Under His Chains (Secret Island Series #1)

Wakas

This is the last post for this story ang wakas ng kwentong ito, una sa lahat ay nagpapasalamat po ako sa mga readers ko dahil binigyan niyo ako ng chance na ipakita ang talento ko dito. I know some of you didn't like the flow of this story but as I have said ay hindi ako magsasawang matuto at mag-improve pa. Thank you for all the motivations and the inspirations that you give me by reading in this story, hindi ako magsasawang magpasalamat sa lahat ng taong sumabaybay sa kwento na 'to. Thank you for walking my journey here, see you in my next ongoing seryes!

This is the END of Kara/Rhoana Vizconde and Lyle Haven Hidalgo.

-

Wakas

Lyle Haven Hidalgo

When I was a kid I always admired my parents of loving each other everyday. I live having all what I need and wants but that was not easy. All this time our lives where in danger because of our competitors in the business world.

Hindi ko alam kung paano nagulo ang tahimik kong buhay ng makita ko ang isang bagay na sana hindi ko na lang ginustong makita, that was a big impact for me why I am having a trauma for years.

"Magtago ka dito apo, wag kang lalabas kapag hindi pa darating ang mga tauhan ng Papa mo ha? Lyle, makinig ka. Follow your Lola, okay? Everything will be fine, babalik ako. Kami ni Lolo mo." bilin ni Lola sa akin ng nilagay niya ako sa cabinet ng dinning area ng mansion.

Naglalaro ako noon ng marinig ang putukan sa labas at nakita ko kung paano natumba isa-isa ang guards namin, agad akong kinarga ni Lola sa takot na matamaan ako. I was just 7 that time but I know what's going on. Wala akong alam pero ramdam ko na nasa panganib kami, ako at ang mga grandparents ko.

Wala si Mama at Papa ngayon pero ang sabi ni Lola ay parating na daw sila, umiiyak si Lola sa takot ng nilagay niya ako sa cabinet para maprotektahan ako. Gusto kong pigilan pero umiling lamang si Lola, mapapahamak daw ako kapag lumabas ako.

Narinig ko ang mga putukan ng baril sa labas kaya hindi ako nakatiis at sinubukang buksan ang cabinet kung nasaan ako, kailangan kong maligtas si Lolo at si Lola pero akmang papasok pa sana ako ng matigilan ako sa nakita ko.

Sa harap ko mismo pinatay ang Lolo at Lola ko kasama ang Papa ko, hindi ako makaiyak at tila hindi na ako makapagsalita pa. Nabato ako sa kinatatayuan at hindi na halos makakilos.

Simula ng mangyari 'yon ay hindi na ako nakisalamuha sa iba, hindi na din ako nakipagkaibigan pa at ang tanging nasa tabi ko lang ay ang nakababatang kaibigan ko na si Shannon.

Siya ang naging lakas ko sa lahat ng nangyari. I almost end my life when I found out my condition. I was having a dissciociative identity disorder, hindi ako normal na tao. I was a psycho.

"Ano ka ba! Tumigil ka sabi, Lyle!" umiiyak na si Shannon.

She find the rope that was hanging on the wall, gusto ko ng wakasan ang buhay ko. Hindi na ako gagaling, baliw ako.

"Hindi ka magkakaroon ng magandang buhay sa akin, Shann. May sakit ako, baliw ako Shannon." malamig na sabi ko.

"You are not!" she shouted at me. "Magpapagaling ka! I will help you, please. Tatanggapin kita kasi mahal kita, don't leave me Lyle. Mahal kita."

"I love you, Shannon." niyakap ko siya.

At kahit ilang taon ng lumipas ay hindi pa rin tumitigil ang kalaban namin sa negosyo para mapabagsak kami, galing pa akong Maynila at nasa kalagitnaan ng pagbyahe ng barko. Hindi din nila pinalampas at pinalubog nila ang sinasakyan ko, marami ang nasawi pero nakaligtas ako. Isang araw ay nakita ko ang sarili ko sa isang maliit na kubo na gawa sa mga kahoy.