Yetkin Hoca önde, ben arkada olmak üzere merdivenlerden aşağıya iniyorduk. Nereye gittiğimiz hakkında bir fikrim yoktu. Zemin kata indiğimizde etrafa baktım. Buraya en son ne zaman gelmiştim? Bu kat bir depo olarak kullanılırdı. Kimse de buraya uğramazdı. Okulumuz büyük olduğu için yer sıkıntımız yoktu. Yetkin Hoca zemin kattaki boş sınıflardan birine girdiğinde peşinden ilerledim. Sınıfa girdiğimde masalar ve sandalyelerin eski olduğunu gördüm. Yetkin Hoca kapıyı kapatarak öğretmenler masasına yaslandığında gözlerine baktım.
''Hocam, buraya neden geldik?''
Sorduğum soruyla omuzlarını silkti.
''Yukarısı kalabalıktı, bana kolunu orada göstermek istemedin.'' Dedi.
Doğruydu bu yüzden kafamı salladığımda konuşmaya devam etti.
''Kolunu görmek istiyorum.''
İç çekerek gözlerinin içine baktım. Kolumun bu halde olması beni yeterince üzüyordu. Bunun üstüne gitmesine gerek yoktu. Kolumu açmamı beklediğinde kafamı iki yana salladım.
''Kolumu size veya bir başkasına göstermek istemiyorum. Hem matematik dersim var. Geç kalmak istemiyorum.'' Dedim.
Yetkin Hoca'nın dudaklarının kenarı hafifçe yukarıya kalktıklarında kaşlarım çatıldı. Onu güldürecek ne yapmıştım ki?
''Matematik dersinin umrunda olmadığını ikimiz de biliyoruz. Hocandan ben izin alırım. Şimdi bana kolunu göster.''
Bunu istemediğimi ona söylemiştim. Gene de beni kolumu görmeden bırakmayacağını biliyordum. Bu yüzden söylediğini yaparak deri ceketimi yavaşça koluma dikkat ederek üstümden çıkardığımda sesini duydum.
''Sktir!''
Yanıma ilerleyerek koluma uzandığında gözlerinin içine baktım.
''Kızım bu kan ne?''
Gözlerini kolumdan ayırmadan sorusunu sorduğunda omuzlarımı silktim.
''Önemli bir şey değil.'' Dedim.
Beni umursamayarak uzun kollu tişörtümün kollarını yukarıya çekip yaramı daha iyi görmek istediğinde bir kaç adım geri gittim.
''Dersime gidebilir miyim?''
Sorduğum soruyla kafasını iki yana salladı. Dersime gitmeme neden izin vermiyordu ki? Evet sevdiğim bir öğrencisiydim ama özel hayatım onu ilgilendirmezdi. Özel hayatım yeterince berbattı bundan kimseye bahsetmek istemiyordum. Yaralarımı görmesini, onları sarmasını da istemiyordum.
''Begüm, lütfen kolunu tamamen açar mısın?''
Gözlerimiz bir süre birbirine odaklandı. En sonunda pes ederek elimi tişörtümün koluna atarak yukarıya kıvırdım. Kıvırdım, kıvırdım ve yaranın açığa çıkmasına izin verdim. Yetkin Hoca bana doğru bir kaç adım atarak sargı bezine ellerini koyduğunda yerimde kıpırdandım.
''Bunun arkasında çok ağır bir şey görmek istemiyorum.'' Dedi.
Onun bu söylediğine gülümsedim. Bu başıma ilk defa gelmiyordu. Vücudumdaki çoğu yer bu yaralarla doluydu. Yetkin Hoca sargı bezimi tamamen açtığında ağzından bir küfür kaçtı. Bir süre ikimizde sustuğumuzda konuşmaya başladı.
''Kolunu kim bu hale getirdi?''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
