Stay As You Are | °Kim Seungmin° (Düzenleniyor)

~47~

28.07.2021 | Kim Seungmin fanfic

Gözlerini açmıştı genç kız.Başına giren ağrı ile inlemişti.Etrafına bakmıştı , tanımadığı bir odadaydı. Beyaz renk ağırlıklı olarak kullanılmıştı odada. İçerisi fazlaca ışık alan bir yerdi.

Bakışlarını kendisine çevirmişti. Üstünde gri bir şort ve siyah bir tişört vardı. Zar zor yataktan kalkmış ve kapıya doğru ilerlemişti yavaşça. Tabi düşmemek için kendi kendine savaş veriyordu adeta.

Kapının kolunu yavaşça indirmiş ve açmıştı kapıyı. Kapıdan dışarı kafasını uzattığında minik bir kolidor karşılamıştı onu. Duvara tutunarak ilerlemişti. İlk gördüğü kapıdan içeriye baktığında mutfak olduğunu görmüştü.

Biraz daha içeriye baktığında bir adam görmesi ile kim olduğunu sorgulamıştı. Tanımıyordu.

Adam ocağın başında yemek yapmak ile uğraşıyordu. Bir süre sonra sanki hissetmişcesine kafasını kapıya çevirmişti. Kız ise korkmuştu bir anda.

"Sen kimsin?"demişti korkarak. Adamın gergin yüz kasları kızı görmesi ile gevşemiş ve yüzüne gülümseme yayılmıştı.

"Sakin ol, benden korkma. Gel otur anlatacağım."demişti kıza yaklaşırken. Kız kendi içinde çatışıyordu.

Güvenmeli miyim? Başka çaren yok. Ama tanımıyorum? Anlatacak işte, git yanına.

İçindeki sesleri durdurmuş ve sandalyeye oturmuştu. Adamda ocağın altını kısmış ve kızın karşısına geçmişti.

"Öncelikle ben Soohyun , senin erkek arkadaşınım."kız şaşırmıştı.
"Erkek arkadaşım isen neden seni hatırlamıyorum?" Gülümsemişti Soohyun.

"Olayda bu işte. Yaklaşık 1 ay önce bir trafik kazası geçirdin, beynin hasar aldı ve bu da hafıza kaybına sebep oldu. Normalde hastaneydeydin ama durumun iyiydi , sadece uyanmanı bekliyorduk. Bu yüzden eve getirmeme izin verdiler."demiş ve sol kolundaki saate bakmıştı."Geleli daha 2 saat oldu."demiş ve gülümseyerek kıza bakmıştı.

Kız duyduğu şeylerin şokunu yaşıyordu.
"Benim adım ne?"demişti aklına gelen ilk şey ile. Kendi ile ilgili bile hiçbir şey bilmiyordu, daha doğrusu hatırlamıyordu.

"Naeun, Lee Naeun."demişti Soohyun gülümseyerek. Naeun kafasını sallamış ve Soohyun'un önüne koyduğu yemeği yemeye başlamıştı.

Aklına gelenleri tek tek soruyordu, Soohyun'da güzel bir şekilde cevaplıyordu hepsini. Kazayı, Naeun'un hayatını, ilişkilerini hepsini tek tek anlatmıştı.

Naeun'un içinde bir güven duygusu oluşmuştu.

Fakat korkuyordu, ya herşey yalansa?

°°°

| 2 ay sonra |

"Su verebilir misin?"demişti Soohyun Naeun'a. Naeun hemen kafasını sallamış ve elindeki çatalı tabağının kenarına koyup ayağa kalkmıştı. Bir bardak su ile geri dönmüştü masaya."Teşekkür ederim."demiş ve almıştı suyu Soohyun.

Suyu içip susuzluğunu gidermişti Soohyun. Ardından Naeun'a bakmıştı. Naeun yemeğini yemek ile meşguldü.

"Dışarı çıkalım mı , ister misin?"demişti bakışlarını Naeun'a odaklayarak. Naeun birkaç saniye düşünmüştü."Nereye gideceğiz ki?"demiş ve bakışlarını yemeğinden çekip ona odaklanan Soohyun'a çevirmişti.

"İstediğin bir yer var mı?"demişti masaya yaklaşıp. Kafasını sallamıştı Naeun." Yıldızları, gökyüzünü izleyebileceğim bir yer istiyorum. Gökyüzü çok güzel , bütün gece izlemek istiyorum."demişti hevesle.

Onun bu haline gülmeden edememişti Soohyun. "Peki, sahile gideriz."demiş ve yemeğine geri dönmüştü. Naeun'da gözyüzünü izleyecek olmanın verdiği mutluluk ile kıkırdıyordu.

