Why do i even like you?

Part 12

ARTHURS POV

Ik lag languit op mijn bed naar het plafond te staren. Ik dacht na over Charlotte. Ik moest zeggen dat et me spijt. Ik vond het zo zielig hoe gekwetst ze zich omdraaide toen ik Anna knuffelde. Maar ik ben gelukkig met Anna. En ik kan niets aan mijn gevoelens veranderen. Ik besloot Anna te bellen om haar om hulp te vragen. Ik wou mijn iPhone nemen maar hij lag niet op mijn nachtkastje. Ik strompelde de trap af en zocht rond. Plots zag ik mijn kleine zusje zitten met de smartphone in haar hand. Ik liep naar haar toe en zag dat ze naar Peppa aan het kijken was. {als je kleine broers of zusjes hebt en je woont in vlaanderen, snap je me wel} Ik nam mijn iPhone voorzichtig uit haar handen. Maar toen het in mijn broekzak zat begon ze te huilen. Ik zette haar vlug op de zetel en nam de afstandsbediening. Ik ging naar Mijn Opnames en scrolde tot ik Peppa tegen kwam. Vanaf dat Peppa in beeld kwam stopte Lena met huilen. Ik ging terug de trap op en belde Anna.

Anna: "Hallo!?"
Arthur: "Eum ja ik ben het, Arthur"
A: "O, hey... eum... waarom bel je?"
Ar: "Ik heb je hulp nodig"
A: "Kom anders hierheen, Charlotte is hier ook"
Ar: "O, eum nee laat maar, ik kan nu niet, daag, kus"
A: "okay, bye schat"

CHARLOTTES POV

Anna: "Okay, bye schat"
Ik zuchtte. "Wat is er?" Vroeg Anna. "Niets" zei ik snel. "Jawel, je zuchtte, waarom?"vroeg ze. "Arthur ontwijkt me. Ik wil niet jullie relatie kapotmaken maar ik wil terug gewoon vrienden zijn. Zoals voordien. Ik weet wel waarom hij zo doet maar ik vind het niet leuk."zei ik uiteindelijk. Ze keek me aan. Ik sloeg mijn blik neer. "Charlotte, kijk naar me" ik keek op "Hij komt er wel overheen" zei ze. "Nee dat doet hij niet" zuchtte ik. "Wel... ik weet misschien hoe ik het kan oplossen" zei ze maar het was eerder een vraag. "Hoe?" Ik was een en al oor. "Ik zou hem kunnen zeggen dat je niets meer voor hem voelt en dan zal hij sneller terug normaal doen" zei ze. Ik glimlachte. "Okay, ik hoop dat dat helpt" Ze glimlachte en zette de film op en samen lagen we gezellig in ons deken. Nu zal Arthur hopelijk wat normaal doen. Want ik vond het niet leuk als hij ongemakkelijk deed in mijn buurt. Ik snapte eigenlijk niet waarom hij ongemakkelijk was. Het zou juist ik moeten zijn die ongemakkelijk deed. Ik dacht er niet meer aan en focuste me op het scherm.

ARTHURS POV

Waarom moest Charlotte daar nu weer zijn? Niet dat ik haar niet leuk vond. Helemaal niet zelfs, Charlotte was fantastisch. Maar ik kon moeilijk mijn hart over haar luchtten tegen Anna als ze er zelf bij zat. Toch? Het was zo moeilijk. Mijn deur kraakte en ik zag Lena over de grond naar me toe kruipen. Ik nam haar op en speelde met haar handjes. Ze was best schattig. Ik kon er niet aan denken dat ze uiteindelijk weer zal worden weggehaald. Ze lachte. Ze had net zo'n schattig neusje als Charlotte... Wow... eum... ik bedoelde Anna. Ze had dezelfde blauwe ogen als Anna. Maar eigenlijk zag ik liever bruine ogen. Maar die van Anna waren ook prachtig. Ik nam haar op mijn heup en droeg haar naar beneden. Hoe was ze eigenlijk de trap op geraakt? Ik keek har vragend aan. Maar toen ik de verwarring in haar ogen zag lachte ik. Ze glimlachte en klapte in haar handen. Dat was net als Charlotte. Als Charlotte blij is, klapt ze opgewonden met haar handen. Ze deed dat meestal de hele dag door. Want zij was altijd vrolijk. Ze was zowat het tegengestelde van Anna. Anna haar humeur veranderde elke 10 minuten waardoor je nooit wist hoe je moest reageren. Je wist niet of ze vrolijk of triest of kwaad was. Want voor hetzelfde geld was ze net nog superblij en nu weer kwaad. Maar Anna blijft Anna. Ze zal nooit zo zijn als Charlotte. Wow, komop, Arthur? Waar zit je met je gedachten? Je begint je vriendin te vergelijken met andere meisjes!? Pff... ik liet me op een stoel vallen met Lena en begon haar fruitpap te geven.

// saai, weet ik wel, maar ik heb nog niet vaak geschreven wat Arthur dacht dus... toen deed ik dat maar he

Byebye koeievlaai
Inestjeuh 😘😘//