Stay As You Are | °Kim Seungmin° (Düzenleniyor)

~15~

01.05.2021 | Kim Seungmin fanfic

"Uyandı , Seungmin uyandı." Demiştim Felix ve Minho'ya dönerek. Hemen yanıma gelmiş ve bakmışlardı camın ardındaki Seungmin'e.

"Uyandı." Dedi sevinçle Felix.

"Diğerlerini çağırıp geliyorum ben." Demiş ve uzaklaşmıştı Minho.

Yarım saat geçmişti. Bu arada bende serumu çıkarttırmıştım.  Diğerleri de gelmişti ve hep beraber içeride Seungmin'i kontrol eden doktora bakıyorduk.
Doktor içerden çıkmıştı.
"Hasta şu anda iyi görünüyor. Onunla görüşebilirsiniz ama fazla yormayın."

Kafa sallayıp içeri girmiştik hep beraber.

Gülümsüyordu bize yine. Ne olursa olsun gülümsüyordu. Ona motive vermesi gereken bizdik , destek olması gereken bizdik fakat o bize destek oluyordu , o bize moral veriyordu.

"Nasılsın?" Felix yaklaşmış ve konuşmaya başlamıştı onunla.

"Biraz ağrım var ama iyiyim."demişti yavaş yavaş.
"Seni bırakmamalıydım , bile bile bıraktım resmen o adama. Özür dilerim Seungmin." Demişti mahçup bir ifade ile Minho.

"Hayır kendini suçlama sakın. Senin bir suçun yok. Ben bile bunun olacağını düşünmemiştim." Demişti.

"Kaçtı , adamlarını da alıp kaçtı. Yakalayamadık , durduramadık onu özür dileriz. " Bu sefer özür dileyen Hyunjin'di.

"Yapmayın böyle , özür dilemeyin. Bir şey yapmadınız."

"Ay tamam sonra özür dilersiniz. Güzel şeyler konuşalım şimdi. Yeni uyandı çocuk."
Demişti Mirae.

Konuşuyorlardı. Ben ise tek bir kelime bile etmiyordum. Neden bilmiyorum ama sadece onu izliyordum. Gülüşüne , gözlerine tekrar tekrar bakıyordum unutmamak istercesine. Aklımın her köşesine kazıyordum onun suratını.

Yanağımda hissettiğim ıslaklık ile ağladığımı anlayınca kafamı çevirip silmiştim yüzümü.

Önüme döndüğümde bana baktığını gördüm. Bir anda elim ayağım tutuldu ve kalbim daha hızlı çarptı.
Bana bakınca bile üstümde bıraktığı etkiden haberi var mıydı? Tahminimce yoktu , eğer bilseydi ölmemem için yapmazdı.

"Yalnız bırakalım." Demişti Minho ve kapıya yönlendirmişti diğerlerini. Hepsi dışarı çıkmıştı , tek başımıza kalmıştık.

Yanındaki sandalyeye adımladım. Ona yaklaştıkça kalbim daha da hızlanıyordu.

Sanki ilk defa görüyorsun onu bu ne heyecan demiştim kendi kendime.

Oturmuş ve ona bakıyordum , o da bana.
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Oysa uyanmadan önce aklımda bir sürü şey vardı.

"Korktum." Sesim titremişti.
"Neden?"
"Seni bir daha görememekten korktum."
"Korkma, buradayım." Derken ve bir elini yanağıma getirmiş , yanağımdan akan yaşları siliyordu.

İnanmalı mıydım ? Ne olursa olsun yanımda olacak mısın?

"O akşam balkonda... Neden olmaz dediğimi anladın mı şimdi?"  Demişti.

Bunu söylemesi ile suratım düşmüştü.

"Ama ben birbirimize ilaç olalım istiyorum. Birbirimizin yaralarını kapatalım istiyorum. Çok mu şey istiyorum Seungmin?"

Bunu demem ile onunda suratı düşmüştü.

"İlla ki bir yolu vardır kurtulabiliriz onlardan. Birlikte savaşabiliriz onlara karşı.
Daha güçlü olmaz mıyız birlikte ?"