ARTHURS POV
Ik liep de deur uit naar buiten. De speelplaats was al aardig vol en ik keek in het rond. Ik moest Charlotte spreken. Ik zag dat Anna op me af kwam lopen. Ik glimlachte. Ze kwam voor me staan maar ze zag er niet al te blij uit. "Klootzak"siste ze en ja hoor, daar kwam hij. Pets. Waarom kunnen meisjes zo hard slaan? Dat is echt niet normaal. Ze draaide zich om en beende weg voor ik nog maar iets kon zeggen. Ik liep achter haar aan. Ik nam haar pols vast en draaide haar om. "Wat heb ik gedaan?" Vroeg ik. "Weet je best. Jij. Je vrienden. Weddenschap" en ze liep terug weg. Weer liep ik haar achterna en ik greep haar vast. "Laat het me uitleggen"zei ik. "Je hoeft niets uit te leggen" en weer liep ze weg. Nu liet ik haar gaan. Want ik zou wel kunnen huilen. Ik ben zo dom geweest. Charlotte! Ik moet naar Charlotte. Ik draaide in het rond en keek de speelplaats rond. Ik bleef stilstaan en keek naar het plekje waar ze normaal altijd zit. Maar daar zat ze niet. Plots tikte iemand op mijn schouder. "Zocht je mij soms" Ik draaide me om en zag Charlotte. Ze glimlachte maar keek meteen bezorgd toen ze de tranen in mijn ogen zag. "Wat is er?" vroeg ze. "I-Ik... ik heb... Heb het verpest" ze trok me in een knuffel. Dat was wat ik nodig had. terwijl we daar zo stonden vertelde ik alles wat er gebeurd was. "Dus... Eigenlijk was het voor jou geen weddenschap?" "Nee, maar dat denkt Anna wel" antwoordde ik. "He, het komt wel goed. Ik praat wel met haar"zei ze. "Bedankt, maar waarom doe je dit eigenlijk voor mij? Jij zou juist de persoon moeten zijn die ons uit elkaar wil halen" zei ik. "Ik wil je gewoon gelukkig zien" ze ze en ze beende wel op haar o zo perfect gevormde benen. Ik draaide me om. Waarom dacht ik dat ook? Ik stelde me er geen verdere vragen bij en ik liep naar mijn 'vrienden'.
CHARLOTTES POV
"Anna? Gaat het wel? Nee het gaat vast niet. Maar ik moet je iets uitleggen. Nu je daar opgesloten zit kun je toch alleen maar luisteren.... Dus kijk, Arthur zijn vrienden zijn niet echt zijn vrienden. Behalve Sander. Maar dat doet er niet toe. En zijn zogezegde vrienden, hebben een weddenschap aangegaan voor jou. Maar eigenlijk was Arthur al op jou. Dus hij deed maar mee. En toen hij met je was, was hij oprecht gelukkig, Anna. Het was zijn bedoeling helemaal niet om alles zo te laten eindigen" legde ik uit. Ik hoorde gekraak van het slot en Anna kwam naar buiten. Haar make up was niet uitgelopen. "Heb je... niet... gehuild?" Vroeg ik zacht. "Nee want weet je, ik vind het heel erg wat ik hem heb aangedaan maar... eigenlijk ben ik niet op hem. En dat besef ik pas nu het uit is. Want ik mis hem niet. En... ik... dit is echt gemeen van me, he?" Vroeg ze en ze keek me aan. "Een... beetje... Maar ik vergeef het je. Want jij kunt er ook niks aan doen"zei ik en ik glimlachte. Ze trok me in een knuffel. "Ga jij nou maar naar hem toe" zei ze en ik keek haar vragend aan. "Troost hem"zei ze simpelweg en ze liep het toilet uit. "Eum... ja... dan doe ik dat maar zeker" zei ik tegen mezelf. Nog altijd verbaasd van wat er net gebeurde. Ik liep de toiletten uit en keek de speelplaats rond. //er word wel veel de speelplaats rond gekeken vandaag 😂// Ik zag Arthur alleen op een bankje zitten. Zijn hoofd lag in zijn handen. Hopelijk was hij niet aan het huilen. Ik liep naar hem toe en liet me naast hem vallen. Hoe moest ik beginnen? Ik kan toch moeilijk zeggen dat ze nooit op hem geweest is? Dat zou gemeen zijn van mij en daar help ik hem niet mee. "Bedankt" hoorde ik naast me. "Waarvoor?" vroeg ik en ik keek hem vragend aan. Nou ja, ik keek naar zijn achterhoofd. "Om er te zijn"zei hij zacht. "Graag gedaan" zei ik. "en bel me als je me nodig hebt" Hij droogde zijn tranen en glimlachte een beetje. "Bedankt" zei hij en ik liep weg.
// ok, voor de mensen die Anna nu een bitch vinden, dat is ze niet. Ze had het gewoon in haar hoofd gestoken dat ze op hem was en beseft het nu pas. Ze is echt geen bitch, geloof me.
En bedankt voor de mensjes die mijn boek lezen 😄 tzijn er niet veel maar toch bedankt
En weer sorry voor het korte stukje
Inestjeuh 😘//
JE LEEST
Why do i even like you?
Roman d'amour"Kom mee" zei ze en ze trok aan mijn arm. Daardoor botste ik tegen Arthur op. Hij was echt leuk. Charlotte! Focus! Je liep net tegen hem aan. "Sorry"zei ik snel en ik volgde Anne naar buiten. Ze ging op een bankje zitten. "Ik ben mm mmm...mmm.."momp...
