Mahalle Klasiği| TAMAMLANDI
~~
"En kötüsü de ne biliyor musun? Ben bu sözleri hak edecek hiçbir şey yapmadım. YA BEN HAYATIM BOYUNCA BİR TEK SENİ SEVDİM. SANA OLAN SEVGİMDEN SANKİ BAŞKA BİRİ İLE KONUŞSAM SANA VE KENDİME İHANET GİBİ GÖRDÜM. AMA ŞİMD...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~
Gerginlik... Şu an hissettiğim tek şey gerginlikti. Bir tek ben değil tüm salon gerginlik kokuyordu.
Ahmet babamın babası olan adam şu an salonda tekli koltuğun birine oturmuş yere bakıyordu.
Niye? Çünkü yüzü yoktu oğlunun gözlerine bakmaya.
Niye? Çünkü oğlu sevdalandığı için onu evlatlıktan reddeti diye.
"Niye geldiniz?" Diyen Ahmet babanın sesi odada ki gergin sessizliği bir bıçak gibi böldü.
"Oğlum." Diyen adam ile Ahmet baba güldü.
"Oğlun... Şimdi mi oğlun olduğu aklına geldi?" Dediğin de yaşlı adam yutkundu. "Affet beni. Hata ettim. Gençliğime ver be oğlum. Seni kaybetmek ister miydim ben?"
"Evet kaybetmeye çoktan hazırdın sen. Sırf zengin soyu olmayan bir kızı sevdim diye sen beni evlatlıktan reddetmeye hazırdın baba. Ama iyi ki bunu yapmışsın biliyor musun? Çünkü ben istesem bu kadar güzel bir aileye sahip olamazdım." Diyerek babamdan başlayarak bizim gözlerimize baktı. Onun bu dediğine hak verdim. Çünkü eğer o adam bunu yapmasaydı belki Berkan ile bu durumda olamayacaktık.
Hatta... Belki de birbirimizi hiç tanımayacaktık...
Ellerimi şefkatle karnıma sararken konuşulanları dinlemeye başladım. "Görüyorum kendine çok güzel bir hayat kurmuşsun. Çocukların, gelinin, dünürlerin hepiniz çok güzel olmuşsunuz. Ve ben senin bu ailene yeniden katılmaya geldim. Affet beni oğlum. Büyüklük sende kalsın." Dediğin de Ahmet babamın gözlerine baktım.
"Biliyor musun benimde oğlum var? Kendisi en yakın dostumun hatta kardeşimin kızını sevdi. Ama ben onu asla yargılamadım. Arkasında durdum. Onu destekledim. Ve şu an birlikte güzel bir yuvaları var... Birlikteyiz. Peki sana soruyorum. Değdi mi? Beni ailemden uzaklaştırmaya değdi mi?" Diyerek sorduğun da bu sefer gözler yaşlı adama çevrildi.
Gözlerinden akan yaşları silen adam niyeyse gözümde masum gözükmüyordu. "Hayır değmedi. Seni kaybettiğime değmedi."
"Oğlum." Diyen yaşlı kadın ile ona baktım. "Hata ettik. Sevdiğin kadını kabul etmedik ama sen bizi kabullen yalvarırım." Dediğin de kafamı eğdim.
"Öncelikle af dileyeceğiniz biri varsa o da eşim Sevda." Dediğin de onların sevdasına dolu gözlerim ile baktım.
Yaşlı kadın yerinden kalktığı gibi Sevda annemin yanına oturması ile şaşkınca ona baktık. Sevda annemin ellerini tutan yaşlı kadın ağlayarak konuşmaya başladı. "Özür dilerim kızım. Gençlik işte anlayamadık sevdanızı. Ama şimdi yaşlandıkça anlıyorum ki... paranın, malın, mülkün hiçbir önemi yokmuş. Şu anki aklım olsa size anlı şanlı bir düğün yapardık ama... Ama gözlerimiz kör olmuş be kızım. Affet sen bu iki yaşlıyı. Yalvarırım affet." Dediğin de dudaklarımı ısırmış ve onları izliyordum.
