Why do i even like you?

Part 27

Okeee soorrrryyyy dat het zo lang duurde echt het spijt me maar oke lees maar verder 😏

LUCA POV (voor de verandering)

Zou ze het al gekregen hebben? Vroeg ik me af. Zou ze wel snappen wat ik bedoel? Ik vind haar echt leuk. Ookal ken ik haar echt nog niet zo lang. Ze is gewoon zo prachtig. Ik ijsbeerde door de kamer tot ik de bel hoorde. Ik liep gehaast de trap af. Zou het haar zijn? Ik was zo in gedachten verzonken dat ik de laatste trede miste en ik recht op mijn kin viel (mensen die mij kennen: 😁). Ik voelde aan mijn kin en er vloeide een warme vloeistof over mijn vingers. Ik stond op en voelde me even duizelig van de klap. De bel ging nogmaals en ik strompelde naar de deur. Ik trok hem open en zag een verbaasde zus voor mijn neus staan. "Omg! Luca wat heb je nu weer geflikt!?" Riep Céleste uit. Ik keek haar vragend aan en ze wees naar mijn kin. "Aah, ben op mijn kin gevallen" zei ik. Ik wou me omdraaien maar ze hield me tegen. Ze legde haar roze-gelakte nagel op mijn kin en duwde hem naar boven om de wonde beter te kunnen bekijken. "Je moet naar de dokter. Het moet genaaid worden" zei ze na het bestuderen ervan. Ik zuchtte. "Zo erg is het toch niet" zei ik. Ze trok haar ene wenkbrauw op. Ze wees me de spiegel in de gang aan en ik liep erheen. Ik keek nog maar naar mijn kin en zag de gapende wonde al. Ze had gelijk. Céleste was al bezig met onze moeder te bellen. Ik hoorde de paniekerige stem door de telefoon heen. Céleste vroeg wat er gebeurt was. "Ben van de trap gevallen" antwoordde ik met een scheef lachje. Ze glimlachte omdat ze wist hoe lomp ik soms was. Ze haalde de telefoon van haar oor weg en drukte het rode knopje in. "Ze is binnen tien minuten thuis maar ik zal het ondertussen al ontsmetten" ze trok me mee naar een stoel en liet me zitten. Ze haalde een watje en een flesje ontsmetting uit. Zo voorzichtig als ze was depte ze het watje met ontsmetting op mijn kin. Het begon hevig te pieken en ik kneep mijn ogen dicht. "Gaat het nog?" Vroeg ze stil. Ik knikte en deed mijn ogen terug open. Ze smeet het watje weg en stak alles terug weg in de kast. Net toen ik opstond hoorde ik een auto de oprit oprijden. Mijn moeder had duidelijk rapper gereden. Ik volgde Céleste richting de deur. Mijn moeder kwam in volle paniek binnengestormd. Ze nam mijn hoofd vast en bekeek de wonde aandachtig. Ik nam mijn arm en sleepte me mee naar de auto. Zonder wat te zeggen sloeg ze de deur dicht en starte de motor.

Hier loop ik dan met de meest gigantische plakker op mijn kin en iedereen, maar echt letterlijk iedereen, staart me aan. Ik ben blij dat het zaterdag is dus dat Charlotte me zo niet ziet. Maar als je van de duivel spreekt. Net op het moment dat ik op mijn oprit kom, huppelt Charlotte de trap van haar huis af. Ze zwaait naar me maar kijkt dan verbaasd. Ze wijst naar mijn kin en tekent een vraagteken in de lucht. Ik lach en doe de val na die ik gemaakt heb. Ze schiet in de lach en ik kijk hoe ze al lachend mijn kant op komt. "Hoe heb je dat geflikt?" Zei ze en ik lachte omdat Céleste juist hetzelfde tegen me zei toen ze de wonde zag. "Ik viel van de trap. Het moest genaaid worden dus nu loop ik met deze domme plakker" legde ik uit. "Het staat je nog schattig" zei ze. "Dus je vindt me schattig?" Vroeg ik met een speels lachje om mijn lippen. Ze bloosde maar ze knikte wel. Vanbinnen werd ik door een warm gevoel overspoeld. Ik keek naar haar ogen en zag dat ze ook naar mij keek. We bleven even staan tot ze wegkeek. "Ik moest maar eens gaan" zei ze zacht. Ik knikte "Tot later". Ze lachte nogmaals en draaide zich om. Ik zag haar wegwandelen richting het parkje. Net toen ik naar binnen wou gaan draaide ze zich nogmaals om en zwaaide. Ik lachte terug en deed de deur open. Ze was echt lief. Ook al lacht ze me waarschijnlijk uit met mijn plakker. Ze bedoelt het niet gemeen zoals sommige andere mensen die ik vandaag tegen kwam. Het is zo typisch dat je, op de momenten dat je niemand wil tegenkomen die je kent, plots iedereen tegenkomt die je maar kan bedenken. Maar ja, niets aan te doen. Maandag moet ik er toch mee naar school en zal iedereen me toch zien. Dat wordt zo gênant! Ik deed mijn schoenen en vest uit en liep door naar de woonkamer. Mijn zus lag languit in de zetel en was aan het facetimen. Mijn moeder was niet thuis en ik plaatste het zakje boodschappen op het aanrecht. Ik hoorde een zware stem door het huis galmen. Ik keek vragend op. Ik liep richting Céleste en keek haar aan. Ze glimlachte veronderschuldigend. "Het is Lewis" zei ze en ik zag haar blozen. Wacht wooowww Lewis? Als De Lewis? De Lewis van Charlotte? Mijn zus is aan het facetimen met de broer van Charlotte?! Ik keek haar geschokt aan. Dit kon ze niet menen. Ik liet haar voor wat ze was. Ik had geen zin om haar gesprek te verstoren. Ik ging haar later nog wel aan de tand voelen. Nu ga ik slapen. Ik liep de trap op en deed mijn broek en T-shirt uit. Ik sprong in mijn bed. Net toen ik in slaap gevallen was kreeg ik een bericht van Charlotte. Maar ik lag te diep te slapen om het te horen.

C: Er is iets met Anna. Ze doet vreemd. Ze ruikt niet naar drank maar ze lijkt wel dronken. Ik had met haar afgesproken in het park om nog eens te praten. Maar ik vond haar op een bankje. Ze ziet er niet goed uit. Haar ogen staan rood. Wat moet ik doen!?

//sorry voor het lange wachten 😘 inestjeuh//