Why do i even like you?

Part 22

CHARLOTTES POV

Ik stapte elegant van de fiets. Niet dus. Ik struikelde over mijn eigen voeten. Maar Luca had nog net mijn hand vast en ik keek hem dankbaar aan. "Lomperik" lachte hij. Ik sloeg hem plagerig op zijn arm. "Auw" riep hij uit. Even was ik geschokt. Maar toen begon hij keihard te lachen. Hij nam me mee naar de voordeur en belde aan. Een meisje van mijn leeftijd deed de deur open. Ze had net dezelfde kleur ogen als Luca. Ze had wel blond haar. Ze was een heel mooi meisje en leek sprekend op Luca. "Charlotte, Céleste. Céleste, Charlotte" stelde hij ons voor. "Hey kom binnen" zei ze vriendelijk en ze zwaaide de deur wat verder open. Ik keek van haar naar Luca en terug, ze leken veel te goed op elkaar. "We zijn tweeling" zei ze toen ik haar passeerde. "Ja ik dacht wel zoiets. Jullie lijken goed op elkaar" zei ik glimlachend. "Ja behalve mijn haar. Dat heb ik denk ik van mijn papa mee. Onze moeder komt uit spanje, vandaar onze donkerdere tint" zei ze toen ik mijn jas aan haar doorgaf. Ze hing hem aan de kapstok. Ik glimlachte naar haar en volgde Luca naar de woonkamer. "Pizza?" vroeg hij aan zijn zus. "Pizza." antwoordde ze. Het deed me denken aan 'the fault in our stars' en ik begon te lachen. Céleste keek naar me. "The fau...."begon ik. "fault in our stars" zei Céleste en ze begon mee te lachen. Luca keek ons raar aan. "Rare mensen, echt" zei hij lachend. "Ze komen de pizza niet brengen, dus ik ga er even om" zei hij en hij nam vlug zijn jas. "Moet je haar geen afscheidskusje geven?" vroeg Céleste. "Euh... we zijn..." Stotterde hij. "Gewoon vrienden" vulde ik hem aan. "Oh" zei ze en bloosde omdat ze dacht dat dat zo was. Ik hoorde de deur dichtslaan en Céleste kwam voor me zitten. "zijn jullie gewoon vrienden?" vroeg ze. "Ja eum dat denk ik toch" zei ik. "Je weet het niet.... zo zit het dus" zei ze en ze glimlachte zelfvoldaan. "wat?" Vroeg ik. "dus.... het zit zo, hij vind jou echt leuk. Dus hij neemt je mee naar ergens maar jij weet niet of het nu een date is of niet en je gaat ervan uit dat dat het niet is terwijl Luca denkt dat dat het wel is" zei ze en ze keek me vragend aan. "Euh ja... dat zou wel eens kunnen kloppen" zei ik. "Tuurlijk klopt dat, ik weet hoe hij denkt. Want wij denken hetzelfde" zei ze glimlachend. Ik glimlachte naar haar. Toen drong het pas tot me door wat ze zei. "Dus je bedoeld dat hij denkt dat dit een date is?" vroeg ik met grote ogen. "Zou je dat willen dan?" vroeg ze met een grijns. Ik bloosde. Tuurlijk zou ik dat willen. Ik keek naar de grond en probeerde mijn wangen met mijn handen te verbergen. Céleste sprong recht. "Ik wist het! Het is al de hele week dat hij zo afwezig doet. En nu weet ik waarom" riep ze uit. Ik keek haar aan met een frons. "Hij is op je" zei ze schouderophalend. Mijn mond viel open. Céleste gaf een tikke tegen mijn kin. "Je vangt vliegen" zei ze lachend. Mijn mond klapte onmiddellijk dicht en ik glimlachte. "Ben jij op hem?" vroeg ze nieuwsgierig. "Eigenlijk als ik heel eerlijk ben, ik weet et niet" zei ik. "Hij is heel leuk enzo maar ik weet niet" zei ik zuchtend. "Dat snap ik wel, je kent hem nog niet lang maar ik weet zeker dat jullie heel erg schattig zouden zijn" zei ze. Juist op dat moment ging de deurbel en trippelde ze elegant naar de voordeur. Terwijl botste ze nog tegen de tafel en liep ze bijna tegen de deur. Net zo lomp als ik. Ik glimlachte. Ik ging het goed met haar kunnen vinden. Luca kwam binnen met de pizza en we begonnen met eten terwijl we een actiefilm keken. Toen de film gedaan was, stond ik op en deed mijn jas aan. Het was best laat en waarschijnlijk vroeg mijn moeder zich af waar ik was. Céleste kwam naar me toe lopen en gaf me een onverwachte knuffel. Ik glimlachte en knuffelde haar terug. Ze gaf me een knipoog en liep op snel tempo de trap op. Ik zag Luca al bij de voordeur wachten en ik liep naar hem toe. Ik ging voor hem staan en wachtte af tot hij wat ging zeggen. "Ik euh" begon hij. Hij keek me aan en nam mijn schouder vast. Hij trok me dichterbij en gaf me een knuffel. Ik legde mijn armen om zijn middel en knuffelde terug. Het was zalig om hem te knuffelen. Ik wou zo wel even blijven staan maar herinnerde mezelf eraan dat we gewoon vrienden waren. Ik liet los en stapte naar buiten. Hij bleef aan de deur staan tot ik bij de voordeur kwam. Ik stak mijn sleutel in het slot en deed de deur open. Ik draaide me nog één keer om en zag dat hij zwaaide. Ik zwaaide verlegen terug en ging naar binnen. "Charlie?" Hoorde ik Lewis roepen. "Ja ik ben thuis!" Riep ik terug. "Waarom zoende je hem niet!?" riep hij toen hij de trap af liep. Ik keek hem vragend aan. "Wie zoenen?" vroeg mijn moeder toen ze ook ik de gang kwam. "Niemand" zuchtte ik en ik trapte mijn schoenen uit. "De buurjongen" zei Lewis. Ik gaf hem een blik en hij hield zijn mond. "Welke buurjongen?" vroeg mijn moeder. Ik zuchte. "Echt niemand" zei ik en ik ging naar boven. Lewis volgde me de trap op. Ik ging onmiddellijk naar mijn kamer zodat hij niets meer kon vragen. Ik deed snel mijn pyjama aan en kroop in bed. Ik was verschrikkelijk moe dus ik viel snel in slaap.

//ClesteVanOyen daar beje 😏//