The Story Of Us

Chapter 41: Realization

"Are you okay, Eli? Kanina ka pa tahimik, may problema ba?"

Hindi ko na namalayan kung gaano na ako katagal na kinakusap ni Adrien, sa totoo lang ay kanina pa ako wala sa sarili at kanina pa ako hindi makapag-isip ng maayos. It was after I have known the little girl sa theme park kanina, her name is Sally at sa totoo lang ay napaka-cute niyang bata and I don't mind baby sitting her for a while but what shook me is knowing who is her daddy, the one she was looking for while crying. 

It's Jae at sa totoo lang ay wala na akong maintindihan pa pagkatapos ko siyang makita. 

"A-ayos lang naman ako, medyo napagod lang ng konti but I am fine."

"Are you sure?" he ask me again and I assure him that I'm fine para hindi na siya mag-alala. 

How can I say to see na nakita ko si Jae at ang 'anak' nito, hindi ko rin lubos na maisip kung paano nangyari ang bagay na iyon. Is that the reason bakit hindi na niya ako binalikan? 

Parang nanumbalik ang sakit dahil sa mga nangyari noong nakalipas na dalawang taon, hindi ko alam kung ano pa ang iisipin gayong dapat ay walan na akong nararamdaman. Dapat ay hindi na ako apektado ng mga nangyayari at lalong hindi na ako dapat na nasasaktan pero bakit parang kabaliktaran noon ang nangyayari. 

"We're here," mayamaya pa ay sabi ni Adrien. Kumilos siya pababa matapos niyang ihinto ang sasakyan, umikot siya sa gawi ko at saka ako pinagbuksan ng pintuan. 

"Thank you, gusto mong pumasok para magkape?" yaya ko sa kanya pagbaba ko, I was about to get the door and open it pero bigla niya akong hinawakan sa braso at saka ako marahang kinabig paharap sa kanya.

Nagtatakha ko siyang tinignan samantalang kumilos naman siya para yakapin ako. He warp his arms around me and hug me tightly, pero sa halip na mawala ang isipin ko ay lalo lang akong nabahala. I feel like I am being unfair to him dahil sa mga biglaang pagbalik ng mga pakiramdam na matagal ko nang itinago, and all of this happened after Jae came back.

"I love you," he whispered in my ears as I hug him back. 

"I know, Adrien." silently I prayed that this feelings should stop resurfacing. I hate it when i think about him lalo na at kasama ko si Adrien. 

Hindi ito tama. 

"Magpahinga ka na pagpasok mo." sabi niya pa sa akin matapos niyang humiwalay mula sa pagkakayakap sa akin. "Let's plan your vacation to Isabela tomorrow, baka magalit sila ate kapag hindi ka nila nakita doon after I promised them na makakauwi ka."

"About that, can I postpone it? Ako na lang ang kakausap kila na hindi muna ako makakauwi ngayon, please. Gusto ko lang na matapos muna natin iyong pag-aasikaso ng project ng Lidies. After that, saka na ako uuwi." i was hoping he would agree pero tinignan niya lang ako. 

"And when is that?"

"I don't know, maybe kapag nagsisimula na iyong construction? After ng lahat ng paper works, ayoko lang din na may iniisip ako habang nandoon ako at nagbabakasyon. Ayoko rin namang ipasalo kina Maple or Chu yung trabaho para lang magpasarap ako, that would be unfair."

Saglit siyang nag-isip para mag-isip, tapos ay tinignan niya ako ng diretso at saka ako nginitian. "Okay, you win. Finish everything first bago ka umuwi ng Isabela."

Ako naman ang yumakap sa kanya dahil sa pagpayag niya sa gusto ko. "Thank you."

"You're welcome."
-----

Malalim na ang gabi at kanina pa ako nakahiga pero hindi mawala sa isip ko ang nangyari kanina.

I still remember his face nang makita niya ako kasama ng anak niya. The look in his face habang kalong niya ito at nakatingin sa akin.

They look alike, hindi maikakaila iyon dahil magkamukha talaga sila.

So iyon ba ang dahilan kung bakit hindi na siya nakabalik?

Bakit hindi niya nalang sinabi para naman nakapaghanda ako.

Kinapa ko sa puso ko ang kahit anong pakiramdam ngunit tila namanhid na iyon pagdating sa kanya.

Kasalanan ko ring naniwala ako sa mga sinabi niya noon at walang ibang dapat sisihin kung hindi ako lang rin.

Pinilit kong pumikit oara makatulog, wala naman nang dapat intindihin at kahit pa may isa o dalawa o kahit ilan pang anak ang meron siya ay wala na akong pakialam. He's now part of my past at purely business na lang ngayon ang magiging ungnayan namin.

Hindi ko na namalayan kung gaano ako katagal na nakatulog, I ended up waking up too early at pakiramdam ko ay sasabog ang ulo ko sa sobrang sakit, masama ang pakiramdam ko ngunit kailangan kong bumangon para sa trabaho.

Nagbasta ako at naghanda, nang makapagbihis ay pumara ako ng taxi at saka sumakay doon patungong opisina.

Wala si Adrien nang dumating ako roon, sinendan niya lang ako ng mensahe na baka hindi siya makapasok dahil nasa labas siya for a business deal. I sent him a mesage saying that it's okay at na hindi niya kailangang mag-alala pa. Niyaya niya rin akong magdinner pagkatapos ng trabaho o at ng meeting niya na hindi ko naman na tinanggihan pa.

Naabutan ko naman si Chu na nasa mesa ko at nakaupo sa upuan ko nang makarating ako sa opisina ko. He's waiting as if kanina pa siya naroon kaya naman agad ko siyang tinanong.

"What are you doing here?"

"O hala? Anong nangyari sa iyo bakit namumutla ka?" Sa halip na sagutin ako ay ako naman ang tinanong niya.

"Wala ito, lagnat laki lang."

"May sakit ka? Alam ba ni papa Adrien yan?"

"Bakit kailangan niya pang malaman, isa pa, hoy! Ikaw, tantanan mo iyang katabilan ng dila mo. Huwag mo nang sabihin sa kanya dahil mag-aalala lang iyon."

"Malamang, girlfriend ka. Ano namang gusto mo, sa iba mag-aalala?"

Inirapan ko si Chu at saka naupo sa upuan ko, "basta, wag mo siya itetext o tatawagan. Busy yung tao, ayokong maistorbo pa siya."

"Okay, kung iyan ang gusto mo. Oo nga pala, bago ko makalimutan." Mayamaya pa ay sabi ni Chu sa akin. "JYB is dropping by."

"Bakit daw? Tapos na presentation ah?"

"Ma at pa. Malay ko at paki ko naman sa kanya no. Basta, team Adrien na ako ngayon, hindi na kami bati."

"Bata lang?"

"Hai naku, kung hindi ka niya iniwan at sinaktan it could've been a different story. Kaso mo waley, nganga kaya magdusa siya."

"Hai naku ka, hayaan mo ba yun. Dumaan siya gat gusto niya. Wala na akong pake."

"Memetey?"

"Gusto mo mauna?"