Why do i even like you?

Part 28

CHARLOTTES POV

Ik verzond het bericht en keek Anna aan. Ze deed zo raar. Ik besloot om haar naar huis te brengen. Fietsen ging niet lukken dus ik vertrok te voet terwijl Anna me op de voet volgde. "Waar ga je heen?" Vroeg ze. "Naar huis" antwoordde ik bot. "Wat ben jij een gemene bitch! Je hoeft niet zo te snauwen naar me! Ik wil niet naar huis!" Riep ze en ze stond stil met gekruiste armen en een kinderachtige boze blik. "Kom mee" zuchtte ik. "Okeee!!" Riep ze vrolijk en ze huppelde voor me uit. Dit was niet normaal. "Wat heb je genomen?" Vroeg ik. "Hihi wil je ook wat misschien?" Lachte ze en ze haalde een zakje wit poeder uit haar zak. Ik keek er geschokt naar. Dit meen je niet. "Hoe kom je eraan!?" Riep ik. "Gekregen van een super knappe jongen! Euh.. Ik denk Maxim. Nee.. Wacht... Matthias!" Riep ze enthousiast. Ik trok haar mee de straat over en ging voor haar huis staan. "Laten we een spelletje doen" zei ik. Ze knikte en keek me met grote speelse ogen aan. "We doen alsof we super braaf zijn en jij zegt niks oke?" Opnieuw knikte ze en ze ging kaarsrecht voor de deur staan. Ik belde aan en hoorde getik van hakken richting de deur. "Charlotte! Wat lang geleden! Ik dacht al even dat jullie ruzie hadden. Kom binnen" zei de moeder van Anna. Ik keek naar Anna en zag haar lachend haar vinger op haar lippen leggen. Ik knikte naar haar en liep de trap op. Toen we in haar kamer kwamen plofte Anna onmiddellijk in bed. "Ik ben moe" zei ze. "Wacht! Je mag slapen maar geef me eerst al wat je hebt wat je van Matthias kreeg." Zei ik haar. Zuchtend haalde ze een zakje uit haar broekzak. Nog eentje uit haar binnenzak. En een laatste in de zijkant van haar laarsjes. Ik nam ze mee en liet haar slapen. Ik hoopte dat ze er morgen bovenop was. Ik trippelde trap af en liep de woonkamer in om richting de keuken te gaan. Ik nam een koekje uit de kast en liep naar haar moeder die op de computer bezig was. "Anna is vreselijk moe. Misschien kom ik morgen nog eens langs" zei ik en ze zei gedag. Ik was blij om naar huis te gaan. Ik vond het maar vreemd om Anna zo te zien. Ik vraag me af of ze vrijwillig drugs had genomen. Want ze is niet zo. Ik weet dat ze dat uit haarzelf nooit zou doen. Ik vroeg het haar morgen wel. Als ze tenminste terug normaal deed. Ik wandelde tot aan de deur en riep nog even gedag. Ik nam mijn oortjes uit mijn zak en zette wat muziek op. Alleen naar huis gaan zo laat haat ik echt! Maar met wat muziek valt dat wel mee. Het was niet zo ver dus na twee liedjes stond ik aan de voordeur. Ik klopte op het raam. Dit was zo onze afspraak in huis. Na 10 uur bel je niet meer aan, gewoon omdat mensen die al slapen niet zouden wakker worden. "Charlotte! Waarom ben je zo laat!?" Riep mijn moeder uit. "Ik moest even Anna thuis brengen" legde ik uit. Ze keek even argwanend. "En waarom moest je haar thuis brengen?" Vroeg ze met een strenge blik. "Ze voelde zich niet lekker en ik bleef even bij haar omdat ik niet wou dat er iets gebeurde. Haar ouders waren namelijk niet thuis" legde ik uit. Ik hoopte dat ze me geloofde. Ze knikte kort en ging toen weg. Ik zuchtte hard en trippelde stil de trap op. Ik hoopte dat niemand wakker werd. Ik sloot stilletjes de deur achter me en liet me op mijn bed ploffen. De zakjes gooide ik op mijn bureau terwijl ik mijn pyjama aandeed. Met vermoeide ogen kroop ik onder mijn lakens. Ik nam nog even mijn iPhone en controleerde of ik geen bericht had. Jammergenoeg niet. Hij lag vast al te slapen. Ik draaide me om in mijn bed en legde mijn iPhone op het kastje. Ik draaide me opnieuw om en viel in slaap.

"Charlotte! Charlie! Hallo!? Wakker worden!!" Schreeuwde iemand in mijn oor. Ik deed een oog open en zag Lewis woedend naar me kijken. Drie plastic zakjes bungelden in zijn hand. "Wat is dit!? Als ik vragen mag" zei hij sissend. "Het is niet van mij!" Riep ik uit. Ondertussen was ik rechtop gaan zitten in mijn bed. "Van wie dan wel!?" Riep hij. "Doe nu eens rustig!!" Riep ik terug. Hij schrok en ging zitten. Hij trok een wenkbrauw op als teken dat hij een antwoord wou. "Gisteren ging ik naar Anna. Ze deed nogal vreemd en ik vroeg haar wat ze genomen had. Ze zei dat ze het van Matthias had gekregen en ik heb haar toen thuis gebracht. Ik heb haar de zakjes laten afgeven en nam ze mee. Ik was te moe om ze weg te steken dus vandaar dat je ze vond" Hij keek me aan. Hij wist niet of hij me moest geloven. "Neem een bloedtest! Je vind echt niks in me!" zei ik. Hij gaf toe en keek naar de zakjes. "Misschien is het beter als we ze weggooien" zei hij en hij liep naar beneden. Vlug sprong ik uit bed en volgde hem. Zachtjes liep ik achter hem aan. Toen ik zag dat hij ze echt wegsmeet strompelde ik nonchalant de keuken binnen en gebaarde van niets. Ik wou gewoon niet dat hij er weer aan begon. Zoals een jaar geleden. Toen had hij er ook gekregen van Matthias. Hij deed toen zo raar dat we met hem naar de dokter zijn gegaan. Hij was verslaafd. Maar nog niet zo erg. Hij was snel genezen en ik wou het niet opnieuw laten gebeuren. Ik smeerde een boterham en nam mijn iPhone uit mijn zak. Ik zag dat ik een bericht had.

Onee charlotte! Sorry echt waar! Ik was al aan het slapen. Echt sorry. Heb je haar thuis gebracht? Heeft ze je iets aan gedaan? Gaat het wel met je? Moet ik komen of zo???
Sorry xx Luca

Ik typte snel een berichtje terug.

Hey! Alles is oke! Ze is thuis en ik ben in orde. Het is wel lief van je. Je mag altijd komen van mij (;
Xx Charlotte

Onmiddellijk kreeg ik antwoord.

Dat had je niet moeten zeggen (;
Xx Luca

Ik vroeg me af wat hij bedoelde. *Dingdong*. Ik rende naar de deur en deed hem open. Net te laat realiseerde ik dat ik in mijn pyjama stond. "Leuke pyjama" zei hij en hij glimlachte breed terwijl hij me vastnam en knuffelde.