Stay As You Are | °Kim Seungmin° (Düzenleniyor)

~3~

20.03.2021 | Kim Seungmin fanfic

|Düzenlendi|

Koşarak üst kata çıkmış, küçük bedeninin girebileceği bir yer arıyordu Alice.Hangi oda olduğuna bakmadan içeri daldı nefes nefese. Kapıyı kapatıp içeriyi taradı korkudan titreyen gözleriyle. Saklanacak bir yer arıyordu. Kadının bağırış seslerini duydukça daha da titriyordu olduğu yerde.

Sesi yakından gelmeye başlayınca anında kendisine geldi ve odanın ilerisinde duran dolaba girdi.Dolabın içine atılmış kıyafetleri de üzerine atmıştı tamamen saklanmak için.Eğer dolabı açarsa kıyafetler üzerinde onu kapatacağı için göremeyecekti.

En azından küçük Alice böyle olmasını umuyordu.

Odanın kapısı açıldığını belli edercesine gıcırdayınca korkudan eliyle ağzını kapattı Alice.Şu anda çığlık atmak kendine yapabileceği en kötü şeydi.

"Hadi ama Alice, benden saklanamayacağını hala öğrenemedin mi ? Eninde sonunda bulacağım seni." dedi ve keyifle kahkaha attı bakıcı kadın. O kahkaha attıkça, dolaba yaklaştıkça ağzını daha da kapatıyordu Alice.Gerginlikten sıktığı minik elleri bile yüzü gibi bembeyaz olmuştu.

Dolabın kapaklarını yavaş yavaş açılıyordu. Bu hareket, korkunç olan durumu daha da korkunç yapıyordu. Alice kapakların açıldığını hissedebiliyordu ama üzerindeki kıyafetlerden dolayı onu göremiyordu da.

Minik Alice,bakıcısının gitmesi için içinden dualar ederken üzerinden alınan kıyafetlerle kafasını kaldırdı ve göz göze geldiler.Kadın gülümseyerek kafasını yana yatırdı.Bu görüntü Alice'in zihninden asla silinmiyordu,silinmeyecekti de.

"Alice."dedi acır gibi bir tavırla ve kızı iki kolundan tutup çıkardı dolabın içinden.Ayakta durmaya çalışıyordu Alice ama bacakları korkudan ve açlıktan titriyordu."Lütfen." dedi kısık ve bir o kadar çaresiz çıkan sesiyle."Yapma."

Alice yalvardıkça o kahkaha atıyordu. Bir anda durdu ve yine o kızgın ifadesine büründü.

"Biliyor musun bende böyle yalvarmıştım,annene .Kurtar,lütfen annemi kurtar dedim. Ama annen ne yaptı? Söz verdiği halde kurtarmadı onu. Senin annen benim annemi öldürdü! " Adeta kükreyerek konuşuyordu bakıcı kadın.Alice ise bu haline alışkın olsa da her defasında ilk defa görür gibi korkuyordu.

Bir anda yanağında hissettiği acıyla inledi minik kız. Tokat atmıştı. Ama bu sefer daha çok delirmişti.Minik Alice daha neler olduğunu anlamadan bir anda odadan çıktı bakıcı kadın.Alice tam kaçmak için ayaklanırken kapıyı kilitlenince öylece kalakaldı yerinde.

Ağlamaktan göz yaşları tükeniyordu artık.Bir an önce anne ile babasının gelmesini ve onu kurtarmasını diliyordu minik kız.Yoksa bugün daha fazla dayanamayacağını düşünüyordu.

Oysa birazdan yaşayacakları...bu daha fragman bile sayılmazdı.

Bakıcısı bu yüzünü sadece evde kimse yokken gösteriyordu Alice'e. Ailesine söylerse hepsini öldürmekle tehdit ediyordu. Mecbur susuyordu minik kız.Ailesi ölürse ne yapardı? Bu sefer onu kurtaracak kimse kalmazdı.

Daha bu yaşında yaşadıkları o kadar ağır geliyordu ki bu minik bedene.Bu dünyanın çirkin yüzüyle erken tanışmıştı.Böyle iğrenç bir dünyada yaşamak dahi istemiyordu oysa...Merak ediyordu da bir yandan.Bunları başkaları da yaşıyor muydu? Yaşıyorsa da onlarında sessiz çığlıklarını duyan yok muydu? Onlarda Alice gibi seslerini duyuramıyorlar mıydı?

Odanın kapısı açılınca bakışlarını oraya çevirdi Alice.Lanet olası o arkadaşı gelmişti. İlk gelişi değildi. Tanıyordu onu. Her seferinde ikisi birlikte şiddet uyguluyorlardı ve her seferinde de vücudunda ki izleri kapatmayı başarıyorlardı.Bıkmıştı, yorulmuştu Alice bunlardan. Bu küçük bedeni dayanamıyordu artık .Ama direniyordu.Ailesini koruyordu.