"Bu hayatta hiç bir beklentim yoktu. Olmayacak da. Ne olabilir ki?"~ Lara
Bir kız. Annesi yıllar önce kaçmış. Babası ve ablası ile kalan bir kız. Tek bir arkadaşı var.
Her ne kadar güçsüz biri olsada hayatta kalıp mücadele ediyordu.
Bir gün ailesi...
Bir şey demek istiyorum. Bölümü 200-300 kişi okuyor ve yorum sınırını o yüzden uzatıyorum. Herkes bir yorum atsa bile günde 3-4 bölüm birden yollayacağım. O yüzden yorum yapmayı unutmayın.
Yorumlarda buluşalım.
Sınır: 40 oy 40 yorum
İyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
........
"Nereden bileceksiniz?"
3 gün tam 3 gün oldu. Ama hâlâ abim uyanmamıştı. Doktorlar durumunun iyi olduğunu söylüyor ama uyanmıyor. Artık içimde kötü hisler oluşmaya başladı.
"Kızım.?"
"Efendim baba."
"Hadi gel ilaçlarını iç."
"İstemiyorum."
"Olur mu öyle şey? İlaçlarını içmezsen iyileşemezsin."
"Canım istemiyor. Midem kaldırmıyor."
"Sabret her şey geçecek?"
"Baba daha ne kadar sabredeyim? Yetmedi mi artık?"
"Tamam sakin ol. Ama lütfen ilaçlarını iç."
"Of tamam."diyerek kenarda duran ilaçlarımı içtim.
Odadan çıkıp abimin odasına doğru ilerledim. Kapıyı açıp içeri girdiğimde yine aynı görüntü ile karşılaştım.
"Uyanmayacaksın değil mi abi? Bunu neden bize yapıyorsun? Zaten acı çekiyorum bir de senin gitmen ne kadar doğru olur? Peşinden mi gelmemi istiyorsun?"dediğimde hâlâ ses yoktu.
Biraz daha odada kaldıktan sonra çıktım. Biraz dışarı çıksam iyi olurdu. Bahçeye çıkıp banklardan birine oturdum.
Yazar'dan
Odadan "dıt dıt " sesleri yükselince tüm aileyi telaş almıştı. Doktorlar hızla içeri girip ne olduğuna bakmaya başladılar. Uyandığını görünce sevinip dışarı çıktılar.
Tüm aile sevinçle birbirine sarıldı. İlk Hacer Hanım ve Aydın Bey girdi. Sonrada diğerleri. Aradan geçen 35 dakikanın ardından Buğra yavaş yavaş gözlerimi açmaya başladı.
İlk gözüne ışık geldiği için geri kapattı. Neden buradaydı? Kazayı hatırlayınca aklına Lara geldi.
