Bana bunları yapan adamı, bugün Yetkin Hoca'ya zarar veren adamın kim olduğunu ona söylemiştim. Üvey babam annem öldüğünden beri bana sürekli fiziksel taciz ve şiddette bulunuyordu. Bunu ne kimseye söyleyebilmiştim, ne de polise gidebilmiştim. Bir kaç kere polise gitmeye çalıştığımda yakalanmıştım. Üvey babamın hiçbir şekilde ceza alacağını düşünmüyordum. Taciz ve şiddet görmüş bir genç kıza değil de nasıl olsa zengin bir iş adamına inanırlardı.
''Baban mıydı?''
Gözlerimi hızlıca Yetkin Hoca'nın gözlerine odakladım. Kafamı iki yana salladım.
''O adam benim gerçek babam değil, üvey.'' Dedim.
Rahatsızca kolumu kaşımı başladığımda Yetkin Hoca yeniden konuşmaya başladı.
''Üzgünüm, peki bunu neden yapıyor?''
Bunun cevabını ben de pek bilmiyordum. Annemle evliliklerinin ilk yıllarında bana hiç yan gözle bakmamış, bana hiç zarar vermemişti. Son bir kaç yıldır bana karşı bir zaafı var gibiydi, sanki beni kendinin yapmaya kafasını takmıştı. Geçen sene annem öldüğünde bu takıntısı, ilgisi ve zaafı daha da fazla artmıştı. Bir erkekle konuşsam, eve biraz geç gelsem ya bana taciz de bulunuyor ya da şiddet uyguluyordu.
''Annem öldüğünden beri kafayı benimle bozmuş durumda.'' Dedim.
Kısacası açıkladığımda hafifçe iç çekti.
''Anneni geçen sene kaybetmiştin değil mi?''
Bunu bildiğini, biliyordum. Annemi okula gittiğim esnada kaybetmiştim. Okula döndüğümde çoğu kişi gibi Yetkin Hoca da bana baş sağlığında bulunmuştu.
''Evet, maalesef.''
Sesim buruk çıktığında parmaklarımla oynamaya başladım. Onu çok özlüyordum. Ona gerçekten çok ihtiyacım vardı.
''Peki neden hala üvey babanla kalıyorsun? Ne de olsa reşitsin.''
Reşit olmam hiçbir şeyi değiştirmiyordu. Daha sadece bir kaç ay önce on sekizime girmiştim. Kendi evime çıkmak için ne param, ne de gücüm vardı. Aynı zaman da üvey babam beni hiçbir şekilde yalnız bırakmazdı.
