"Bu hayatta hiç bir beklentim yoktu. Olmayacak da. Ne olabilir ki?"~ Lara
Bir kız. Annesi yıllar önce kaçmış. Babası ve ablası ile kalan bir kız. Tek bir arkadaşı var.
Her ne kadar güçsüz biri olsada hayatta kalıp mücadele ediyordu.
Bir gün ailesi...
Bir de şey dicem. Oy verenlere teşekkür ederim. İyiki varlar ama ben sizin düşüncelerinizi merak ediyorum. O yüzden yorum yapmayı unutmayın.
İyi okumalar.
.............
"Gerçekler"
Sabah alarm sesi ile uyandım. Saat 6:50'di. Dersim 8'de. Yataktan kalkıp banyoya girdim. İşimi halledip çıktım. Dolabımın karşısına geçip giyeceklerimi seçtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çantamı da alıp aşağı indim. Sadece Yunus ve Hacer hanım buradaydı.
"Günaydın kızım. Hadi kahvaltı yapın."
"Ben aç değilim. Yürüyerek gideyim."
"Olur mu öyle şey? Kahvaltı yap bari."
"Anne biz okulda kahvaltı yaparız. Görüşürüz.
"Görüşürüz çocuklarım."dediğinde dışarı çıktım. Peşimden de Yunus geldi. Şoför arabayı hazırlayınca ikimizde bindik. Okuka gidene kadar yolu seyrettim.
Okula gelince arabadan inip okula baktım. Güzeldi. Bugün Bora yoktu. Yarın gelecekti.
"İyi dersler"diyerek yanımdan ayrıldı Yunus.
Lan bari müdürün odasını söyleseydin. Okula girip nöbetçiden müdürün odasını sordum. Müdürün odasına gelince kapıyı çalıp içeri girdim.
"Merhaba hocam. Ben yeni öğrenciyim."
"Adın ne kızım?"
"Lora Mirzaoğlu."
"Siz Aydın Bey'in kızısınız değil mi?
"Evet."
"11/A sınıfınız."
"Teşekkür ederim."diyerek odadan çıktım.
Aydın Bey'in kızısınız.
Ne güzel bir cümleydi. Benim bir babam vardı ve ben onun kızıydım.
Sınıfımı bulunca içeri girdim. Hoca ders anlatıyordu.
"Geç kaldığım için özür dilerim. Ben yeni öğrenciyim."
"Kendini tanıt canım."
"Adım Lora Mirzaoğlu. 16 yaşındayım."
"Boş bir yere geç kızım."dediğinde gözüm en önde bir sıra kaydı. Bende oraya oturdum. Yanımda ki kıza baktım. Güzel bir kızdı.
"Merhaba"
"Merhaba"
"Adın ne?"
"Manolya"
"Memnun oldum bende Lara."
"Bende memnun oldum"dediğine derse döndüm.
..........
Sonunda ders bitmişti. Derin bir nefes vererek arkama yaslandım.
"Okulu sevmiyorsun galiba Lara."
"Nefret ediyorum."
"Haha bende."
"Kantine inelim mi?"
"Olur"dediğinde ayağa kalktık. Kantine gelince. Kahve alıp boş bulduğumuz sıraya oturduk.
"Nerelisin Lara?"
"Tokat."
"Oo Karadeniz kızısın."
"Evet. Sen?"
"Aksaray."
"Oo İç Anadolu kızısın."
"Evet." Diyerek kahvesinden bir yudum alarak.
Gözlerimi kantinde gezdirince Yunus'ta takılı kaldı. Gözleri dolu bir şekilde bana bakıyordu. Benim baktığımı görünce kafasını eğdi. Noldu şimdi?
"Lara?"
"Efendim."
"Numaranı versene."
"Şey neden?"
"Ha sen biraz güven sorunu yaşıyorsun galiba. Sorun değil. Yakınlaşınca verirsin."
"Teşekkür ederim."diyerek kahvemi bitirdim. Ders zili çalınca kantinden çıktık.
..........
Sonunda dersler bitmişti. Yanı sıra bende bittim. Şuan bahçede Yunus'un gelmesini bekliyorum. Yanıma gelince arabaya doğru ilerliyecekken kolumu tuttu.
"Biraz konuşabilir miyiz?"
"Dinliyorum."
"Burada olmaz. Yürüyerek eve gidelim."
"Tamam."dedim. Önemli bir şey konuşacağı kesindi. Yavaş yavaş ilerlemeye başladık.
"Biliyorum sana ilk başlarda sana kötü davrandım. Ama korktum. Yemin ederim korktum."
"Neden?"
"O kız gibi olacağından."
"O kız ne yaptı sana Yunus?"
"Anlatırsam affeder misin?"
"Anlatırsan affederim."
"Daha 7 yaşındaydım. İlk o zaman bana vurmuştu. Ablalar yapar böyle şeyler dedim. Hani derler ya 'hem sever hem döver' bende ona kanmıştım. Çocukluk aklı değil mi işte? Ondan sonra hep bana vurmaya devam etti. Ben hep sinirlendiğim için kriz geçiriyordum. Hâlbuki daha çok küçüktüm. Sinir benim neyime. Her neyse ondan sonra en büyük hatayı yaptı. Onunla okul çıkışı kavga ederken. Karşıdan gelen arabaya beni itti. Bilerek yaptığını biliyordum. Yaklaşık 1 ay yürümedim. Ondan sonra şiddet uygulamaya devam etti. Yaptığı şeylerden sonra. Hep ablam olmasını istemiştim. Ama o bana abla olmak yerine düşman oldu. Bende işte o yüzden s-senden korkuyorum. G-güvenmedim" dedi hıçkırırarak.
Ağlaması şiddetlenirken elini kalbinin üzerine koydu.
"Yunus i-iyi misin?"
"N-nefesim d-daralıyor"diyerek yere çömeldi.
"Derin nefes almaya çalış. YARDIM EDİN! Yunus gözlerini kapatma tamam mı ablacığım?"
"Ablacığım mı?"
"Evet ablacığım gözlerini kapatma. KİMSE YOK MU?"diyerek bağırmaya başladım. Ama tenha yerdeydik. Yunus'a baktığımda gözlerini kapatmıştı.
