Mahalle Klasiği| TAMAMLANDI
~~
"En kötüsü de ne biliyor musun? Ben bu sözleri hak edecek hiçbir şey yapmadım. YA BEN HAYATIM BOYUNCA BİR TEK SENİ SEVDİM. SANA OLAN SEVGİMDEN SANKİ BAŞKA BİRİ İLE KONUŞSAM SANA VE KENDİME İHANET GİBİ GÖRDÜM. AMA ŞİMD...
Şu an şoklar içerisindeyim hâlâ bu kitabın final bölümünü yayımladığıma inanamıyorum. Çok değişik bir duygu.
Bu bölümü beni bu zamana kadar yorumlarda ve bu satırlar da yalnız bırakmayan okuyucularıma yani hepinize ithaf etmek istiyorum.Teşekkür ederim. İyi ki varsınız 😍 Ve ayrıca bu zamana kadar tüm paylaştığım bölümlere oy veren herkese çok çok teşekkür ederim.
Sizden Maze ve Berkan için son kez bir şey isteyeceğim. Final bölümü için lütfen oyları ve yorumları parlatın olur mu?
Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~
Hayat ne kadar garip değil mi? Herkesin bir derdi var...
"Maze!"
Kimi anlatır dilini yorar.
"Maze!"
Kimi saklar yüreğini yorar... Ben de saklayanlardandım bir zamana kadar. Ama önüme gelen deli bir cesaretle her şeyimi birer birer dökmüştüm yıllarca içimde yaşattığım aşkıma.
Pişman değilim, eğer o beni sevmeseydi yine pişman olmazdım. Çünkü bu hayat bana o kadar çok şey öğretti ki...
Bunlardan sadece birisi; Hayatın çok kısa olduğu.
Bir şeyleri saklayacak kadar uzun olmadığı.
Söyleyin yüreğinizi yormaktansa dilinizi yorun ama yine de söyleyin . En azından ben söyleyemedim diye pişmanlık yaşamazsınız.
"Kız Maze hadi!" Diyerek bağıran annem ile gülümsedim. Hiç değişmeyecekti bu tavırları...
Yatakta oyuncak tavşanı ile oynayan oğlumun minik kendi gibi küçük papyonunu taktıktan sonra onu kucağıma alarak aşağı indim. Biraz önce Setenay ablanın gelin alması olmuş ve çoğu kişi düğün salonuna gitmişti. Biz de annemler ile son kez evi kontrol etmekle görevlendirilmiştik.
"Her yer kapalı mı?" Diyerek anneme sorduğum da acele ile kafasını olumlu anlamda sallamış ve beni kapıya yönlendirmişti.
Kapı da gördüğüm Berkan ile Cihangir'i ona verip ayakkabılarımı giyindim. Ayağa kalktığım da yeşil, yırtmacı oldukça açık elbisemi düzeltip Berkan'a Cihangir'i vermesi için kollarımı açtım. "Biz gitmesek mi?" Dediğin de şaşkınlıkla ona baktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
