The Story Of Us

Chapter 48: His Explanation

"Are you sure about that, Eli?" hindi makapaniwalang tanong sa akin ni Chu nang kausapin ko siya habang nakalunch break kami.

Pinili kong siya ang kausapin dahil alam kong mas maiintindihan niya ako, at alam ko rin na mas okay na siya ang kausapin ko at sabihan kesa kay Maple.

"Para sa ikakatahimik ko, naming lahat."

"Pero paano si Adrien?" tanong niyang muli sa akin.

Saglit na hindi ako nakasagot, bigla akong napaisip pero sandali lang iyon. Agad rin akong tumingin sa kanya para sagutin ang tanong niya sa akin.

"Kaya ko nga ito ginagawa para sa kanya, para sa amin. Ayoko na siyang lokohin, ayoko nang magsinungaling sa kanya. Mahal ko iyong tao, Chu. At nasasaktan akong isipon na pakiramdam ko ay niloloko ko dahil may hindi ako maharap sa nakaraan ko."

"Mahal mo ba talaga siya, Eli?"

"Oo naman, kaya nga tatapusin ko na kung ano mang kahibangan pa ang meron akong natitira para kay Jae. In order for me to move forward is to settle things with him, kung kailangan kong marinig ang paliwanag niya, that's what I'll do."

"Paano kung iba ang mangyari matapos mong marinig ang paliwanag niya? Niw that you know na hindi niya anak ang batang si Lidie, hiw will you handle everything when you found out the truth, Eli?"

"Honestly, hindi ko rin alam, Chu. Hindi ko pa naiisip ang bagay na iyan but the thought of knowing everything, akala ko hindi na darating ang araw na iyon but everytime I look at Adrien at sa tuwing sinasabi niyang mahal niya ako, hindi ko maiwasang maguilty for having these unfinished business with Jae na alam kong nakakasagabal sa kung ano mang meron kami." Napabuntong-hininga na lang ako sa isiping nasasaktan ko si Adrien at dahil iyon sa pag-iisip ko kay Jae.

I can't deny the fact na ang mismong pakiramdam na matagal ko nang itinago para rito ay unti-unting bumabalik.

Nang hindi ko namanalayan.

"I don't know what to say, Eli. Honestly, ayoko nang magkausap pa kayo but knowing you, hindi ka rin naman matatahimik at magpapaawat. Pero gusto ko lang sabihin sa iyo na kapag ginawa mo na ang bagay na iyan ay wala nang atrasan.  At sa huli, you might end up hurting again, pati na rin si Adrien. Ang tanong lang doon ay kung handa ka ba?"

"I have to, Chu."

"Kung ganoon," tinignan ako ni Chu at saka nginitian. "I'll support you with that decision of yours. Kung saan ka mas magiging komportable at matatahimik, I'll support you."

"Thank you,"

Nang hapon ding iyon ay nagdesisyon akong makipagkita kay Jae, I called his office at kinausap ito kahit pa hindi ko alam kung paano sasabihin ditong gusto ko siyang makausap. But it seems as if alam niya nang tatawag ako, na para bang ineexpect na niya ang mangyayari.

We decided na magkita pagkatapos ng office hours. Sa isang restaurant kami nagkita and we opted to go for a private dining room para mas makapag-usap kami privately.

Noong una ay hindi ko alam ang sasabihin ko kaya nanatili akong tahimik, I waited for him to start the conversation pero mukhang pati siya ay ganoon rin. He's not talking, he's just looking at me with those same pair of eyes that I use to look at comfortably.

Nang sa wakas ay hindi ko na matagalan ang katahimika ay ako na ang kusang nagsalita.

"Let's get this done already, para pareho na tayong makauwi." Malamig kong sabi nang hindi man lang siya tinitignan.

"I'm sorry," iyon ang unang mga salitang narinig ko sa kanya.

And that's when I had the guts to look at his face, straight into his eyes and finally ask the question I've been wanting to ask him for more than two years already.

"Why did you do that to me?"

I heard him sigh, tinignan niya ako at saka siya nagsalita.

