Stay As You Are | °Kim Seungmin° (Düzenleniyor)

~18~

08.05.2021 | Kim Seungmin fanfic

Yarım saat geçmişti öğrendiklerimin üstünden. Yatağıma yatmış, yorganıma ve yastığıma sarılmıştım.
Abim ise yanımda ve beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

Kapı açılma sesi duyduğumda kafamı çevirmiştim.

Annem girmişti. Daha doğrusu üvey annem.

"Napıyor- Alice , ağladın mı sen kızım noldu?" Demişti endişe ile yanıma gelirken.

"Ben...üvey miyim?" Bunu demem ile annemin gözleri dolmuştu.

"Ne...hayır tabiki de . Sen benim , bizim kızımızsın. Bu nereden çıktı şimdi?" Demişti gözlerinde ki yaşı silerken.

"Öğrendi anne. Muyoung pisliği aradı söyledi." Demişti abim.

Annem şaşkınlıkla bakmıştı abime. Ardından sarılmıştı bana hemen.

"Herşeyi öğrenmek istiyorum , lütfen." Demiştim kulağına.

Kafa sallamıştı.

"Tamam gelin aşağıda konuşalım hep beraber." Demiş ve çıkmıştı odadan.

Abim ayağa kalkmış ve elini uzatmıştı bana.
Elini tutmuş ve beni yönlendirmesi ile kapıya yürümüştüm.

Aşağıya geldiğimde annemin olayı babama anlattığı belliydi. Babam endişe ile bana bakıyordu.

"Alice." Demişti bana yaklaşarak.

"Anlatın herşeyi lütfen."demiştim tekrardan.

Ardından abim beni koltuğa oturtmuştu. Kendisi de yanıma, annem ile babam da karşımıza oturmuştu.

Babam başlamıştı söze.
"Bir pazar günüydü. Üçümüz piknik yapmaya gittik ormana. Yemek yedik, eğlendik... Ardından bir ses duyduk, silah sesi."

Duyduğum şey ile gözlerimi kapatmıştım.

"Ardından bağırış sesi duyduk. Bir adam sesiydi. Son bir silah sesi daha duyuldu ve bitti sesler. Ne olduğuna bakmak için oraya gittim. Yerde kanlar içinde yatan 2 insan vardı. Biri annen biri baban." Son cümleyi sessizce söylemişti.

Duyduklarım ile gözümden yaşlar düşmüştü.

Ardından devam etmişti annem.

"Babanın yanına gittiğimde şok olmuştum gördüklerimle. Kadına baktığımda karnı şişikti. Hamile olduğunu düşünüp baktım hemen. Annenin nabzı vardı , sende hareket ediyordun hala, yani yaşıyordunuz ikinizde. Fakat baban ölmüştü. Ambulansı polisi aradık. Onlarla birlikte sana ve annene müdahale ettik. Hastanede herşey çok iyiydi. Seninde annenin de sağlık durumu gayet iyiydi. Sonra annenin sancıları geldi . Daha 8 aylıktın, erken doğdun. Seni ilk gördüğümde ki suratını hala hatırlıyorum , miniciktin . Normalde bebekler gözleri kapalı ve ağlayarak doğardı fakat sen ne ağlıyordun nede gözlerin kapalıydı. Seni bana verdiler ilk , giydirmem için. Aldım , giydirdim seni. Annen ameliyattan çıktı. Seni onun yanına götürdüm fakat ters bir tepkiyle karşılaştım."

"Ters mi?" Demiştim şaşkınlıkla.

"Evet, annen...annen seni istemedi Alice."

"Ne? Neden istemedi beni?" Demiştim şaşkınlıkla.

"Bilmiyorum. Ağzından tek çıkan şey ben o adamın çocuğunu istemiyorumdu."

"Sonrada intihar etti annen." Demişti üzülerek.

Kafamı ellerimin arasına almıştım. Duyduklarımı sindirmeye çalışıyordum.

Annem beni istememişti. Öz evladını sırf istemediği birisinden olduğu için istememişti. Benim ne suçum vardı? Sırf onların bir anlık hevesine ben neden kurban seçilmiştim?