Ik speel voor jou ✅

57

"Ben je er klaar voor om naar huis te gaan?" vraagt Juan. Ik kijk door de ruimtes of ik Andy nog zie, maar hij is nergens te bekennen "het komt wel goed Ryan" zegt Juan als hij me rond me heen ziet kijken "ik had gehoopt dat ik nog afscheid had kunnen nemen van hem" zeg ik. Ik denk terug aan gister op het strand

Joe had hem stevig vast "tot ziens Andreas" zei ik tegen hem terwijl hij naar me keek. Zijn ogen liepen over van de tranen net zoals de mijne voor ik me omdraaide en weg liep. Ik liep weg van alles wat ik ooit heb gewild. Alles waar ik ooit van heb gedroomd en degene waar ik ooit van heb gehouden

Nu ben ik hier samen met Juan. We zitten op ons vliegtuig te wachten "hij komt niet Ryan hij zei me dat ik je moest zeggen dat het hem spijt" zegt Juan waarop ik diep zucht "het is mijn eigen schuld" zeg ik "ik heb hem weg gejaagd met mijn gedrag" Juan lijkt naar me "dat is niet waar Ryan. Je kunt er niks aan doen dat hij zijn geheugen kwijt is" zegt hij

Onze vlucht word omgeroepen en dus staan we op van onze stoelen en lopen naar de plek waar we moeten zijn. Ik stap het vliegtuig in en laat Juan bij het raam zitten omdat ik weet dat hij dat leuk vind. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en doe mijn ogen dicht. Er schuifelen wat mensen heen en weer tijdens de vlucht, maar ik ben al lang blij dat er geen krijsende baby's aan boord zijn.

"Eindelijk thuis" zegt Juan met een glimlach op zijn gezicht "hoe was het eigenlijk met Mia?" vraag ik "goed hoezo?" vraagt hij "heb je haar nog gezien?" vraag ik "nee, ik heb mijn focus op iemand anders gelegd" zegt Juan "Bobby?" vraag ik "is het zo duidelijk?" zucht hij "jup" grijns ik "het had er ooit van moeten komen, die jongen is al zo lang gek op jou" Juan glimlacht "hij is heel bijzonder" zegt hij "en ik kan niet wachten hem weer te zien"

Mijn huis is koud en leeg en ontzettend eenzaam wanneer ik thuis kom. Ik voel mijn telefoon trillen in mijn zak dus haal ik hem eruit om te kijken wie het is

Andy: Ik hoop dat je een goede vlucht heb gehad

Ik: ja ben net thuis

Andy: het spijt me Ryan

Ik: ik weet niet wat ik moet zeggen... ?

Andy: ik ook niet

Ik leg mijn telefoon weg en ga naar mijn slaapkamer om op mijn bed te liggen. Ik ben kapot van de reis maar ook van verdriet. Het is Andy die me deze dingen laat voelen. Hij is het waardoor ik me weer net zo voel als 5 jaar geleden toen we dachten dat we hem kwijt waren.

Ik doe mijn ogen open van de deurbel die steeds gaat. Ik stap mijn bed uit en loop naar de voordeur om die open te doen "hallo Ryan" zegt Logan "hoe weet je dat ik er ben?" vraag ik hem "ik had je vluchtnummer gekkerd" lacht hij. Hij trekt me tegen zich aan geeft me een dikke knuffel "ik ben blij dat je terug bent" zegt hij "hoe was het?"

Ik slik een paar keer "Andy was er" begin ik waarop hij knikt "ik dacht dat ik een kans maakte" zeg ik "alweer" en op dat moment barst ik in tranen uit. Ik grijp me vast aan Logan zijn shirt en laat alle tranen eruit die al sinds het strand dwars zaten. Het doet ontzettend veel pijn dat hij niet bij me is en me alleen heeft gelaten. Ik ben hem weer kwijt

De dagen erna ben ik in een rouw proces. Ik denk alleen maar aan Andy en alles wat we samen kunnen zijn als hij dat ook zou willen. De jongens nemen me mee op sleeptouw en ik waardeer het echt wel, maar ik heb er nu gewoon geen behoefte aan. Ik wil Andy en alles wat hij met zich meebrengt.

Bobby en Juan trekken steeds meer naar elkaar toe. Ik zie het omdat ik het weet, maar voor een buitenstaander betwijfel ik het. Het zijn de kleine dingen die ze naar elkaar doen waardoor ik Andy nog meer mis. De kleine aanrakingen, de knipogen, zoals ze naar elkaar glimlachen. Walgelijk. Het is de jaloezie waar ik van walg. Ik probeer ze zoveel mogelijk te vermijden, maar dat lukt natuurlijk niet tijdens onze optredens

De fans zijn uitzinnig en bij elk interview dat we geven is er minstens wel één journalist die naar Andy vraagt. Ik geef ze altijd hetzelfde antwoord: "Andy is waar hij thuis hoort, bij zijn familie." De meeste laten het daar bij zitten maar een enkeling gaat een stap verder waardoor de andere een antwoord geven op de vragen en ik me terug kan trekken. Ik heb er geen behoefte aan om nog meer aan Andy te denken

Logan heeft zich terug getrokken. Hij zei me dat hij mijn vriend is, maar is na die ene keer niet meer terug gekomen. Via zijn social media zag ik dat hij een relatie heeft met iemand anders. Ik voel er niks bij behalve dat ik blij ben voor hem dat hij mij eindelijk heeft los gelaten. We weten allemaal dat hij beter beter verdient dan iemand zoals ik.

"Ryan, je moet stoppen met dat gepieker" zegt Thomas "hij is niet dood, hij is alleen niet hier. Je kunt hem altijd opzoeken als je dat wilt" mijn vriend kijkt naar me met medeleven in zijn ogen "mis jij hem niet?" vraag ik "net zo veel als de eerste keer dat hij weg was Ryan, en toen wisten we niet eens dat hij nog leefde. Dat weten we nu wel" zegt hij "je kunt gaan wanneer je wilt"

Ik zeg niks wanneer hij zich omdraait en weg loopt. Ik loop naar mijn huis en laat me op mijn bank vallen met mijn telefoon in mijn handen. Ik scroll door de foto's van Andy en vind er één van ons samen op het strand. Ik besluit hem op mijn Instagram te plaatsen "for ever yours" zet ik erbij. De foto is prachtig en allebei lachen we breed in de camera. Binnen 10 minuten heb ik honderden likes en misschien net zoveel reacties, maar het is die ene die me meteen opvalt

AndreasWilliams: ik mis je