Yan Benimle [bxb]

[22] Saklanan Gerçekler

Oy verip desteklerseniz çok sevinirim. Keyifli okumalar💞

Medya; Mete❤

Boynuma vuran sıcak nefeslerle yerimde kımıldamaya çalıştım ama belime sarılan kollar buna izin vermiyordu. Hava çoktan aydınlanmıştı. Cebimde duran telefonumu çıkarıp önemli bir şey var mı diye baktım. Kaandan sekiz cevapsız arama ve dört mesaj vardı.

Kaan: Deniz nerdesin? (17.05)

Kaan: Haber vermeden gitmişsin bir şey mi oldu? (17.40)

Kaan: Deniz iyi misin? Merak ediyorum seni. (18.15)

Kaan: Aramalarımı ve mesajlarımı alır almaz beni ara tamam mı? Lütfen. (21.15)

Deniz: İyiyim Kaan korkulacak bir şey yok. Her şeyi anlatacağım. (10.30) Mesajı gönderip telefonumu komodinin üzerine bıraktım. Kollarımın altındaki bedeni seyrettim. Uykusunda bir bebekten farkı yoktu. Çatık kaşları inmiş, sert yüzü normale dönmüş bir şekilde mışıl mışıl uyuyordu. Yaşadığımız bunca şeyi düşünmeye başladım. Kaçarak elime ne geçmişti? Sorunlarımın üzerine gidememiştim, korkmuştum. Çok kırmıştım onu. Bana belli etmemeye çalışsa bile gözlerinden anlayabiliyordum. Kolumun altındaki beden gerilince küçük mırıltılar çıkarmaya başladı.

"Gitme.. Ben yapmadım, bırakma beni. Hayır, hayır Deniz dur." Gözlerim dolarken usulca saçlarını okşamaya başladım. Burada olduğumu, yanında olduğumu hissettirmem gerekiyordu. Aniden gözlerini açınca bir iki dakika bulunduğumuz yeri sorguladı. Bakışları endişeyle bana dönerken yüzümü seyretti. Yanağıma dokunup derin bir nefes verdi. Burada olduğumu kendine inandırmak ister gibi yanağımı, saçlarımı okşadı.

"Burdayım Barlas, yanında." Diye fısıldadım kulağına doğru. Alnıma bir öpücük kondurup yerlerimizi değiştirdi. Şimdi ben onun göğsünde yatıyordum. Saçlarımın üstünde hissettiğim öpücükle kalbim sızladı.

"Bir daha." Dedi boğuk sesiyle. "Bir daha sakın gitme. Sen en çok buraya yakışıyorsun."

Yazar Anlatıcı...

Uzun zaman sonra arkadaşını özleyen Mete ne yapıp edip Deniz'in annesinden yerini öğrenmişti. Kendi kendine kızıyordu aslında. Nasıl orada olduğunu düşünemediği için. Uzun bir yolculuğun ardından sabah ışıklarında İzmir'e ulaşmıştı genç çocuk. Bagajdan çıkardığı çantasını sırtına taktı ve bir taksiye atladı.

"Nereye gidiyorsun yeğenim?" Elindeki kağıdı taksiciye doğru uzattı Mete.

"Abi beni şu adrese götürür müsün?" Genç çocuğun uzattığı adrese baktı ve kafasıyla onaylayıp sürmeye başladı. Yarım saatin ardından nihayet varmıştı. Taksiciye parasını ödeyip teşekkür ederek indi Mete. Eve doğru yönelip zile bastı. Yaşlı kadını görünce kocaman gülümsedi Mete. Sedef Teyzeyi çok seviyordu çünkü. Küçükken Denizle beraber buraya gelirdi Mete. Sedef Hanım Denizle Meteyi asla birbirinden ayırmazdı.

"Mete oğlum hoşgeldin."

"Hoşbuldum Sedef sultan." Elini öperek sarıldı.

"Geç içeri oğlum kapıda kaldın."

"Denizi görmeye geldim ben Sedef Teyze. İçeride mi?"

"Yok oğlum çalıyor o. Hemen iki sokak aşağıda bir kafe var. Oradadır şimdi. İstersen git bir bak. Kumsal Kafe ismi."

"Tamam o zaman. Görüşürüz Sedef Sultan." Hızla ayrılarak kafeye doğru yürümeye başladı Mete. Bir yandan yürüyüp bir yandan da etrafına bakıyordu. Eskiden olan şeylerin şimdi olmadığını fark etti. Deniz kenarına iyice yaklaşarak kafeyi gördü. Çok kalabalık gözüküyordu. Boş bir masaya oturup garsonu beklemeye başladı.