The Story Of Us

Chapter 8: What You Mean To Me

Wala na akong nagawa pa kung hindi ang magpahatid sa kanya. My first plan si just to wait until Ryan and Kim left the parking lit pero mukhang hindi makapaniwala ang mga ito sa naging rebelasyon namin.

They waited for us to left first. Hindi talaga umalis ang mga ito sa pwesto nila kanina hangga't hindi kami umaalis kaya nama wala na akong choice kung hindi ang sumama sa kanya.

"So babe, what's going to hap-"

"Manahimik ka, huwag mo akong ma-babe babe diyan ah."

"Ang sungit mo naman, sa iyo naman galing iyon ah."

"Ginawa ko lang iyon para mapaniwala sila."

"Na nakamoved-on ka na?"

Napalingon ako sa sinabi niya, how does he even know all about it? Wala naman akong sinabi sa kanya.

Wala nga ba?

"I knew everything,"

"Paano, aber?"

"You told me,"

Kailan? Wala akong matandaan.

"Huwag mo akong lokohin, masakit na ulo ko. Huwag ka nang sumabay."

"Kasalanan ko pang masakit iyang ulo mo? You should be thanking me instead, I helped you out."

"So ikinagaling mo iyon?"

Hindi siya kumibo pero narinig ko siyang tumawa at sapat na iyon para mapikon ako. As much as I don't want him to see me at my lowest point, wala na akong magawa. Anumang iras ay alam kong babagsak na ang mga luha kong akala ko ay naubos na noon.

I thought I have moved on and I thought it would make me feel better if I have someone to introduce to him when we see each other again. I thought I can be happy with that.

Pero nagkamali ako.

It only brought me so much pain and anger, bagay na hindi ko maintindihan sa sarili ko.

"Pakihinto na lang sa tabi, bababa na ako." I asked him calmly. Naubo na yata ang lakas ko sa pakikipagtalo sa kanya dahil ginugupo ako ng sakit kaya minabuti kong tahimik na bumaba na lang sana but he won't let me.

Sinabihan ko ulit siya at tulad kanina ay parang wala siyang narinig kaya sa ikatlong pagkakataon ay inulit ko iyon.

"Bingi ka ba? Ang sabi ko bababa ako."

"Kung gusto kong umiyak, do it here pero hinding-hindi kita ibababa."

Naiinis akong bumaling sa kanya matapos niya sabihin iyon at magpatuloy sa pagmamaneho. Matalim ko siyang tinignan kasabay ng pagpatak ng mga luha ko.

"Ano ba sa mga sinabi ko ang hindi mo maintindihan? Ihinto mo na 'to, you don't have to bring me home."

"Alin din ba sa mga sinabi ko ang hindi mo ma-gets. Umiyak ka diyan hanggat gusto mo, sumigaw ka to your hearts content, that's fine with me pero hindi ka bababa. I'll get you home."

"Ano ba!" I raised my voice hooing this time ay pakinggan na niya ako but he just kept on driving. Binilisan pa niya iyon para wala na akong magawa pa.

Hindi na ako nagpumilit, I just cried silently. Feeling the pain and feeding from in silence.

Hindi ko namalayang huminto na pala kami, nakita ko na lang nanakatapat na kami sa gate ng bahay ko na ipinagtakha ko kung paano niya nalaman.

"P-paanon-"

"Get inside and take some rest."

"Sinusundan mo ba ako?"