Stay As You Are | °Kim Seungmin° (Düzenleniyor)

~27~

24.05.2021 | Kim Seungmin fanfic

| Seungmin'den |

Alice'e baktığımda gözlerinde anlamdıramadığım bir korku vardı.

"Tanımıyorum seni yaklaşma bana."demiş ve uzaklaşmıştı benden.

"Alice, benim Seungmin."demiştim tekrar yaklaşarak.

Ben yaklaştığımda o uzaklaşıyordu benden.

"Yaklaşma-"demiş ve bir anda yere yığılmıştı. Hemen tutmuştum Alice'i.

"Güzelim aç gözlerini nolur."

Bayılmıştı kucağımda.

Arabam yakında olduğu için vakit kaybetmeyip kucağımdaki Alice ile arabaya koşmuştum.
Etraftaki insanların bize baktığını hissedebiliyordum fakat umrumda değildi. Şuanda tek isteğim bir an önce Alice'i hastaneye yetiştirmekti.

Zar zor arabanın kapısını açmış ve Alice'i oturtmuştum. Kapısını kapatıp koşarak şoför koltuğuna geçmiş ve hemen sürmeye başlamıştım.

Yaklaşık on dakika sonra hastaneye ulaşmıştık. Şuanda doktorlar içeride Alice ile ilgileniyorlardı. Bu arada bende bizimkilere haber vermiştim.

Biraz sonra kolidorun başında duyduğum gürültü ile kafamı oraya çevirmiştim.
Bizimkiler ve Alice'in ailesi buraya geliyordu. Beni görünce daha da hızlı yürümüşlerdi.

"Seungmin Alice nerede ,noldu ona?"demişti annesi.

"Bilmiyorum, sizin yanınıza getirmek için almaya gitmiştim. Ama onu gördüğümde beni tanımadı. Seni tanımıyorum uzaklaş benden falan diyordu. Sonrada bayıldı birden bende buraya getirdim hemen. Ne olduğu hakkında gram fikrim yok. Doktorlar hala birşey söylemedi."demiştim.

"Seni tanımadı mı?"demişti Minho şokla.

"Evet, onu uzaktan gördüğümde bir garipti zaten. Olduğu yerde dönüp duruyordu. Yanına gittiğimde de tanımadı beni."demiştim tekrardan.

"Doğum gününde olana bak ya."demişti Dano sinirle.

Evet, bugün Alice'in doğum günüydü. O dışardayken hepimiz evi hazırlamıştık. Ailesi ve bizimkiler evde beklerken bende Alice'i eve getirecektim. Fakat şuanda hastanedeydik.

Biraz sonra doktor çıkmıştı içeriden. Hepimiz doktorun yanına gitmiştik.

"Yakınları kimler?"demişti doktor bize bakarak.

"Annesi ve babası biziz."demişti annesi.

"Alice'in durumu şuanda iyi.Bazı testler yaptık , sonuçları gelince daha detaylı konuşacağız. Uyanınca görebilirsiniz."demiş ve uzaklaşmıştı.

İyi olmasından dolayı rahat bir nefes almıştım. Ama aklım almıyordu , beni nasıl unutabilir ki?

Kolidordaki koltuklardan birine oturmuş ve yüzümü ellerimin arasına almış , sakinleşmeyi beklemiştim.

"Uyandı!"annesinin sesi ile hemen cama doğru gitmiştim. Gözleri açılmış ve tavana bakıyordu. Yanında birkaç hemşire vardı ve birşeyler anlatıyorlardı. Biraz sonra hemşireler çıkmış ve görebileceğimizi söylemişlerdi.
Hepimiz girmiştik odaya.

Odaya girdiğimde göz göze gelmiştim onunla. Kapıda dikilmiş duruyordum. Yanına gitmek istiyordum fakat hala daha beni tanımamasından korkuyordum.

"Neden buradayım? Hiç birşey hatırlamıyorum"demişti Alice annesine ve babasına bakarken.

"En son hatırladığın şey ne?"demişti babası.