Rhythms and Skies

Twenty-ninth Step

May mga araw na gusto ko nalang sumuko o bigla nalang maglaho. Sometimes there are reasons why but there are also days where there are no reasons at all. When days are blue and my view became gray suddenly these guys infront of me appeared in my mind.

Hindi ako pwedeng mawala e.

I still want to see them shines.

I still want to be there at their first concert.

I still want to be at their first world tour.

Kahit 'yon lang.

Kaya kahit may mga araw na gusto kong sumuko mas lamang pa rin ang araw na gusto kong lumaban dahil alam ko na darating din ang araw na magiging makulay ulit.

Kagaya nalang ngayon.

"Hindi ba sabi itatapon sa dagat ang aalis!" Si Calvin na nagsisimula na naman mang-asar.

Nagsimula ng tumawa si Enjie at tumango-tango. Si Ruwen ay sumiksik sa gilid ko pero tinulak ko siya dahilan para matumba ito sa buhangin. Ang sama ng tingin niya sa'kin pero tinawanan ko lang ulit.

Nagsimula na silang mag-ingay at pinalibutan si Ruwen na hindi pa nakakatayo ay muling tinulak ni Ethan na tumatawa.

"Isa!" Banta pa niya.

"Dalawa!" Bilang ni Flyn para mas lalo siyang maasar.

Nag-bilangan pa sila doon na umabot hanggang bente dahil walang ayaw paawat sa kanila. Tawang-tawa lang ako habang pinapanood sila.

My heart is full whenever I watch my friends happy. Kapag nakangiti sila, napapangiti ako. Hindi ko alam na posible pala 'to, to platonically fall in love with your friends. No romantic feelings, just pure happiness.

Dati kapag nakakakita ako ng magkakaibigan na tumatawa napapairap lang ako and found them shallow lalo na kapag narinig ko ang usapan na napakababaw naman. Tinatanong ko noon kung bakit sila tumatawa e wala naman kwenta ang pinag-uusapan nila.

But then, I realized...the more the conversation is non-sense the more the conversation is funny.

And also I realized, baka kaya ako napapairap noon ay dahil inggit ako. Because before I only have my brothers as my friends. Wala akong kaibigan na tinuturing talaga. Friends, in my perspective, it's a big word kasi ang hirap nilang hanapin. Mahirap humanap ng totoong kaibigan. But I always thank God, He gave me them.

"Putangina niyo ibaba niyo 'ko!" Sigaw ni Ruwen na rinig na rinig ata sa buong isla.

Napahawak ako sa tiyan ko habang pinapanood silang dalhin siya, hati-hati pa sila sa katawan niya at nakapaitaas ito sa mga braso nila. Hawak siya nila ng mahigpit para hindi makawala. Hirap na hirap din sila habang natatawa dahil napakalikot ni Ruwen.

Lumakad sila sa dagat hanggang sa tuhod nila at sabay-sabay nagbilang bago itinapon si Ruwen sa dagat. Ang ending ay pare-pareho silang basa dahil sa lakas ng pagkabagsak ni Ruwen sa tubig ay umahon ang tubig sa pinagtapunan sakanya.

Napapalpak pa ako ng hilahin ni Ruwen si Indigo na siyang pinapamalapit sakanya kita ang gulat sa mukha niya kaya ang ginawa nito ay hilahin si Flyn na siyang malapit din sakanya at naghilahan na silang lahat hanggang sa nalublob silang lahat sa tubig.

I peacefully sighed like I was satisfied watching them having fun.

Then a thought came to my mind.

Do you believe in miracle? Have you question yourself if it really exist? Some unexplainable happenings that even science cannot explain nor justify.

They said miracle is created by Him. The Almighty. It happened because of him, the only one who can create miracle is Him.

Miracles, like how Moses parted the ocean? or how Jesus and Peter walks in water?  There are too many definition by miracle and I don't believe in any of them. I refuse to believe that miracle does exist, after what happened?