"Bu hayatta hiç bir beklentim yoktu. Olmayacak da. Ne olabilir ki?"~ Lara
Bir kız. Annesi yıllar önce kaçmış. Babası ve ablası ile kalan bir kız. Tek bir arkadaşı var.
Her ne kadar güçsüz biri olsada hayatta kalıp mücadele ediyordu.
Bir gün ailesi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sakar"
Dövme odasına ne kadar kaldım bilmiyorum ama artık çıkmam gerekiyordu.
Nedense Berat'ın gidişi kendimi kötü hissetmeme neden oluyordu?
Telefonumu masanın üzerinden alıp odadan çıktım ve Bora'nın yanına doğru ilerledim. Nur abla ile kahkaha atıyordu. Demekki anlaşabilmişler. Benim geldiğimi görünce bana döndüler.
"Gidelim mi Bora?"
"Olur."
"Görüşürüz Nur abla."
"Görüşürüz çocuklar."
Ona gülümseyerek Bora'nın elinden tutup dükkandan çıktık.
"Ee nasıl geçti?"
"Çok güzel geçti. Galiba Nur abla ile anlaşmışsın."
"Evet. Çok iyi biri."
"Mutlu olmana sevindim."
"Ben zaten seninle iken mutluyum."
"Bende."
...........
Bora'dan ayrılıp eve geçtim. Akşama olmuştu bile. Aklım hâlâ Berat'taydı.
Fazla umursamamaya çalışarak eve girdim. Salondan sesler gelince oraya doğru ilerledim. Galiba oradalar.
Tamda tahmin ettiğim gibi tüm aile buradaydı.
"Ben geldim."
"Hoşgeldin kızım."dedi babam bana gülümseyerek.
Buğra abimin yanına ilerleyip yanına oturdum. Kafamı göğsüne yaslayıp kollarımı beline doladım.
"Ee günün nasıl geçti kızım?"
"Çok güzel geçti anne. Dövme yaptım."
"Aa gerçekten mi?"dedi Fatih abim şaşırarak.
"Evet. Yeni biri ile tanıştım."
"Kız? Erkek?"dedi Buğra abim.
"Erkek."dediğimde hepsinin yüzlerinde gergin bir ifade vardı.
"Erkek? Yanlış mı duydum?"dedi Furkan abim kaşlarını kaldırarak.
"Evet. Neden bu kadar şaşırdınız ki?"
"Bir daha erkeklerle konuşma."diyen Buğra abime kaşlarımı çatarak baktım.