"I have no choice, I wanted to come back to you as quickly as I can. And those two years felt like hell, being apart from you kills me almost everyday, Eli."

Hindi ko alam kung bakit pero habang nagsasalita siya ay para akong sinasaksak ng paulit-ulit. Para akong tinutusok ng mga kutsilyong matagal kong itinangging nananakita sa akin. Ng mga pakiramdam na isinantabi ko mula nung hindi siya bumalik.

Para akong unti-unting pinapatay.

"After a month in the US, I was planning of going back dahil ayokong malayo ng matagal sa iyo at nang araw na pabalik na ako, my brother met an awful accident. Nagkaroon ng problema sa pamilya at sa negosyo namin and I have to be the one to handle it. Above all, I have to take in my five-year old niece dahil wala na itong ibang pwedeng puntahan. Everything happened so fast, Elijah. I got overwhelemed with eveything that I forgot that I have you, that you're waiting for me." His voice began to shake while explaining to me. I can feel his sadness and I can see that he's shaking, tanda na pinipigilan din nito ang emosyon niya.

"It took me a while to settle everything and when I did, you're gone already. Hindi na kita mabalikan dahil kinalimutan mo na ako. You have alrwady moved-on... with him."

"Bakit hindi mo ako sinabihan?"

"I tried cintacting you, but for an unknown reasons, I just found out recently that all my messages didn't go through. Hindi nakarating ang mga iyon sa iyo."

"Why not come back and explain to me everything sooner, you told me to wait for you and I did. I did, Jae. I waited for you but you never came back, I kept on calling you almost everyday. Dahil iniisip kong kailangan kitang kausapin, atleast I need to know the truth. Kailangan kong malaman kung bakit, but all my calls and messages were left unanswered." Ako naman ang naglabas ng sama ng loob, mga sama ng loob na kinimkim ko ng mahigit dalawang taon.

Those are the things that I wanted to tell him and now that I have the courage to say what I have to say, I will not hold back anymore.

"Lidie suffered from extreme trauma afrer losing my brother, they got into an accident and I have to monitor her recovery. I don't kniw what to do that time, Eli. But trust me when I say that there's are times that I wanted to go back to you. I missed you so much that it feels like I'm losing myself for nit being with you. The I found out about you and Adrien."

"Paano?"

"Maple, I was able to contact your phone one night, I think it was your brithday last year. I was happy na na-contact kita dahil sa wakas, makakapagpaliwanag na ako but it was Maple who answered your phone. She told me about you and Adrien and that I should stop calling you or contacting you 'coz you are now together."

Inalala kong maigi ang sinabi niya, and I remember asking Maple that night kung bakit niya hawak ang telepono ko. I was a total mess dahil isa iyon sa mga pagkakataong kinakalimutan ko ang sarili ko para sa alak.

And I remember her telling me that it was just a prank call.

She never told me na nagkausap silang dalawa nang gabing iyon.

"W-wala siyang nabanggit sa akin na nakausap ka niya, na tumawag ka."

"I did, Eli. I wanted to talk to you that night and explain everything but she won't let me at naiintindihan ko kung bakit."

Wala sa loob na natutop ko ang bibig ko.

He tried calling me, hindi totoong kinalimutan niya na ako.

Hindi totoong wala siyang ginawa.

"God knows how much I wanted to patch things up with you, Eli. At alam ng Diyos kung anong nararamdaman ko para sa iyo, I never denied anything to you at wala akong ibang gusto kung hindi ang makasama ka. At ang makabalik ulit sa iyo."

Hindi na ako nakapagsalita pa, hindi na ako ulit nakapagsalita dahil hindi ko na alam kung ano pang sasabihin. At imbes na maayos ang nararamdaman ko ay lalo lang iyong nagulo.

And this is what Chu means when he asked me kung handa ba ako sa mga maririnig ko.

Kung kaya ko bang tanggapin lahat ng ito at ang sagot ay hindi.

I was never prepared for anything.

I was never prepared of the feeling I have realized after Jae told me everything.

His reasons for not coming back and his feeling for me, na hanggang ngayon ay meron pa.