Yanındayım {Daddy}

27.Bölüm {Plan}

*Küçük bir hatırlatma: Çağatay, Begüm'ün üvey babasının ismi hatırlatma bitti <3

Begüm'den...

Taksiden inerek adımlarımı annemin mezarına doğru atmaya başladım. Onu o kadar özlemiştim ki... Mezarının yanına geldiğimde boynumdaki fuları çıkararak annemin adının yazdığı mezar taşına sardım. Ardından yüreğimdeki acıyla mezar taşını okşadım.

''Ben geldim meleğim.''

Mezar taşından ellerimi çekerek yanına oturdum. Toprağın üstündeki yeni açmış çiçeklere gülümsedim.

''Uzun zamandır gelemedim.'' Dedim.

Yaşadığım olaylar yüzünden annemi o kadar ihmal etmiştim ki... Kendime çok kızıyordum. Sağ elime annemin toprağına alarak sıkıca tuttum.

''Çok yorgunum anne.''

Omuzlarımı silkerek konuşmaya devam ettim.

''Eskiden başım her sıkıştığında sana koşardım. Biri canımı sıkarsa, üzerse beni kollarınla sarar geçeceğini söylerdin. Beni kollarına aldığında tüm dertlerim, sıkıntılarımdan kurtulurdum.''

Annemle eski anılarım aklıma geldiğinde gülümsedim. Gerçekten annem bana her kollarını sarışında acılarım dinerdi. Elimdeki toprağı bırakarak annemin mezarına su dökmeye başladım.

''Anne çok canımı yakıyorlar, ben her toparlanmaya çalıştığımda beni daha da fazla üzüyorlar. Ben ne yapacağımı bilmiyorum.''

Gözlerim dolduğunda kafamı eğdim.

''Yanımda olsaydın sana koşardım sen beni gene sarmalardın. Tüm acımı, tüm yorgunluğumu benden alırdın. Ama koşamıyorum anne, benim acılarımı kimse saramıyor.''

Gözlerimdeki yaşlar annemin toprağına düştüğünde acıyla ellerimi yüzüme götürdüm. Yanaklarıma bulaşan toprakla gözlerimi kapattım. Ben çok yorulmuştum.

Bir süre sonra gözlerimi açarak annemin mezar taşına baktım.

''Anne ben aşık oldum.''

Ve ekledim,

''Ben öğretmenime aşık oldum.'' Dedim.

Bunu sesli bir şekilde itiraf etmek beni güldürmüştü. Olmamam gereken birine, bana yasak olan birine aşık olmuştum. Annem hayatta olsaydı bana ilk başta kızacağını bildiğim için omuzlarımı silktim.

''Biliyorum olmamam gerekiyordu ama o hayatıma öyle bir dahil oldu ki... Elimi öyle bir anda tuttu, beni öyle bir sardı ki ben ne olduğunu anlamadan ona aşık olduğumu fark ettim.''

Ardından tekrardan gülümsedim. Gerçekten de her şey ne olduğunu anlayamadan olmuştu. Üvey babam konusunda elimi tutan tek kişi Yetkin olmuştu. Bana bunların bir gün geçeceğini söyleyen o olmuştu. Yaralarımı saran kişi o olmuştu.

''Biliyorum imkansıza aşık oldum. Biliyorum bize asla izin vermezler ama ben-''

Gözlerimi yerden çekerek annemin mezarına çevirdim.

''Ben yapamıyorum. Anne beni her düştüğümde kaldıran kişiye ben çok aşık oldum.'' Dedim.

Ardından göz yaşlarım yanaklarımdan acıyla süzülürken kafamı ellerimin arasına aldım. Bir kaç dakika öyle durduktan sonra ayağa kalkarak elimi annemim mezar taşına koydum.

''Sanırım bu sefer yalnızım anne, bu sefer yaralarımı da acıları mı da kendim sarmam gerekiyor.''

Burukça gülümseyerek annemin mezar taşına dudaklarımı götürdüm.