Ik speel voor jou ✅

46

Zodra Adam zegt wie ze is zet ik een stap voor Andy. Ik weet dat hij zo is door haar zoon en ik weet niet in hoeverre zij ook zo is. Misschien is ze ook knettergek en is ze ook iets van plan. Ze staat hier immers ineens na al die jaren. Ik heb niet eens door dat Andy mijn hand vast heeft en zich tegen me aan drukt. Ik weet dat hij zich nu niet op zijn gemak voelt en ik vind het niet fijn dat dit gebeurd in zijn eigen huis.

"Waarom zou hij je vergeven?" vraagt Adam "jullie hebben hem allemaal getreiterd toen hij uit de kast kwam. Niemand van jullie vond hem goed genoeg" Paige snuift "tuurlijk niet, maar dat wil niet zeggen dat ik er nog steeds zo over denk" zegt ze "de familie is fout en ik begrijp waarom jullie afstand van ons hebben gedaan" zegt ze

"Je lult uit je nek Paige" briest Adam "ik zag dat jullie gister nog gezellig met z'n alle aan het eten waren. Dus ga ze niet zwart lopen maken, want het is allemaal onzin" zegt hij. Andy komt achter me vandaan en kijkt naar zijn tante "waarom ben je hier?" vraagt hij "dat heb ik net gezegd" zegt ze "ik geloof je niet" zegt Andy "zeg waarom je hier bent en wees eens eerlijk." Ik kijk van Paige naar Andy en weer terug

Paige zucht "ze hebben me verbannen" zucht ze "ik ben er niet meer welkom, omdat ik het voor je op nam" zegt ze "en nu heb ik niemand meer" op dat moment komt de vader van Andy binnen "wat doe jij hier? Je bent hier niet welkom" snauwt hij. Hij kijkt naar Andy "gaat het goed?" vraagt hij zijn zoon "ja" knikt hij "ze doet me niks" zegt Andy waardoor zijn vader opgelucht adem haalt.

"Gaan jullie maar naar boven, wij lossen dit wel op" zegt Adam. Ik neem Andy mee naar zijn kamer en ga op zijn bed liggen "kom eens" zeg ik hem. Hij kruipt op bed en legt zijn hoofd op mijn borst "ik zou zo graag willen dat ik mijn geheugen terug krijg" zucht hij "het is zo vervelend om steeds een zwart gat in je hoofd te hebben. Het is zo dichtbij, maar gelijk zo ver weg" ik aai hem door zijn haren heen "het komt vanzelf terug schatje. Tot die tijd vertel ik je alles wat je wilt weten" zeg ik hem "dank je wel Ryan, het doet me heel goed dat je er voor me bent" zegt hij "altijd Andy"

Hij drukt een kus op mijn lippen en pakt zijn gitaar uit de hoek van zijn kamer. Hij begint er wat op te tokkelen "zullen we wat spelen?" vraagt hij "ja, vlak voor je weg ging heb je een nieuw nummer bedacht" zeg ik "je schreef het op het strand" vertel ik hem terwijl ik mijn telefoon pak. Ik laat hem het lied horen dat hij voor me schreef

And when the stars are shining brightly in the velvet sky
I'll make a wish, send it to heaven and make you want to cry
The tears of joy for all the pleasure and the certainty
That we're surrounded by the comfort and protection

Of the highest powers
In lonely hours
The tears devour you

I wanna stand with you on a mountain
I wanna bathe with you in the sea
I wanna lay like this forever
Until the sky falls down on me

"Het was nog niet af, maar dit schreef je in een halve middag en vertelde me daarna dat je erbij aan mij dacht" vertel ik. Andy ligt met gesloten ogen te luisteren "laat het me nog eens horen" zegt hij. Ik zet het geluid nog eens aan en laat het hem nog eens horen "het klinkt mooi" zegt hij "ja, je hebt me er onwijs mee laten blozen" zeg ik. Ik kan me niet herinneren hoe vaak ik het lied heb afgespeeld de afgelopen jaren alleen om zijn stem te horen

"Andy? Wat ga je straks doen als wij weer terug moeten?" vraag ik hem "dat weet ik niet" zegt hij zacht "ga je met me mee terug naar LA?" vraag ik hem "ik wil echt heel graag dat je met me mee gaat" zeg ik "ik weet het niet Ryan" zegt hij "ik moet er over nadenken" ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden, maar ik kan niet ontkennen dat ik een beetje teleurgesteld ben door zijn reactie.

"Ik stel je teleur" zegt hij "een beetje" zeg ik waarop hij niks meer zegt. Ik zucht diep "ik snap je wel Andy, maar ik wil je niet meer laten gaan nu ik je eindelijk terug heb en ik wil niet weg bij de band" zeg ik "ik klink heel egoïstisch nu hè" zucht ik "nee Ryan dat doe je niet, maar mijn leven is hier. ik heb niks in LA" zegt hij "je hebt mij, ons" zeg ik "ja maar ik weet niet of dat genoeg is" zegt hij "we hebben nog twee dagen" zeg ik

We liggen tegen elkaar aan en zeggen verder niks meer. Ik laat mijn gedachten door mijn hoofd gaan en vraag me af wat ik heb gedaan om dit te verdienen. Eerst vinden we elkaar om hem vervolgens te verliezen en dan vind ik hem weer en dan moet ik weer weg. Het is gewoon belachelijk. Ik hoop maar dat Andy met me mee wilt, omdat hij bij me wilt zijn en dat we van daaruit verder kunnen gaan

"Ryan!" Mijn ogen schieten open en met een niet zo'n stoer gilletje schiet ik omhoog. "Wat? Wat is er?" vraag ik. Juan staat naast het bed "hallo" grijnst hij "wat is er?" vraag ik "niks, ik wilde je gewoon wakker maken" zegt hij "eikel" mompel ik. Mijn ogen voelen zwaar aan wanneer ik naar hem kijk. Juan veegt met zijn duim over mijn wang "schuif eens op" zegt hij.

Ik schuif op en Juan komt naast me op het bed liggen "wat is er aan de hand?" vraagt hij "ik raak hem kwijt Juan. Ik heb hem net terug. Ik ben er niet aan toe om weer afscheid te nemen" zeg ik. Mijn ogen zijn waterig "niet huilen" zegt hij zacht "het komt wel goed Ryan" ik schud mijn hoofd "hij gaat niet mee naar LA" zeg ik "hij vind ons niet genoeg. Dat heeft hij zelf gezegd" snik ik "ik ben niet goed genoeg om voor mee te gaan" ik laat mijn tranen los en haak me vast aan Juan "rustig Ryan"