ALTI NUMARA |

53.BÖLÜM FİNAL

Herkese merhaba..

Nasıl başlasam bilemedim o yuzden vedayı bölüm sonuna bırakıyorum.

Öncelikle şampiyon olduğumuz günün ertesinde finali yapmak beni çok mutlu etti. Çok özel bir gün oldu benim için. Şampiyonluk hakkındaki yazımı da yarın panomda görebilirsiniz.
SAMPİYON OLDUK BİZZZZZZZ

Evet araya reklam gibi girmiş oldu ama yazmadan duramadım. Son kez iyi okumalar 🤍

3 sene sonra

Nihayet bugün deplasmandan gelen sevgilime kavuşacaktım. Ona artık sevgilim demeye dilim varmıyordu. Eşim olmuştu. Hem kalplerimiz eş hem de bedenlerimiz öyleydi.

Hayatımın en mutlu 3. Yılına girmiştim. Zorluklar atlatmış ama yine de kopmamıştık. 3 senede 2 kez daha şampiyon olmuştuk. Her kupa kaldırdığımızda Eren'e biraz daha aşık olmuştum.

İki haftadır deplasmanlarda Sürünüyordu Eren. Çok özlemiştim onu. Kapıda havlayan heraya yemini döküp arabanın anahtarını aldım.

Evimize göz gezdirip hazırladığım yemeklerin altını kapatıp gaz vanasını da aşağıya indim. Beyaz bluzuma bulaşan salçayı da sildikten sonra kapıyı kitleyip evden çıktım. Arabama atlarken aklımda olan tek şey Eren'e bir an önce sarılmak istediğimdi.

Telefonum çalınca arabaya bağlayıp konuşmaya başladım. Arayan Eda'ydı. Kartal 2 yaşına bastığı için en haylaz zamanlarını yaşıyor ve Eda'yı oldukça yoruyordu. Ve evet çocuğunun adını Kartal koymuştu. Altay çok ısrar etse de küseceğini söyleyip zorla başarmıştı. Takdir etmiştik.

"Alo Leyla napiyorsun kuzum?"

Yorgun sesi kulaklarıma dolunca gülümsedim. Kim derdi 90 dakika koşup yorulmayan kızı 2 yaşında bir çocuğun yoracağını?

"İyiyim birtanem. Eren'i havaalanından alıcam. Sen ne yapıyorsun?"

Arkadan çocuk çığlıkları duyarken yüzüm kocaman gülmüştü. Kocaman olan karnıma bakıp biraz daha güldüm. Çok değil 10 gün sonra bu sesleri biz de duymaya başlayacaktık.

"Ben iyi değilim kuzum ya. Bu çocuk beni öldürdü. Antrenman yapmasam da olur yani. Bitiyorum vallahi de billahi de bitiyorum. Bıktım usandım artık. Altay her hafta başka deplasmanda zaten. Biz de başlıyoruz bu hafta biliyorsun. Senin nasıl gidiyor? Devam mı bulantılar?"

Şu 1 ay gerçekten de hayatımın en zor dönemi olmuştu. Yediğim herşeyi kusuyor ve sadece su içiyordum. Karnım ise kocaman olmuş şekilde bana meydan okuyordu.

"Benim kız bu aralar zorluyor beni birazcık ama uslu olacak inanıyorum."

Havaalanına varmamla veda edip telefonu kapattım. Arabayı dışarıya park edip beklemeye başladım. Siyah beyazlı oyuncular takım otobüsüne binmeye başlarken sarı kafayı görmemle heyecanla yerimde zıpladım. Bana doğru yürürken açtığı kollarını görüp koşarak ona doğru gitmek için bir hamle yaptım. Karşı kaldırıma gecmek için yola fırladım. İki adım ileri atıldığımda kulağıma tiz bir korna sesi doldu.

Ayaklarım yerden havalanırken bedenim de ayak uydurmuştu. Birkaç saniyenin ardından bedenim sertçe yere çarptığımda nefesim de kesilmişti. Kafamdan hissettiğim sıcaklık neden vardı?

Peki ya duyduğum bu erkek çığlığı?

Ne oluyordu şuan burada?

Gözümü açtığımda karşımda bana bakan mavi gözleri gördüm. Yaşla dolu gözleri ile bana bakıp bir yandan da deli gibi bağırıyordu.