Why do i even like you?

Part 4

CHARLOTTES POV

Ik liep met Anna richting de fietsenstalling. Ik zag Arthur naar me kijken. Ik wendde onmiddellijk mijn blik af en liep verder. Anna en ik keken door de rijen fietsen, op zoek naar onze eigen fiets. "Daar"riep Anna uit. Ze wees naar haar fiets met bloemetjes aan het stuur. Maar mijn fiets stond er niet naast. Mijn fiets had plaats gemaakt voor een leeg gat. Anna keek me vragend aan. Ik keek vragend terug. Ik keek rond of ik hem nergens anders zag staan. Achter mij hoorde ik luid gelach en ik draaide me met een ruk om. Er stond een groepje jongens bij een boom terwijl ze allemaal naar boven keken. Ik volgde hun blik. Mijn fiets, verdomme. Hoe komt die daar nou terecht. Ik liep naar de boom en keek hulpeloos naar mijn fiets die te hoog vastzat om eraan te kunnen. "He, Charlotte!"ik zag Arthur op me afkomen. Wat moest die nou weer!? "Euhm... Je fiets... euhm... Ikhebmisschienmatthiasgeholpenomjefietsindieboomtekrijgen... sorry"zei hij. "wat zei je!?"riep ik uit. "Dat ik Misschien Matthias heb geholpen om je fiets in die boom te krijgen"antwoordde hij en hij sloeg zijn blik neer. "Wat heb je gedaan!? Hoe kon je dit doen!? Dat is echt gemeen! Hoe moet ik nu naar huis!? Wat bezielde je!?"riep ik uit. Ik keek even rond en zag een halve school naar ons staan kijken. "Valt er iets te zien!?" Zei ik en zowat iedereen draaide zich terug om. "ik... het spijt me echt..."zei hij stil. Als ik eerlijk ben, ik wil hem graag geloven. Maar zo kom ik niet thuis. "Ikkeuh... Ik zou je naar huis kunnen brengen"zei hij verlegen. Wow, sinds wanneer is Arthur verlegen? "Eum... Dat zou handig zijn... Daarmee heb ik wel mijn fiets niet terug"zei ik terug. "Spring maar achterop eneuh... Ik kan je morgen naar school brengen?"zei hij. Het klonk eerder als een vraag. "eum... ok, is goed" en ik sprong achterop zijn fiets. Er was de hele weg naar mijn huis een ongemakkelijke stilte. Alleen zei ik soms wel eens welke kant hij op moest.

Toen we bij mijn huis kwamen stapte ik snel van zijn fiets. "eum... tot morgen dan maar"zei hij. "morgen? Oja morgen"zei ik "ik stuur je wel een bericht als ik klaar ben". hij bleef staan. Verwachte hij nou dat ik hem om de nek zou vliegen om hem te zoenen? Charlotte! Denk niet zo! "Euh... je kunt geen bericht sturen als je mijn nummer niet hebt toch?" "Oja, sorry, eum... wacht" en ik haalde een balpen uit mijn rugzak. Ik wou een blaadje uithalen maar hij hield me tegen. Hij nam mijn hand en schreef zijn nummer in mijn handpalm. Daarna reed hij weg en ik draaide me om en liep naar de deur.

// wat vinden jullie??
Comment----------------------> 😏😏//