun eğdiremesin."

Aynen böyle demişti babam. Bana tüm gerçekleri anlattığı gün bana bunları söylemişti. Dedim ya hayatta hep birilerinden geri kaldım diye, ben küçükken çok anne hasreti çektim.

İlkokulda, anneler gününde, veli toplantılarında herkes anneler ile gelirken veya onunla yaptığı bir şeyi anlatırken ben hep uzaktan onları dinledim.

Bekledim... Veli toplantıma veya karne aldığım günlerde... Çok bekledim. Gelseydi eğer onu affetmeye çoktan hazırdım. Çok bekledim... Bekledim ama gelmedi...

Sonra büyüdüm, liseye geçtim işte o zaman anladım bir daha hiç gelmeyeceğini. Ben ondan sonra hep anneler gününde babama hediye aldım. Çünkü bana en güzel anneliği o yapmıştı. Her sabah benim için erkenden kalkar, kahvaltı hazırlardı ve o hazırladığı kahvaltıyı bana kendi elleri ile yedirirdi. Her sabah gitmeden önce saçlarımı tarar ve güzelce örerdi... Okula giderken her sabah elimden tutar beni okula götürürdü.

Babam benim hem annem hem babam olmuştu.

Hiç bir zaman bu halime isyan etmedim. Çünkü biliyordum ki benden daha kötü durumda olanlar da vardı. Babasından dayak yiyen, satılan ve daha binlercesi...

Evet annem tarafından terk edilmiştim ama babam hep arkamda olmuştu. Bana hep tek başına ayakta dur derdi ama biliyordum ki beni her yerden izliyordu. Ne zaman canım yansa koşarak yanıma gelir yaralarımı sarar beni ayağa kaldırırdı.