Why do i even like you?

Part 30

CHARLOTTE POV

Ding dong... De deur vloog open en ik zag Anna met rode, betraande ogen in de deuropening staan. "Het spijt me"zei ze en ze vloog me om de hals. "Het is niet erg, jij kunt et niks aan doen" zei ik om haar gerust te stellen. Ik hoorde haar snikken en ik wreef over haar rug. "Sorry" zei ze en ze ging recht staan. Ze ging opzij zodat ik binnen kon en sloot de deur achter me. Ik liep de keuken in en zag overal scherven en potten en bestek liggen. "Wat is hier gebeurt?" Vroeg ik. Anna keek nerveus naar de grond. "Ik kreeg een kleine woedeaanval vanmorgen" ik keek haar aan. "Hé... Het is niet erg. Dat kan iedereen overkomen. Maar kun je me misschien vertellen wat er gisterenavond gebeurt is?" vroeg ik haar. "Euh... Ja, natuurlijk" ze plofte op een stoel en ze wees de stoel voor haar aan als teken dat ik daar kon zitten. "Dus..." begon ze. "Ik wou alles eens loslaten. Ik had even genoeg van alles. Ik wou eens alles vergeten en gewoon plezier maken. Dus ik ging uit. Maar ik kwam HEM tegen. Ik werd bang en wou weggaan maar zijn vrienden hielden me tegen. Hij wou dat ik één drankje dronk, dan mocht ik weg. Ik besefte niet dat iemand iets in mijn drankje had gedaan. Ik was zelf om mijn drankje gegaan en ik had het de hele tijd bij me. Ik weet echt niet hoe het gebeurd is. Plots zag ik rare dingen en voelde ik mij gelukkig. Ik begon duizelig te worden. Ik dacht eerst dat ik teveel op had maar ik had totaal nog niet veel alcohol gedronken.  Ik weet nog dat Matthias naar me toe kwam maar de rest is een zwart gat in mijn geheugen. Ik hoop dat er niets ergers nog gebeurt is. Pad toen ik vanmorgen wakker werd voelde ik dat er iets niet juist zat. Ik kwam beneden en mijn moeder keek me wat raar aan. Ze zei me dat ik me best eerst ging douchen. Ik keek haar vragend aan maar deed toch wat ze zei. Toen ik in de badkamer in de spiegel keek, schrok ik van mezelf. Mijn ogen stonden knalrood en ik had wallen onder mijn ogen. Ik zag er echt niet uit. Ik wist wel nog dat ik jou heb gezien dus daarom heb ik je een berichtje gestuurd" vertelde ze me. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. "Is er iets?"vroeg ze. "Euhm... Nee... Ik weet gewoon niet goed wat ik moet zeggen. Ik vind het zo erg voor je dat dit is moeten gebeuren." Antwoordde ik.

Anna en ik bleven nog wat praten over vanalles en nog wat. Uiteindelijk zei ik haar dat ik naar huis moest om te eten. Ze opende de voordeur en zwaaide nog even toen ik wegliep. Langzaam liep ik over straat in gedachten verzonken. Boem!... Daar lag ik dan. Midden op straat. Ik zag een hand voor me om me recht te helpen. Ik keek op en zag Luca naar me kijken. "Gaat het wel?" vroeg hij. Ik knikte en nam zijn hand aan. "Deze prinses was in dromenland volgens mij" zei hij met een lach. Ik glimlachte naar hem en begon hem te vertellen over Anna. Hij keek me bezorgd aan. "Gaat alles wel goed met haar?" vroeg hij. "Ja, nu wel" zei ik. "Waar ga je heen?" "Wat eten halen, ga je mee?" Vroeg hij. "Ja natuurlijk" antwoordde ik. Ik draaide me om, nam zijn hand, en begon te wandelen. "Euhm Charlotte?" "Ja?" zei ik en ik keek hem aan. "Je weet toch wel dat de supermarkt die kant op is?" zei hij en hij wees achter ons. "Ow juist ja" antwoordde ik beschaamd. Ik draaide me om en begon deze keer in de juiste richting te wandelen. Ik voelde Luca zijn hand in de mijne glijden en glimlachte.

"Mag ik chocolade?" vroeg ik hem terwijl ik hem smekend aan keek. "Je weet dat ik er niet tegen kan als je zo kijkt" zei hij terwijl hij zijn handen op men ogen legde. Ik lachte en nam zijn handen van mijn gezicht af. "Mag ik?" vroeg ik nogmaals. "Tuurlijk mag je dat" antwoordde hij. "Yeess" riep ik uit en ik sloeg snel mijn hand voor mijn mond. Dat was iets te luid... Ik hoorde Luca achter me grinniken en ik gaf hem een dodelijke blik. Hij probeerde zijn lach in te houden maar het lukte hem niet zo goed. Ik liep naar het rek met chocolade en nam een paar repen mee. Ik liep terug naar het karretje en smeet ze erin. "Hoeveel kun je eten en toch er zo uit zien?" Luca keek me geschokt aan. Ik trok lachend mijn schouders op en duwde de kar vooruit. Plots voelde ik mijn gsm trillen in mijn broekzak. Het was mijn moeder.

Ben je bijna thuis? Het eten wordt koud...

Oeps... Helemaal vergeten. "Luca ik moet nu naar huis. Het eten is klaar" zei ik tegen hem. "Oh ja tuurlijk" zei hij. Hij legde zijn hand op mijn onderrug en trok me tegen hem aan. Hij gaf me een kusje op mijn voorhoofd. "Ik ga je missen" zei hij en ik glimlachte. "Ik jou ook" antwoordde ik en kuste hem. Ik liet hem los en gaf hem nog even een knuffel voor ik wegliep naar buiten. Net toen ik op mijn fiets kroop kreeg ik een bericht.

Ik zal alle chocolade alleen moeten opeten vrees ik ;) xxxx

Aah shit! Ik kom morgen wel even langs ;) xxxxx

Okee :) xxxxx

Ik kwam thuis aan en plaatste mijn fiets in de garage. Ik ging binnen en deed mijn schoenen en jas uit. Ik hoorde voetstappen mijn kant op komen. "Zeg jongedame, waar was je?" Zei mijn moeder die inmiddels voor me stond. "Ik was bij Anna en toen..." "Ga aan tafel zitten, als je eten koud is steek je het maar in de microgolf. Ik zuchtte en strompelde naar de keuken. Lewis zat nog aan tafel te sms'en. Ik liep om hem heen en keek stiekem over zijn schouder. 'Babe<3' stond er. "En wie mag dat wel zijn?" Zei ik luid. Lewis schrok zo  hard dat hij bijna van zijn stoel viel. "Gaat je niks aan" zei hij en hij liep naar boven. Vreemd... Normaal zou ik allang weten wie het was. Ik trok mijn schouders op en begon met eten.