"Bu hayatta hiç bir beklentim yoktu. Olmayacak da. Ne olabilir ki?"~ Lara
Bir kız. Annesi yıllar önce kaçmış. Babası ve ablası ile kalan bir kız. Tek bir arkadaşı var.
Her ne kadar güçsüz biri olsada hayatta kalıp mücadele ediyordu.
Bir gün ailesi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
......
"Bazı Duygular"
Nefes nefese kaldığımda durdum. Ama çok durduğumu fark edince koşmaya başladım. Hızla yan sokağa girdim. Önüme çıkan binanın içine girdim. Şimdi siz ne oldu diyeceksiniz. Anlatayım.
Bora ile gezerken gördüğümüz kekolara karışmış kaçmıştık. Şuan Bora nerede hiç bir fikrim yoktu. Acaba başına bir şey mi geldi? Ay Allah korusun. Telefonumu alıp aramaya başladım. Ama açmıyordu. Kesin şuan kaçmak ile meşguldü. Aradan biraz zaman geçince yavaşça binadan çıktım. Sokakta kimse yoktu. Derin bir nefes verip yürümeye başladım. Telefonu alıp tekrar Bora'yı aradım. Bu sefer açmıştı.
"E-efendim L-Lara."
"Neredesin?"
"Sen neredesin?"
"Gündüz Sokak'ta."
"Tamam geliyorum orada kal."diyerek telefonu kapattı.
Biraz zaman sonra Bora gelmişti. Yanıma gelip hasar kontrolü yaptıktan sonra sarıldı.
"İyisin değil mi?"
"Evet. İyiyim. Sen?"
"İyi iyi."
"Tamam o halde gidelim."diyerek elini tuttum.
Yavaş adımlarla sokaktan çıkıp ana caddeye çıktık. Yürüyerek sahile geldiğimizde banklardan birine oturduk. Geriye yaslandığımda Bora kolunu omzuma atıp göğsüne çekti.
