Why do i even like you?

Part 17

CHARLOTTES POV

Ik nam nog mijn tas uit mijn kamer en nam mijn fietssleutel. Vandaag kwam die nieuwe jongen. Lucas? Of Luca? Ik weet het niet. Misschien was hij wel knap. Maar waarschijnlijk niet want ik heb altijd ongeluk op dat vlak. Ik deed de deur achter me dicht en nam mijn fiets. Nu ik ruzie heb met Anna fiets ik alleen naar school. Daarom nam ik mijn oortjes en zette mijn afspeellijst op.

Ik plaatste mijn fiets in het rek en keek rond. Ik zocht vrienden om bij te kunnen staan. Nou, geen echte vrienden eigenlijk. Maar gewoon mensen waarmee ik naar klas kon gaan. Ik zag een groepje uit mijn eerstvolgende les en ging er wat ongemakkelijk bij staan. Ik droomde wat voor me uit totdat ik een groep zag vormen rond een aantal jongens. Ik stootte iemand naast me aan. "Wat gebeurt er?" vroeg ik. "De nieuwe jongen" zei ze en ze sprong vrolijk naar de groep toe om hem te kunnen zien. Het was vast weer zo'n knappe verwende kwal. Ik hoorde de bel gaan en ging alvast naar de les. Ik wou liever niet in die stroom gillende meiden meegesleurd worden. Ik plofte op een stoel achteraan en wachtte op de anderen. Een bende meiden kwam giechelend de klas binnen en veroverden allemaal een lege bank. Ze hoopten waarschijnlijk dat 'hij' naast hen ging zitten. De leerkracht kwam binnen en zorgde terug voor orde in de klas. "Mag ik?" vroeg iemand. "Ja hoor, als je maar niet één van die barbies bent" antwoordde ik. Ik hoorde hem grinniken en ik keek op. Nou ja, die meiden hadden best gelijk. Hij wàs knap. "Weet jij toevallig of die meiden dat bij alle nieuwelingen doen?" vroeg hij. Mijn mond viel open. Dikke nek dat hij was. Ik keek hem verbaasd aan. Ow, hij meende het echt. "Nieuwelingen als jou wel" zei ik. "Als mij?" Zei hij vragend. "Ja, met een uiterlijk als jou wel ja" zei ik simpel en ik richtte me terug tot de klas. Ik merkte dat zowat de helft van de meisjes me jaloers aanstaarden. Ik keek arrogant terug en luisterde afwezig naar de leerkracht.

"Charlotte!" hoorde ik een bekende stem schreeuwen. Ik versnelde mijn pas om Anna te kunnen ontlopen. "Je kunt me niet blijven negeren" riep ze. Ik draaide me om en zag haar zowat 5 meter verderop staan. "Kan ik wel" zei ik en liep weg. Ik hoorde geen voetstappen achter me dus ging er van uit dat ze niet meer achter me liep. Uit mijn woede botste ik tegen iemand op. Ik viel achteruit. Vlak op mijn kont. Ik keek naar boven en zag de bezorgde blik van Luca... of heette hij Lucas? Ach, wat boeit het. Hij stak zijn hand uit en trok me met gemak recht."Wow, jij bent licht" zei hij verbaasd. "Eum... ja... bedankt zeker?" Zei ik beschaamd. Mijn hoofd stond vast knalrood. "Alles oke?" Vroeg hij. "Niet echt nee" mompelde ik. "Wat is er aan de hand?"vroeg Luca/ Lucas weetikveelwie. "Beetje ruzie maar niks ernstigs hoor" zei ik zacht. "o... het spijt me dat ik je omver liep" glimlachte hij. Hij had best schattige kuiltjes. "mag ik je nummer?" Vroeg hij blozend. Wacht! Bloosde hij nou!? "Eum ja tuurlijk" antwoordde ik en hij gaf me zijn iPhone. Ik tikte mijn nummer in. "Ik zie je nog wel eens" zei ik en gaf zijn iPhone terug. Toen ik wegliep voelde ik mijn iPhone in mijn achterzak trillen.
Onbekend: Hey, nu heb je mijn nummer ook x Luca
C: Bedankt :) x
L: Mag ik morgen weer naast je zitten? Anders komen die barbiepoppen weer naast me zitten :) x
C: Ja hoor ;) zie je morgen x
L: Morgen pas... x
Wat bedoelde hij daar nou mee? Ach ja, laat het gewoon. Ik wandelde de school uit en sprong op mijn fiets op weg naar huis. Ik neuriede vrolijk mee op het liedje "four five seconds". Al snel begon ik zachtjes mee te zingen. Tegen dat ik thuis kwam zong ik hard mee met het liedje. Mijn broer keek me raar aan en meteen klapte mijn mond dicht. Ik liep naar mijn kamer en liet me op bed vallen. Ik voelde mijn iPhone trillen in mijn hand.
Luca: Je kan best goed zingen :) x
C: gênant... x
L: Nee, ik meen het echt x
C: Bedankt dan maar :) x
L: Graag gedaan maar waar woon je wel? Want ik zag je in mijn straat. X
C: Veldestraat x waar woon jij dan?
L: Dit meen je niet! Ik ook! x
C: nummer? X
L: 47 x
C: 50 :o x
L: Dit is echt tè toevallig :) maar ik moet eten. tot morgen babe x
C: Morgen x
Babe?? Hij noemde me babe!? Nee stop Charlotte. Dat doet hij vast bij elk meisje. Ik stond recht van mijn bed en huppelde naar beneden richting de koelkast. Meestal staarde ik er 5 seconden naar en deed hem terug dicht maar het was een gewoonte geworden. Donuts! Er zijn donuts! Ik nam er eentje en sprintte ermee de trap op. Ik haalde mijn schoolwerk uit en begon eraan. Samen met mijn geliefde (nu al halve) donut.