My Angel in Disguise (Catch me I'm fallin')

Chapter 53: it breaks me

Chapter 53: it breaks me

--

Ernest's POV

3 days after mas lalong lumayo si Chance sakin. Hindi nya ako kinakausap, hindi narin ako sumasabay sa kanya. Malayong malayo na talaga kami sa isa't isa at dahil yun sa pag iinarte ko.

Oo sinisisi ko ang sarili ko dahil kung hindi ko sinabing pagod nako hindi rin sya mapapagod sakin. Baka na mis interpret nya ko kaya ngaun lumayo na sya sakin.

At masakit. Sobrang sakit. Pero kahit ganun pa man hindi ako iniwan nang barkada.

[Monday Morning]

Maagang pumasok si Ali kaya sumabay nadin ako. Wala pa si Cole nang makarating ako sa room. Ako palang talaga ang una sa room. Ilang saglit pa may pumasok nadin na kasunod ko.

At hindi ko rin inaasahan na si Chance ang taong yun.

Napatingin ito sakin na sya ring inaasam ko. Namimiss ko na sya, yun lang ang nasa isip ko. Akala ko ay magpapatuloy sya sa pagpasok pero bigla syang tumalikod at naglakad palabas.

"Chance!" Noon din ay tumigil sya sa paglakad pero nanatili syang nakatalikod sakin.

Gusto ko syang yakapin. Gusto ko syang makasama. Pero bakit hindi pwede? Bakit?!

"Chance please bumalik na tayo sa dati."

Nanatili syang hindi umimik kaya pinagpatuloy ko nalang ang mga gusto kong sabihin.

"I already forgive you at kung ano man yung mga bagay na gagawin mo pinapatawad na kita ngaun pa lang kaya naman please let me be with you."

"I'm sorry Ernest."

"Ano pa bang kailangan kong gawin hah?!" I finally broke my voice. Kasabay nito ang pagpatak nang luha ko. "I don't get it kung bakit kailangan magkalayo tayo. Chance alam mong hindi ko kaya." *sob "Please come back."

"Ernest." Isang malamig na boses ang bumalot sa salitang yun. "You'll gonna thank me for this sa pagdating nang panahon. Mas makakabuti to satin."

Lumakad ako palapit sakanya at hinawakan sya sa balikat para iharap sakin. He face me then.

"Are you saying na papasalamatan pa kita dahil lumalayo ka sakin? Na kung sa totoo lang ito na ang unti unting pumapatay sakin?! Ganun ba? Hah! You don't even understand how much I am willing to sacrifice just to be with you!" At nabalutan na nang luha ang mukha ko. I said it. I mean it. I lost my parents, the only thing I have now is him. Sya nalang ang meron ako tapos mawawala pa.

"Ernest." Hinawakan nya ang balikat ko at tumingin sa mga mata ko. "Trust me. Ito ang makakabuti satin, lalo na sayo. Lalayo ako dahil ayokong masaktan ka, mahalaga ka sakin. Please Ernest from now on, stay away from me."

Then he left me again.

"Ernest..." I heard Luke's voice calling my name but I didn't bother to face him.

Napaupo nalang ako sa sahig habang umiiyak. Lalayuan? Lalayuan ko sya dahil ito ang makakabuti samin? Sakin?

"Luke... Hindi pa ba ako sapat?" I started to question everything.

I was left by the man I love without explanation. Without reasons.

"Wala kang pagkukulang Ernest." Lalo akong naiyak sa sinabi nya.

I loosen up. Naging dependent ako kay Chance dahil mahal ko sya at ngaung lumayo na sya pakiramdam ko hindi ko na kaya. Gusto kong sisihin ang sarili ko! Kung bakit hinayaan kong ang isang malakas na tulad ko ay dumepende sa kanya.