"Bu hayatta hiç bir beklentim yoktu. Olmayacak da. Ne olabilir ki?"~ Lara
Bir kız. Annesi yıllar önce kaçmış. Babası ve ablası ile kalan bir kız. Tek bir arkadaşı var.
Her ne kadar güçsüz biri olsada hayatta kalıp mücadele ediyordu.
Bir gün ailesi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çaresiz"
Gökhan dizlerinin önünde çöküp kızının boyuna yetişti. Kafasını eğip, hıçkırıklarını serbest bıraktı. İclal'de ellerini kaldırıp babasının göz yaşlarını sildi, yanaklarını öptü.
"Ağlama baba. Ağlamak babalara yakışmaz."
Gökhan İclal'in kolundan çekip kucağına oturttu. Ellerini saçlarına koyup okşamaya başladı.
"Sensizlik çok zormuş kızım. Bir daha beni bırakma tamam mı? Ben seni toprağa gömmek istemiyorum İclal."
"Bırakmayacağım baba."
"Söz ver."
"Evlat sözü."
.........
Aradan yaklaşık 1 ay geçmişti. Mutluydular. Hayatlarında bir aksilik yoktu. Peki bu aksilik ne kadar sürecek?
İclal ve Yunus evden ayrılıp okula gitmek için arabaya bindiler. Lara telefonunu alıp Bora'yı aradı.
"Günaydın."
"Günaydın. Ne yapıyorsun?"
"Okula gidiyorum. Sen ne yapıyorsun?"
"Sevdiğim kızın sevgilisi ile sarılışını izliyorum."
"Ne? Manolya sevgili mi yaptı?"
"Evet. Maşallah çok yakışıyorlar. Allah mutluluklarını bozmasın."
"Bora. Yanına geleyim mi? Neredesin?"
"İstemiyorum Lara. Ben birazdan okula gelirim. Görüşürüz."
"Görüşürüz."
Lara oflayıp geriye yaslandı. Zor olmalıydı.
Sonunda okula varınca arabadan inip ikisi de sınıflarına çıktı.
