Why do i even like you?

Part 26

CHARLOTTES POV

De bel ging. Ik ging zo snel als ik kon het lokaal uit. Net toen ik uit de deur kwam werd mijn arm vastgegrepen. Ik keek opzij en zag Anna met tranende ogen staan. "Wil je alsjeblieft met me praten?" Vroeg ze. Ik knikte en volgde haar mee naar buiten. "Starbucks?" "Starbucks"zei ik en ik glimlachte omdat ik moest denken hoe we dit vroeger altijd deden. Ik zag in mijn ooghoeken dat ook Anna moest lachen. We liepen het hoekje om en ik duwde de deur open. De bekende geur van koffie drong mijn neus binnen en ik kreeg er onmiddellijk zin in. Ik hoorde Anna naast me opgelucht zuchtten en we gingen samen aanschuiven. Na enkele minuten konden we eindelijk bestellen. Anna nam onmiddellijk het woord. "Een latté machiato met caramel voor Charlotte, een gewone latté voor Anna en twee blueberry muffins" zei ze. Dit was altijd onze bestelling. We schoven wat door en wachtten even tot onze koffie klaar was. Na even wachten werden onze namen geroepen en konden we gaan zitten met een warme beker in onze handen. Ik schoof mijn stoel naar achter en ging wat ongemakkelijk zitten. Voor een hele tijd hing er een onaangename stilte. Uiteindelijk onderbrak Anna de stilte. "Je wil vast een uitleg voor dat met Matthias vanmorgen he?" Vroeg ze. Ik knikte en keek haar afwachtend aan. "Ik zal bij het begin beginnen" zei ze, "Toen ik opnieuw met Arthur was, hadden we samen afgesproken om een film te kijken. We hadden het echt leuk tot ik een bericht kreeg van Matthias. Daarin stond dat hij me ging komen halen voor een date. Maar dat was helemaal niet zo. Ik weet echt niet waarom Matthias dat zei. Maar Arthur geloofde me niet en ik heb na een discussie erover het uitgemaakt. Een aantal dagen later stond Matthias plots voor mijn deur om me mee te nemen. Hij dreigde met foto's van me die hij op internet ging zetten als ik niet meewerkte. Ik deed dus wat hij zei en gedroeg me als zijn vriendinnetje. Daardoor heb ik Arthur vast heel hard gekwetst. Maar ik had het hem bijna gezegd en daardoor bedreigde Matthias me deze morgen" zuchtte ze en ze sloeg haar ogen neer. "Wat stond er op die foto's?" Vroeg ik. Ze zuchtte. "Beloof me dat je me gelooft?" smeekte ze. "Hangt er van af" zei ik eerlijk tegen haar. Ze zuchtte. "Je weet wel dat ik naar een feestje was gegaan toen ik al een tijdje met arthur was he?" Ik knikte. Ik herinnerde me vaag dat ze daar iets over verteld had. "ik was dus een beetje aangeschoten zegmaar. Ik zag Arthur staan en trok hem mee naar boven. Ik heb toen je weet wel gedaan. Maar ik was zodanig dronken dat ik niet gezien had dat het arthur niet was." ze sloeg haar blik neer en ik keek haar kwaad aan. "Sorry. Ik weet dat je dronken was maar dat is zo zielig voor Arthur! Wie was het? En waarom had je dat niet door? En wat zei of dacht die andere persoon ervan?" vroeg ik. Ze sloeg haar ogen neer en zuchtte. "Ik wist dat je kwaad ging worden maar als ik nu zeg wie het is, wil je alsjeblief me begrijpen?" Zei ze met tranende ogen. Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. "S...Sander" zei ze zacht en ze barste in tranen uit. Ik liep om de tafel heen en knuffelde haar. Ze snikte terwijl ze iets probeerde te zeggen. "S...So...Sorry" Ze knuffelde me terug en ik had medelijden door alles wat er gebeurt was met haar. Ze had het vast heel moeilijk gehad. "He, het komt wel goed" zei ik. "Nee het komt niet goed!"riep ze. Plots draaide iedereen in de Starbucks zijn hoofd in onze richting. Ik excuseerde me en zei tegen Anna dat we naar buiten gingen. Ze snotterde verder terwijl we naar buiten liepen. Ik hield de twee warme bekers in mij handen en ik was bang dat ik me ging verbranden. Snel liep ik naar een bankje en plaatste de bekers erop. Ik trok even een pijnlijk gezicht door dat mijn handen pijn deden. Anna ging op het bankje zitten en ademde diep in voor ze verder ging. "Matthias heeft dus foto's van die avond. Van Sander en mij. In bed. En hij zou het iedereen inclusief arthur laten zien als ik niet doe alsof ik zijn vriendinnetje ben" ze kon elk moment terug in tranen uitbarsten dus ik liet haar even tot rust komen voor ik zelf begon te praten. "Ik denk dat je dit eerlijk aan Arthur moet vertellen. Of matthias nu foto's heeft of niet, hij heeft het recht het te weten" zei ik. "Ja dat is waar maar ik ben zo bang dat Matthias iets zou doen" fluisterde ze. "Het is matthias, je kunt niet verwachten dat hij niks zal doen... Tenzij..." Ik keek haar glimlachend aan. Aan haar vragende blik te zien had ze totaal niet door wat ik bedoelde. Ik zei dat ik haar vanavond wel ging bellen. We waren terwijl al in var straat gewandeld en we namen afscheid met een knuffel. Ik glimlachte nog eens en ging dan mijn straat in. We woonden nog geen 100 meter van elkaar. Er zat iemand op mijn oprit. Ik zag niet meteen wie het was want ik kon het niet eo goed zien door de struiken. Ik liep voorbij de struik en zag luca zitten. Hij keek op toen hij me opmerkte en glimlachte. "Wat doe jij-" Hij nam met een hand mijn rug vast en trok me dichterbij. Met zijn andere hand haalde hij een bos donkerroze rozen van achter zijn rug. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "Wil je mee op een date met me?" Vroeg hij. Hij sloeg zijn blik neer. Hij was zo schattig als hij verlegen was. "Tuurlijk" zei ik. Luca keek op en glimlachte. Hij gaf me de rozen en ik voelde mijn wangen rood worden. "Ik bel je morgen" zei hij en hij draaide zich glimlachend om. Ik keek hem na toen hij richting zijn huis wandelde en zich nog eens omdraaide toen hij bij zijn deur stond. Ik zwaaide en ging dan ook naar mijn huis. Meteen stormde ik naar boven om de prachtige bloemen in een vaas te steken. Ik plaatste ze op de tafel voor de spiegel. Pas toen viel het me op dat er een kaartje aan hing.

"I will love you till the last flower dies"

Hij zei dat hij van me houdt! Hij zei het! Ik sprong blij op en neer tot ik de blik van mijn broer op me zag vallen. "Wie houdt er van je?" Ik sloeg de deur voor zijn neus dicht en deed hem op slot. Hij zei het... Wacht... Till the last flower dies? Dus... Binnen een week houdt hij niet meer van me? Ik fronste. Ik liep naar de bloemen en keek nog eens op het kaartje. Het stond er echt. Ik nam een bloem en rook eraan. Het rook zo lekke- wacht- ik ruik niks. Ik nam een andere en rook onmiddellijk de sterke geur. Ik hield de twee bloemen naast elkaar en zag een kleurverschil aan de steeltjes. Plastiek! De bloem is van plastiek? Wat? Till the last flower dies. Maar die bloem gaat nooit- eindelijk had ik het door. Hij zal altijd van me houden! Ik glimlachte en keek naar de bloemen. Hij was zoooo lief. Ik hoorde mijn moeder roepen dat ik moest komen eten en ik huppelde de trap af.