Yemeklerini yemişleri ve mutfağı toparlamıştı Naeun. Odaya girmişti giyinmek için , Soohyun ise yatağa oturmuş ve telefonda birisi ile konuşuyordu. Dolabına yönelmiş ve ne giyeceğine karar vermeye başlamıştı Naeun. Bir süre sonra kararlaştırdığı kıyafetleri eline almış ve yatağın üzerine koymak için arkasını dönmüştü. Ama gördüğü manzara pekte iyi bir manzara değildi.

Soohyun'un elindeki telefon düşmüştü ve sağ eliyle göğsünü tutuyordu."Soohyun?"demişti Naeun korkuyla."İyi misin?"demiş ve Soohyun'a yaklaşmıştı. Soohyun ise konuşamıyordu.
"Kalbim...kalbim acıyor."demişti zorla. Naeun ne yapacağını bilemeden Soohyun'a bakıyordu. Saniyeler içinde Soohyun yere yığılmıştı. Naeun ise korkuyla sıçramıştı.

"Soohyun, uyan nolur."diyordu endişe ile.
Telefondan gelen sesi fark ettiğinde hemen eline almıştı telefonu, konuşma devam ediyordu.

"Hey, Soohyun beni duyuyor musun?"demişti karşıdaki adam, Naeun sesinden tanıyamamıştı kim olduğunu fakat önemli olan bu değildi şuanda.

"Naeun...ben Naeun, Soohyun'un sevgilisiyim. Soohyun bayıldı bir anda. Evin adresini biliyorsanız lütfen gelin ne yapacağımı bilmiyorum, korkuyorum lütfen."demişti hızlı bir şekilde.

"Tamam sakin ol korkma. Ben evi biliyorum ve hemen oraya geliyorum. Ambulansı da arayacağım gelirken tamam mı, endişelenme."demiş ve kapatmıştı telefonu.

Naeun ne yapacağını bilmeden bekliyordu Soohyun'un başında. Ne olduğunu bile anlamadan olmuştu herşey. Naeun korkuyordu. Aklında bir sürü şey vardı.
Ya ölürse? Ona birşey olursa? Nasıl yaşayacaktı? Hayatında olan tek insan oydu. Başka tanıdığı insan yoktu doğru düzgün.

Bir süre sonra kapı çalmıştı. Naeun hemen ayağa kalkmış ve açmıştı kapıyı. Kapıda sağlık görevlileri ve bir adam vardı.

Sağlık çalışanları Naeun'un yönlendirdiği odaya doğru girerken adam Naeun'a yaklaşmıştı.

"Ben Kim Dowan, Soohyun'un arkadaşıyım. Bana güvenebilirsin tamam mı , korkma benden."demişti güler yüzle. Naeun doğru söylediğini anlamıştı. Çünkü onun durumunu bilen kişiler ona böyle yaklaşıyordu. Korkma benden, endişelenme.

Birçok kişiyi unuttuğu için tanımıyordu kimseyi. Bu da onu fazlasıyla korkak bir insan haline getirmişti.

Sağlık çalışanları Soohyun'u ambulansa bindirmiş ve hastaneye doğru gitmişlerdi.
Dowan ile Naeun'da, Dowan'ın arabası ile onların arkasından gidiyorlardı.

Hastaneye vardıklarında hemen arabadan inmiş ve Soohyun'un arkasından gitmişlerdi. Bir süre sonra hemşire durdurmuştu onları."Buraya giremezsiniz, lütfen burada bekleyin."demiş ve kapıyı kapatmıştı. Dowan ile Naeun kolidorda bulunan koltuklara oturmuş ve içeriden haber gelmesini bekliyorlardı.

Şanslarına uzun süre beklememişlerdi. İçeriden çıkan birini görünce hemen ayağa kalkmış ve yanına ilerlemişlerdi.

"Soohyun'un yakınları mısınız?"demişti ikisinde göz gezdirerek. Kafasını sallamıştı Naeun. "Ben sevgilisiyim, o da arkadaşı. Nesi var, iyi mi durumu?"demişti heyecanla.

Doktorun ise yüzü düşmüştü. "Üzgünüm, kurtaramadık."demiş  ve eğilerek selam verdikten sonra yanlarından ayrılmıştı.

Naeun donakalmıştı.

Dowan'a dönmüştü."Öldü mü?"demişti şaşkın bir şekilde. Dowan ise endişeli gözler ile Naeun'a bakıyordu. Naeun bakışlarını doktorun çıktığı kapıya dikmişti.

Öldü.

°°°
Bazı şeyleri bir sonraki bölümde anlayacaksınız :)
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 🖤~
Oy sınırı: 12